Het leed dat huisvrouw heet

Op feestjes kan ik er meestal niet omheen. Dan komt er steevast de standaardvraag: “Wat doe jij voor werk?” “Euhm…niks?” Dan is het net of ik letterlijk niets doe. Zal ik dan antwoorden: ‘Ik ben thuisblijfmoeder’? Dit impliceert in de volksmond toch meestal dat ik de hele dag binnen ‘zit’ – net of ik voortdurend al gravend in mijn neus op mijn gat vertoef en zelden het daglicht zie. Of moet ik gewoon zeggen: ‘Ik heb geen baan’? Dan zie je mensen toch al gauw medelijdend en bevooroordeeld denken: ‘Ach nee, daar heb je weer zo’n werkloze’. En dan ben je gewoon uitgeluld. Want wat is er nou interessant aan? Wie is er heden ten dage nou helemaal geïnteresseerd in het leven van een huisvrouw? Toch niemand?

Geraniummoeders hebben immers het stempel ‘dom’, ‘saai’ en ‘moe’. Ze kunnen alleen maar praten over huilbaby’s, spuitluiers en de aanbiedingen van de buurtsuper. Ze zijn niet geëmancipeerd, zijn conservatief, geloven niet in gelijkwaardigheid (is het mooie van de emancipatie juist niet dat vrouwen tegenwoordig een kéuze hebben?), teren op de zak van hun man (dat ik juist geld bespáár, op kosten als bijvoorbeeld kinderopvang en huishoudelijke hulp, en dat zowel mijn partner als ik daarvoor hebben gekozen, daar denkt men niet aan), ze zijn financieel afhankelijk (als ik morgen de pleiterik maak, kan manlief ook niet naar zijn werk), ze zijn enerzijds eenzaam, hebben geen sociale contacten (sinds ik ‘alleen maar’ moeder ben, is mijn sociale leven beter en drukker dan ooit), anderzijds zitten ze continu koffie te leuten, kijken voortdurend Dr. Phil, Oprah en The bold, ze ontwikkelen zich niet, oftewel onze hersenen stompen af. Dat ik dagelijks de krant lees en er over schrijf, dat ik hobby’s heb als fotograferen, tekenen en schrijven, dat doet er dan niet toe. Nee joh, want ik ben ‘gewoon’ alleen…Moeder. Ik ben de hele dag aan het niksen, want ’thuisblijfmoederschap’ (dat wil zeggen: onbetaald werk) wordt niet als werk gezien. En dan bén je dus…ehm…niets. En oh ja, ik vergeet nog wat. Ik loop de hele dag in een joggingbroek en verwaarloos mezelf. Er zijn namelijk mensen die vinden dat ik én mijn kinderen er altijd smetteloos uit moeten zien, want ik heb immers één grote vakantie.

Thuisblijfmoeders zouden ook geen spannend seksleven hebben. O nee? Typ eens huisvrouwen.nl in je browser en je komt terecht op een heuse vrouwensite met namen als ‘smulpoes’, ‘kissmyklit’, ‘hotangel4you’ en ‘hotlipss’. Hoewel ik een half jaar geleden de weloverwogen keuze heb gemaakt om zelf voor mijn kinderen te zorgen (en gelukkig héb ik de luxe om daarvoor te kiezen), word ik over het algemeen toch gezien als een parasiet van de maatschappij.

Maar weet je wat? Na de eerst volgende wat-doe-jij-voor-werk-vraag, antwoord ik voortaan gewoon bloedserieus: “Ik ben oproepkracht als kinderleidster, manager, entertainer, politieagente, psychologe, verpleegster/kinderarts, kapster, dierenverzorgster, kledingstyliste, taxi-chauffeuse (op de fiets!), diëtiste, babyverzorgster, kokkin en ja, óók werkster en ik heb zowel dag- als nachtdienst. Moet ik nog doorgaan?” Wedden dat ik dan opeens een antwoord krijg als: “Jeetje! Hoe doe je dat toch allemaal, heb je nog wel tijd voor jezelf?” Maar bovenal ben ik Opvoeder. Het mag dan wellicht de meest ondankbare, ondergewaardeerde ‘baan’ zijn die er is, maar ik heb wél de meest belangrijke, meest verantwoordelijke taak dat er bestaat – en of ik er nu wel of niet voor betaald word – ik zorg, überhaupt als ouder, letterlijk voor de toekomst. Die van ons allemaal. En daar mág ik niet alleen trots op zijn, ik bén het ook: Fulltime Moeder.

Yvonne van der Wal