Het goede voorbeeld

Het was een achteloos gebaar dat de mandarijnenschil vrijwel geluidloos op straat deed belanden. De hand die het gebaar volbracht, was grof gevormd en verweerd. Gebruind overigens ook, en van nature zo te zien want het gezicht dat erbij hoorde en mij aankeek in het achteruitkijkspiegeltje had een west-aziatische signatuur. De kaaklijn werd gesierd door een verweerde huid en omkranst door witgrijs haar. Een mooi karakteristiek gezicht met een lege maar opstandige blik. Zo’n blik vol tegenstrijdigheden dat je bijblijft. Ik liep rustig langs de wagen terwijl mijn hoofd de beelden terugzag die ik enkele jaren geleden had gezien op Discovery Channel. Het was een documentaire over de vuilnismannen in London en hun werk. Met een kliko op wielen en een bezem zorgden zij ervoor dat het stukje trottoir dat aan hen was toebedeeld in de binnenstad van Londen “spotless” bleef.
Ik zie ze nog over het beeldscherm paraderen: ruige mannen in spraak en verschijning, van dreadlocks tot kort geschoren pettendragers met minder tanden dan mijn opa. Maar wat in mijn herinnering sterk is achtergebleven, is dat die aparte types zoveel trots voor hun werk voelden dat ze het simpele veegwerk met zoveel toewijding deden dat hun bezem wel de scepter leek tot hun eigen koninkrijk aan stoeptegels.

Op de zijkant van de wagen stond, zoals altijd, een mooie dichtregel: “Mag ik een dialoog van u?”
De woorden stonden er maar het gelooide gezicht dat zwijgend kauwend in de spiegel mijn verrichtingen nauwlettend gadesloeg, hadden een zeer wantrouwige staar die mij verzekerde de uitnodiging van de wagen niet te letterlijk te nemen. Een klokhuis verliet de cabine met de virtuoze gratie van een geoefend werper om zich met een kleine ricochet naast de schillen te vlijen.
Achter de wagen reed een man een vuilcontainer naar het mechaniek dat de inhoud aan de onwelriekende verzameling in de achterbak zou toevoegen. De bleke gezicht van de man keek mij stoïcijns wachtend koud en zielloos aan.

Het trof mij dat het contrast met de koningen van de stoeptegels niet groter had kunnen zijn. Waar de koningen blijmoedig, vriendelijk en toegankelijk het vuil van zichzelf en passanten verwerkten, lieten deze allochtoon en autochtoon het koud wat er op de grond lag.
Met een zeker minachting in zijn ogen voor mijn vragende blik zette het gezich in de spiegel de wagen in beweging.
Het zijn van die momenten dat ik begrijp waarom Wilders aanhangers heeft al zal ik mijzelf er nimmer onder scharen.

We geven zelf het goede voorbeeld.