257. 450. 45. 125. 200. 120. 360. 100. 95. 320. Ik ken ze allemaal. Als ik mezelf vooruit sleep door de supermarkt zie ik geen producten meer, maar cijfers. Van elk product ken ik de hoeveelheid calorieen. Dat moet ook wel, anders verlies ik de controle. Controle is het allerbelangrijkste. Als je de controle verliest, verlies je jezelf. Zolang ik de controle heb is het goed. Het komt allemaal wel goed. “Ik heb al gegeten. Ik heb geen honger. Ik voel me niet zo lekker. Dat lust ik niet. Ik eet straks wel. Ik eet straks samen met een vriendin.” Mijn leven is niet eens zo moeilijk als je zou denken. Mensen slikken leugens als boterkoek, waardoor ik niet meer hoef te slikken. Mensen zijn van nature enkel gefocust op de positieve dingen, dus mensen als mij zijn daarom onopvallende schimmen. Zo min mogelijk opvallen, zodat niemand mijn controle uit handen kan nemen. Alles draait op controle, zelfbeheersing en discipline.
Ik ben niet zwak, ik ben juist sterk. De grootste verleiding weerstaan om je doel na te streven vergt een grote kracht die niet iedereen bezit. Als ik weer zo’n menselijke potvis zie lopen met een zak friet kan ik weer opgelucht ademhalen. Zo zal ik nooit worden. Vreet jij je maar vol tot de dood erop volgt, maar ik zal leven. Ik leef zoals iedereen dat graag ziet. Volop in de aandacht, geen problemen met kleine maatjes en geen melijwekkende blikken die de vadsige mens wel krijgt. Mij krijgen ze niet klein, want ik ben de grootste schoonheid….
De blikken zijn veranderd en ik kom niet meer in supermarkten. Ik kan het niet meer verdragen. Ik vergeet steeds meer cijfers, ik raak de controle kwijt. Mijn haar valt als schapenwol van mijn hoofd en ik voel me voortdurend moe. Elk etend mens is als een doorn in het oog. De mensen die me ooit zo bewonderend nakeken, kijken me nu alleen nog maar vol medelijden en afgrijzen aan. Jaloezie of walging. Treurige traan of spottende lach. Ik weet het niet meer. Ik weet niets meer. Waarom was ik begonnen en waarom kan ik er geen einde aan maken. Teveel vragen zonder antwoorden.
Mensen die erop aandringen dat ik moet praten, maar wat valt er te zeggen? Mensen die mij proberen te laten eten, maar waarom zou ik nog eten? Ze willen me vet mesten. Ze willen dat ik even afzichtelijk wordt dan de rest van de varkens. Ze willen de controle wegnemen. Duivels in menselijke vorm die mijn geluk van schoonheid willen vernielen. Ze krijgen me niet. Nu niet en nooit niet. Ze willen het enige waar ik nog trots op ben wegnemen. Ze krijgen mijn schoonheid niet. Verdwijn met dat voedsel. Ik wil het niet meer.
Met moeite sla ik mijn ogen open en kijk om me heen. Witte lakens, een infuus, allerlei draden, overal. Een spinnenweb. Wat doe ik hier? Waar is mijn huis? Waar is mijn kamer? Waar is mijn controle? 257. 450. 45. 125. 200. 120. 360. 100. 95. 320. Ik begin te gillen, te schreeuwen, met mijn armen te slaan. Ik wil hier godverdomme weg. Nu! Zusters komen mijn kamer binnen en houden me vast. Ik vecht, maar ik verlies. Ik voel een naald in mijn arm en het wordt donker voor mijn ogen. Ik begin mezelf te verliezen. Weg controle en een stem die zegt: “het komt allemaal wel goed”.
Tot Shit
7 reacties
Quinn · 10 juli 2007 op 18:05
Erg raak verhaal, Shit. Ik ben wel een controlfreak, maar zo ver hoop ik het nooit van m’n leven te laten komen… en ik hoop dat jij hier put uit een goed inlevingsvermogen en niet uit eigen ervaringen. Je hebt het in elk geval heel goed neergezet.
arta · 10 juli 2007 op 18:39
[quote]Ik ben niet zwak, ik ben juist sterk. [/quote]
Inderdaad, maar helaas is bij mensen vaak hun sterkste kant tegelijk hun grootste zwakheid.
Ik ben het met Quinn eens dat áls dit fictie is dat je je enorm goed hebt ingeleefd, wanneer dit geen fictie is wens ik je veel kracht toe om je sterke kant wat bij te stellen.
Indringend geschreven!
lisa-marie · 11 juli 2007 op 03:27
Heel sterk geschreven.
Hij komt echt binnen.
jager · 11 juli 2007 op 11:21
Een sterk verhaal met voelbaar inlevingsvermogen.
Chapeau!
KawaSutra · 11 juli 2007 op 14:24
Je hebt dit onderwerp al eens vaker heel indringend beschreven. Helaas kon ik hem niet meer terug vinden tussen de vele titels. Wederom een verhelderende blik in de wereld van anorexia. Knap neergezet Shit!
Shitonya · 11 juli 2007 op 18:50
De ander heette “ober, mag ik de rekening” en ging over boulimia. Dat is heel wat anders dan dit verhaal over anorexia 😉
Bedankt voor de lovende reacties
Dees · 11 juli 2007 op 19:48
Mijn oma woog 27 kilo, de laatste keer dat ze met mij een wedstrijdje deed wie de lichtste was (ik was kind, maar zij won). Maar ach, oma is nog wel oma geworden. Dat kunnen vele pro-ana gratenpakhuizen niet verwachten.
Controle, me reet… 😡
Mooi stuk shit