Het leven bestaat uit keuzes

Er komen momenten dat je afscheid moet nemen van mensen in je leven. Soms omdat jij uit hun leven of zij uit het jouwe verdwijnen, soms omdat ze uit het leven zelf verdwijnen. Een bewuste keuze of een keiharde speling van het lot.
Net als zovelen heb ook ik deze momenten in volle glorie meegemaakt, meerdere keren zelfs. In alle mogelijke varianten. Soms was er niet eens een keuze, die keiharde speling van het lot. Maar deze viel me zwaar. Mijn keuze was diegene bij me houden tot ik niet meer kon. En het moment dat ik niet meer kan, is aangebroken. Ik kies met pijn in mijn hart voor mezelf. Blijkbaar ben ik de enige die voor mij kiest. Zo hoort het zeker.
Misschien verwacht ik teveel.
Misschien waren mijn pogingen summier, who knows?
Er is nog wel contact, maar anders.
Niet zoals het was, niet zoals ik het wil. Het heeft zijn waarde verloren.
Soms pak ik mijn telefoon en wil ik bellen, maar ik doe het niet.
Mijn gevoel schreeuwt ja, mijn verstand zegt nee. Mijn hart bloedt. In stilte. Achter de onafgebroken muur, onzichtbaar voor jou.
De deur is niet dicht, deze staat op een kier.
Wachtend tot hij opengeduwd wordt.
Zodra mijn verstand wint en dat gebeurt, gaat deze dicht…voorgoed.
Het leven bestaat uit keuzes.
Soms makkelijk, soms moeilijk, maar gemaakt worden ze.