Het leger

Je trekt de deur achter je dicht. Van plan om je zomeravond op het terras door te brengen. Wanneer je halverwege bent schiet een afschuwelijke gedachte door je zongebruinde hoofd. ‘Fuck, heb ik nou het licht aangelaten?’ Het is niet duidelijk wat erger is. De twijfel van een al dan niet brandend licht of de gevolgen van zo’n schijnend peertje. Uiteraard gaat het je totaal niet om het effect wat deze slordigheid op je energierekening of uiteindelijk op Moeder Natuur heeft. Nee, het gaat erom dat je licht aan laten een openlijke uitnodiging is. Een hartelijke uitnodiging voor het vliegende doodseskader. Het maakt ook eigenlijk helemaal niet uit of je een licht aanlaat. Binnen komen ze toch wel. Of je nou je ramen eruit haalt of je kamer hermetisch afsluit. Aan een gaatje of kiertje hebben ze al genoeg. Hun tactiek is er één waar de ninja’s in het Verre Oosten van smullen. Muggen kunnen namelijk onzichtbaar zijn. Niet met het blote oog waar te nemen. Maar ze zien jou wel. Daar bestaat geen twijfel over… Op de muur geplakt volgen ze elke beweging die je maakt. Ze zien je binnenkomen, ze zien je het bed opmaken en dan zien ze je omkleden. Met hun sensoren kiezen ze de plek van aanval zorgvuldig uit. Zoveel blote, onbedekte huid doet hun rillen van opwinding. Het verklaart gelijk dat doordringende, zeurende gezoem van de sluipmoordenaars. Het is gewoon pure geilheid. Mensen maken merkwaardige geluiden in de opperste staat van opwinding. Muggen zoemen.

Terwijl jij heerlijk van je nachtrust geniet nemen de demonische wezens hun plan de campagne door. Het eerste bataljon wordt op pad gestuurd. Deze frontlinie bestaat vaak uit de dikke en trage muggen van het korps. Ze zijn enkel bedoeld om je te laten merken dat ze er zijn. Om die paniek in je kop te krijgen. Want die eerste muggen laten zich makkelijk pakken. Maar niet voordat ze je hebben gewekt met hun irritante zeikgeluid. Je veert op uit je bed en doet het licht direct aan. Kassa! De rest van het leger zat te wachten op dit teken. Het is het signaal om alle troepen je kamer binnen te laten trekken. Wanneer jij als een bezetene je kamer door rent om die trage, dikke mug te pletten nemen de meer geavanceerde strijders allerlei strategische plekken in. Voldaan kijk je naar de bloedvlek op de muur. Niet wetende dat er een compleet leger over enkele tellen deze brute moord op hun kameraad zal gaan wreken.

Een uitputtingslag is wat volgt. Hysterisch maak je de hele nacht allerlei slaande bewegingen terwijl de muggen-generaal zorgvuldig de laatste vlieglijnen aan zijn formatie doorgeeft. Een bloedserieuze zaak is het, letterlijk. Maar er is soms ook tijd voor een lolletje. Als je goed luistert kun je muggen soms horen gniffelen. Dit gebeurt wanneer ze hun snelste strijders op je af sturen. Deze gaan heel even op je gezicht zitten maar steken niet. Ze gaan alleen even zitten. Het gevolg is dat jij als een idioot op je eigen gezicht begint te meppen. De muggen zijn uiteraard allang weg en lachen zich op grote hoogte hun muggenballen uit hun muggenbroekjes. Sinistere wezens, die muggen.

Bekaf val je weer in slaap. Je fysieke gesteldheid, of het ontbreken daar van, wint het van je waakzaamheid. Het is als een wapperende witte vlag. Je geeft je over en de muggen trekken er op uit om hun prijs in ontvangst te nemen. De volgende ochtend ben je een kwartier kwijt met het tellen van de bulten. Die jeukende plekjes zijn het symbool van de overwinning. Een nacht lang hebben ze mogen genieten. Nu zijn ze alweer vertrokken. Op zoek naar de volgende zoete overwinning. Maar denk niet dat je er nu vanaf bent. Zodra jij je licht weer eens laat branden begint een volgende muggen-generaal onmiddellijk aan zijn doordachte aanvalsplan. Wellicht weer eentje met ruimte voor een lolletje. Kutbeesten.