Het is goed zo

Als ik mijn zus vertel dat ik me na jaren weer heb ingeschreven bij die leuke columnsite waar ik vroeger mijn stukjes op plaatste, haalt ze ongeïnteresseerd haar schouders op. Ik vertel stug door dat ik een column ga insturen voor de opdracht van de maand.  Ze kijkt me aan en zegt dat ze het stom vindt. Ik schrik er niet van. Sinds onze moeder is overleden vindt mijn zus namelijk alles stom.  Haar werk, haar man, het hele leven. Dat ik schrijf dus ook. Simpel.

De puinhoop in de caravan is gigantisch. Overal liggen kledingstukken en flessen wijn en het aanrecht zit vol pindakaas. Ik lig heerlijk tegen Juan aan in het smoezelige bed en de wereld is een sprookje. De koning van de camping was vannacht van mij.  Als ik loom op de wekker naast me kijk schrik ik me suf. O jee, ik had al een poosje in onze eigen caravan moeten zijn.  Snel spring ik uit bed en zoek mijn kleding bij elkaar. Te laat! Na flink morren klikt de deur van de caravan  open en kijk ik in het gezicht van mijn moeder. Ze kijkt om zich heen, trekt een vies gezicht en pakt me bij mijn arm.  “ Kom, weg hier. Een Spanjaard is al geen goed plan, maar een vieze Spanjaard helemaal niet. Opschieten, je vader en zus willen de guardia seville al gaan inschakelen omdat je weer eens niet op tijd thuis bent. Ik verzin wel een smoes. ” Glimlachend geef ik haar een kus en huppel met haar mee naar onze eigen caravan.

Na het voorlezen van mijn column hoor ik gesnik naast me. Hallelujah, ik heb een doorbraak. Ik pak mijn zus vast en samen huilen we om wat was.  “ Je column is leuk, zusje…net als onze moeder”