Het Kaartenhuis..

Trots stond hij voor het bouwwerk, geheel opgetrokken uit een groot formaat speelkaarten. Twee jaar van zijn leven had hij in dit bizarre project gestoken. Twee jaar bouwen en daarbij trotserend wat maar redelijkerwijs te trotseren viel. Allereerst was de fundering niet ideaal geweest, maar hij had gedacht dat als de wil er was, het resultaat wel zou komen. En daar leek het inderdaad op. Tijdens de bouw had hij stormen moeten doorstaan, moedwillige tegenwerking, een tekort aan materialen en noem alle problemen maar op die zich kunnen voordoen bij een project als dit. Maar het stond. Het was hem gelukt. Trots keek hij dus naar dat, waar hij alles voor had gegeven. Een enorm huis opgebouwd uit speelkaarten, op een slechte fundering bovendien. Was dat zinvol? Was dat een nuttige besteding van zijn tijd geweest? Ieder weldenkend mens vond natuurlijk van niet en onderweg was hij hier meerdere malen op gewezen. Maar wie heeft er soms niet iets voor ogen, waarvan hij denkt dat het moet? Waarvan hij het idee heeft dat er in feite geen keus is? Alsof een enorme onzichtbare hand je stuurt in je denken, maar vooral in je doen. Zo kan iets volslagen nutteloos het mooiste, maar vooral het belangrijkste, ter wereld worden. En dit prachtige gebouw was voor hem zoiets geworden. Iets dat moest. Wat hij écht wilde.

Hij liep naar binnen en de entree was overweldigend. Hoog en groot en aangekeken door misschien wel honderden heren. De vloer was geplaveid met rode en zwarte azen. De enorme ronde trap naar boven, gemaakt van in moeilijke hoeken gevouwen kaarten van diverse soorten, bracht de bezoeker naar de talloze slaapvertrekken en de twee luxueuze badkamers. Ook beneden waren vele kamers met ieder hun eigen kenmerk en sfeer. En natuurlijk de zeer riante keuken volledig gebouwd uit de vrouwen uit het spel. Ondanks zijn serieuze inslag een ronduit flauwe grap van de bouwer. Men moest het hem maar vergeven.

De kartonnen treden bogen zich bij iedere stap die hij zette op zijn weg naar boven. Ook de overloop, waarin de trap uiteindelijk overging, was er één van een indrukkend soort. Lang en hoog, met talloze deuren aan beide zijden. Behalve het overweldigende van het geheel, was er ook de trots die van hem een blij mens maakte. Hoe had hij het voor elkaar gekregen? Hoe was het mogelijk? Ondanks alle negatieve adviezen van hen, die het goed met hem voor hadden gehad. En ondanks alle problemen en tegenvallers, had hij toch had bereikt wat hij had bereikt. Dit alles, waar hij nu doorheen liep. Zelfs als bouwer vallend van de ene verbazing in de andere. En dat alles op een bar slecht fundering. Ook dat nog.

Al die moeite, al dat werk. Al die inzet, al die ontberingen. Al die tijd. Alles voor dit; Een prachtig bouwwerk van losse speelkaarten. Een prestatie die opzien baart, bijzonder is en werkelijk uniek. Zo op het oog viel er niets op af te dingen. Slaapkamers gemaakt van harten, het gaat tenslotte ook om de details en het oog voor symboliek, ramen opgetrokken uit ruiten. Twee jaar van zijn leven opgeofferd aan iets waar geen mens in wilde geloven, behalve hij. Buigende kartonnen treden op zijn weg naar beneden, vervolgens zijn laatste gang door de hal. En toen hij even later de voordeur iets te hard dichtsloeg, deed het kaartenhuis eindelijk waar deze nu eenmaal om bekend staan. Ergens had hij het geweten, maar omkijkend naar de chaos deed het hem daarom niet minder pijn. Een wirwar van speelkaarten als nieuw symbool. Positief of negatief. De tijd zou het hem gaan leren.