Het hesje en ik

Mijn man en ik werden uitgenodigd voor een feest, in Jugendstil. Waar een wedstrijd met prachtige prijzen aan verbonden was, voor het beste look-a-like uiterlijk uit de jaren twintig.
De eerste prijs was een vliegreis, Amsterdam naar New York v.v. plus kaartjes voor een theaterstuk of musical naar keuze voor twee personen. Daar hadden wij wel zin in om naar toe te gaan. Mijn man zou dan een rokkostuum kunnen huren.
Ik had nog een zeer doorzichtig zwart hesje van Brusselskant met zwarte kralen erop geborduurd. Dat had ik nog over van een avondjurk en het hesje was precies goed voor het feest.
Als ik daar een lange rok- of broek onder deed, was dat een perfecte combinatie. Ergens had ik ook nog een antiek kapje met fluwelenstrik, en een goud geborduurd tasje liggen.
Lange zwarte handschoenen, kon ik wel van mijn vriendin lenen. Zwarte pumps eronder, klaar!

Toen ik het hesje aantrok, had ik een probleem. Het hesje had geen sluiting, merkte ik.
Ik stond zeker wel vijf minuten zo naar mijzelf in de spiegel te kijken, om een oplossing te vinden. Dat was nog niet zo eenvoudig. Plotseling wist ik het…

– Wees wel voorzichtig hè, straks prik je mij nog.
‘ Als je nu even stil staat dan lukt dit wel schat.
Waarom doe je er geen zwarte drukkertjes op?’
– Mij teveel werk zeg aan beide kanten drukkertjes, nee dank je wel.
‘ Dus ik naai het gewoon aan de voorkant dicht?’
– Juist.
‘ Doe je er nog een beha onder?
– Nee, natuurlijk niet.
‘Waarom niet?’
– Omdat je dat toch niet ziet onder het zwarte kant.
‘ Hm, weet ik nog zo net niet!
– Hoezo?
‘ Je hebt, net zoals je ogen, hele donkere tepels.
– Nou, dat is dan kleur op kleur.
‘ Wat doe je eronder aan, een zwarte lange broek of zo?
– Nee, dan zou ik er één met van die wijd uitlopende pijpen à la Dietrich moeten hebben en die heb ik dus niet.
‘ Nou, en hoe los je dit nu op?’
– Ik heb toch die mooie lange strakke zwarte onder¬jurk, met splitten en kant.
‘ Een superduur hes van Brussels kant, met gitten erop en madame gaat in haar onderjurk
– Nou en… geen hond die dat ziet.
‘ Wedden van wel?
– Ja, ja, het is wel goed hoor, naai nu maar door, dit gaat helemaal lukken!

Het feest werd uitbundig gevierd met muziek en dans uit de twintiger jaren. We dansten wat af mijn man en ik. Ik probeerde het hesje zo elegant mogelijk te dragen en het gesloten te houden, wat goed lukte!
De oh’s en de ah’s waren niet van de lucht en het was voor de anderen dan ook geen verrassing dat wij de eerste prijs wonnen.
Toen ik besefte dat wij de prijs gewonnen hadden, stak ik heel spontaan mijn armen in de lucht, maakte een sprongetje en slaakte een vreugdekreet.
Daar stonden wij dan in de schijnwerpers te buigen en te zwaaien, camera’s flitsten en net als iedereen bleven wij ook lachen.
Men klapte en klapte, lachte en lachte… Pas veel later merkte ik waarom, zelfs mijn man had het niet gezien, dat het hesje opengesprongen was.

Rim Sartori

😀 :red: