het grafboeket

Met zijn linkerhand nonchalant in zijn broekzak, zijn schouders ontspannen omlaag hangend en een quasi verveelde blik staat hij tegenover mij en wacht, zonder ook maar een greintje angst, het kleine vederlichte balletje af dat vlijmscherp zijn kant op kaatst. Het irriteert me mateloos. Die arrogantie. Opgefokt ram ik het ene na het andere balletje over het net of er dwars doorheen, meestal onnauwkeurig agressief voorbij de achterrand van de tafel. De zelfingenomen grijns op zijn smoel wordt al pedanter. Dit kan ik niet over mijn kant laten gaan. Meneer waant zich koning Pingpong. Ik zal hem krijgen. Ik ga hem alle hoeken van deze tafel laten zien, alle hoeken van de zolder. Ik maak ‘m af, hak ‘m in mootjes. Ik zal hem tot op het bot vernederen.

Toch zijn we inmiddels alweer eenentwintig jaar getrouwd en dat gaat best goed. Echtgenoot kwam thuis met een frambozentaart en eenentwintig rose-wit gestreepte kaarsjes die we romantisch samen uitbliezen. We dronken er, heel gemoedelijk, een glaasje sprankelende rosé-wijn bij met dochter en thuiszoon.

Alleen het jaarlijkse boeket van mijn ouders bleef uit. Niet vanwege gaatjes in de prefrontale cortex en ook geen subtiele boodschap over de zin en onzin van al die huwelijksjaren, maar simpelweg een bezorger die met zijn goeie gedrag en feestelijke bos een dichte deur had getroffen. Het lusteloos binnensmonds gemompelde bericht dat de man op ons antwoordapparaat had achtergelaten ontdekten we pas in de avond. We moesten het achttien keer terugluisteren, voordat we er een straatnaam uit konden destilleren en ik begreep waar ik de bloemen op mocht halen.

Het goede nieuws was dat ik mijn auto voor de deur kon parkeren, het slechte nieuws dat de bloemenwinkel, verscholen achter een metalen rolhek, al maanden gesloten was en opzoek naar een nieuwe huurder. Confuus liep ik de naastgelegen ‘boulangerie’ binnen en deelde mijn verwarring met de bakker. De man hoorde mij geduldig aan en verwees me vervolgens naar een straat aan de andere kant van het plein waar zich het depot bevond van een grote internetbloemist. Kon niet missen. Behalve misschien dat het adres aldaar niet leek op de door ons ontcijferde woorden van de levensmoede boodschapper.

De dame achter de balie stortte zich fanatiek op mijn ontraceerbare bestelling. Computerlijsten werden van voor naar achter uitgeplozen en nog een keer en nog een keer. Toen ik al lang doorhad dat mijn boeketje niet in haar administratie zou opduiken, kwam toch nog voor de zekerheid een dikke ordner op tafel. Een kleine twintig minuten later kon ze echter niet anders dan mij bloemeloos laten gaan. Toen ik al bijna de deur uit was deelde ze nog, langs haar neus weg, mee dat er aan de andere kant van het plein – daar waar de straat dus wél luistert naar de gemurmelde naam uit het vage bericht – een begrafeniswinkel zat. Het leek haar hoogst onwaarschijnlijk dat deze zaak boeketten aan huis bezorgde bij levende gehuwden, maar het was misschien toch het proberen waard.

En zo opende ik even later de deur van een klein sober zaakje waar in het aangrenzende kantoortje een vergadering bezig was over de aanstaande teraardebestelling. Iedereen keek me verwonderd aan. Opeens ging er bij één van de dames een lichtje branden, ze nam mij mee naar de overkant van de straat en opende met een grote sleutelbos de deur van weer een ander leeg lokaal. Achterin stond de koelvitrine waar gelukkig niks anders in lag dan ons boeketje. Eindelijk. Ik had hem bemachtigd, het romantische grafboeket van mijn ouders. Heel subtiel. En bovenal …

Ideaal voor op de kist als ik koning Pingpong in de pan heb gehakt.