Het leven is zo mooi

Zo’n jaar of 2 geleden heb ik het moedige besluit genomen om na een huwelijk van bijna 10 jaar de kuierlatten te nemen. Het was echt een sleur geworden en ik was het meer dan kotsbeu om altijd maar in armoede te leven met een vent die iedere avond vast om 8 uur in slaap viel op de bank, nadat hij zijn oervervelende bezigheden op zijn werk had verteld. Het boeide me niet meer allang niet meer eigenlijk. Maar iets hield me tegen. “Ach we hebben kinderen en die 7 vette jaren komen voor ons ook nog wel.” Ik heb ik weet niet hoe vaak een bij baantje gehad om maar mee te helpen ons gezinnetje het hoofd boven water te laten houden. We hadden elkaar eigenlijk niets meer te bieden. Dus op een bewuste zondag… 5 mei 2001 om precies te zijn ben ik vertrokken. Eindelijk!!! Bevrijdingsdag!!! “ lettelijk en figuurlijk kun je wel zeggen” Ik heb mijn zoontje opgpakt en ben vertrokken.Ik ben toen bij mijn beste vriendin ingetrokken en we probeerde er echt het beste van te maken.uiteindelijk raakte ik in een zware depressie terecht en zocht met ieder die mij maar na het hart stond ruzie, ook met mij vriendin.dus uiteindelijk stond ik op straatmet mijn kleine jongen. Er was maar een optie… terug naar mijn ex-man, maar niet met de intentie om weer terug bij hem te gaan wonen. Nee.. mijn kind moest onderdak hebben. Voor mij maakt het allemaal niet zoveel uit, ik kon in de auti slapen desnoods. Zo gezegt zo gedaan. Ik het hele verhaal uitgelegt en uiteindelijk bood hij mij dan ook een dak boven mijn hoofd aan, welliswaar voor een paar nachten maar ok.. ik was onder de pannen.Ik stelde hem wel de voorwaarde dat ik in het bed van die kleine jongen zou gaan slapen en die kleine naast hem. Hij ging akkoord. De volgende dag ging ik naar mijn werk en kwan daarna weer thuis, hij paste op de kleine hij werkte toch niet. Thuis weer aangekomen vertelde hij mij ineens dat ik maar moest vertrekken. Je kunt wel geloven dat dit aankwam als donderslag bij heldere hemel. Ik raakte helemaal in paniek greep mijn beautycase en zocht mijn medicijnen.”wil je dat ga?!! “ Riep ik!
“Nou.. goed dan , ik ga wel maar dan goed!!”Ik pakte al mijn pillen en begon ze willekeurig in te nemen”denk maar niet dat dit de oplossing is” riep mijn ex nog.Hij hield me nota bene niet eens tegen en liet mij verder begaan.Ik stapt in de auto en reed weg.na een tijdje volede ik mij natuurlijk waardelos en ben uiteindelijk naar mijn moeder gereden. Daar aangekomen storte ik in.’”WAT HEB JE GEDAAN??!”riep mijn moeder. Waarop ik regeerde dat ik iets teveel gedronken had en boven even mijn roes ging uitslapen. Na een tijdje voelde ik me hondsberoerd en realiseerde wat voor stommiteit ik had begaan.MIJN oudste zoon was gelukkig bij me en vroeg hem de dokter te bellen..een paar werd ik wakker in het zieken huis.allemaar toeters en bellen aan mijn lijf.Ik had spijt… veel spijt wat ik mezelf en mijn kinderen had aangedaan. Ik was in een klap alles kwijt . maar 1 ding was ik blij om IK LEEF!! IK BEN NOG OP DEZE WERELD!.Aan de ene kant ben ik mischien wel blij dat dit allemaal gebeurt is want ik heb mezelf laten behandelen. Ik was zwaar geestesziek op dat moment maar ik heb het overleefd en heb nu 2 jaar later bijna alles weer onder controle.Het moraal van dit verhaal?? Een kat in het nauw maakt rare sprongen maar komt altijd weer op zijjn pootje terecht.

Ik draag dit op aan mijn kinderen en aan ieder een die met soortgelijk prolemen te kampen heeft. Weest sterk laat de moet niet zakken het leven is zo mooi.