Leven, het leven is soms als een rottende vis; het stinkt. Op die momenten verdwijnt de stank van rotting niet uit mijn omgeving. Bovendien heb ik de eigenschap om mij lang in de ellende, in dit geval de rotte vis, te blijven rondwentelen. Alsof ik in die smerigheid ontdekken kan waar die smerige lucht toch vandaan komt en haar zodoende kan oplossen. Het helpt niet. Het enige effect dat optreedt, is dat ik me steeds viezer ga voelen. En de lucht is voorlopig niet uit mijn huid, haar en kleding te wassen. Waarom doe je het dan, vraagt u zich waarschijnlijk af. ‘Angst mevrouw, allemaal angst’. Ik durf niet. Ik durf niet de stap te zetten uit die rotte vis te stappen, ik blijf er liever in rondwentelen. Want wee o wee, welke rampspoeden zullen zich dan weer over mijn weerloze hoofd uitstorten. Welke kwelgeesten zullen bezit van mijn brein en leven nemen. Welke kwaadwillende geesten zullen mij nu weer de toegang tot hun leven ontzeggen, me eenzaam, alleen en berooid achterlatend. Me beroven van mijn geld, mijn baan. Mijn goede bedoelingen besmeuren, mijn ziel verminken, mij nog kleiner maken dan ik al ben. Me nog meer kwetsen en vernederen dan ze toe nu toe gelukt is. Dat is het. Want er kan toch altijd meer bij? Qua ellende bedoel ik. Want dat verwacht ik. Als ik ervoor kies om uit de rotte vis te stappen, wordt het vast een alles verslindend monster dat mij met zijn gladde stinkende tentakels vastgrijpt en vasthoudt en wurgt tot ik toegeef. Tot ik alles toegeef. Als ie maar van mij wil houden, want zover ga ik ook nog. Een dergelijk vies stinkend monster moet ook nog van me houden. Houd toch op Adriaantje. Ja, houd nu maar op. Het is wel welletjes geweest. Houd toch op. Maak er iets leuks van en geloof in jezelf. Als je dat nog kunt tenminste. Maar zijn zij, die kwaadwillende geesten, niet altijd sterker en zijn zij niet altijd in staat geweest hun wil door te drijven? Het is bij mij nog altijd Hun Wil geschiede in plaats van MIJN Wil geschiede. U kunt wel merken, dat ik ook nog godsdienstig ben opgevoed. Anders verzin je deze termen niet. Dat speelt me ook nog parten.
Maar soms, soms komt er het moment dat de vis te goor wordt, zo verschrikkelijk stinkend goor en dan, dan misschien kan ik eruit. Als ik uit ga glijden in het rottende zwarte vlees, kan ik eruit. De keuze is er totaal in ten ondergaan of ontsnappen aan dat rottende monster. Het moet. Het is de enige oplossing. Ik moet eruit. Of wil ik?

Categorieën: Maatschappij

13 reacties

Mosje · 27 januari 2008 op 10:27

Een stukje met een luchtje.
😀
Ik denk dat jij er wel uitkomt.
(Vergeet niet te douchen daarna)

Troy · 27 januari 2008 op 12:00

Zelf ben ik ook niet zo’n fan van vislucht dus ik heb met je te doen. Niet meer piekeren maar stappen ondernemen dus. Burn the fish! Dead to fishes! -e.d.-

😉

KawaSutra · 27 januari 2008 op 13:31

Soms moet je eerst in de de goot belanden voordat aan wederopbouw gedacht kan worden. Succes en sterkte!

adriaantje · 27 januari 2008 op 13:32

Hai mede columnX-ers,

Jullie reacties zijn wel leuk, maar wat vinden jullie nou van zo’n soort column, inhoudelijk gezien… Vinden jullie dat dit kan?

Adriaantje

Neuskleuter · 27 januari 2008 op 15:35

Spring van die vis af, pak een schepnetje en vang ‘m 😉 Dan is die vis afhankelijk van jou en jouw liefde, niet andersom 🙂

Inhoudelijk word ik nogal depressief van dit verhaal. Het is onprettig. Dat betekent wel dat je die sfeer goed hebt overgebracht. Je maakt soms leuke zinnen, bijvoorbeeld de opsomming die beschrijft hoeveel kleiner je je voelt. Door dat steeds met andere woorden te beschrijven in een zin versterk je dat gevoel.

Een column hoeft niet altijd om te lachen te zijn, maar ik miste wel een sterke clou, een ijzersterke uitsmijter die je nog lang bij blijft. Ik weet nu eigenlijk al niet meer wat die precies was. Je eerste en laatste alinea moeten de sterkste punten van het stuk zijn.

En over alinea’s: dat leest prettiger 😉

Je beschrijvingen komen dus goed over, je kan goed de sfeer beschrijven. Met een sterkere titel, die prikkelt, provoceert, uitdaagt tot lezen komt je verhaal gelijk meer tot zijn recht en krijgt het meer lezers. Dat geldt ook voor de eerste en laatste alinea.

Succes!

adriaantje · 27 januari 2008 op 16:38

Thanks Neuskleuter, hier kan ik iets mee!

gr Adriaantje

Errez · 27 januari 2008 op 17:21

Mjah, ik zelf kon er niet zo veel mee… Weet niet of het een daadwerkelijke afspiegeling is van hoe je je voelt, of dat het juist een inleving is in iemand die zich zo voelt. In het tweede geval (wat ik inschat, gezien de reacties van de anderen, die je misschien beter kennen dan ik) kan ik er nog wel iets in zien, anders echt niet.
Maar ik vond het te somber zonder duidelijke diepgang of achterliggende bedoeling. Een beetje klagen om het klagen, wel verpakt in een papiertje van leuke metaforen.

arta · 27 januari 2008 op 17:58

Op jouw vraag: Een column als deze moet absoluut kunnen, wat mij betreft.

Ik vond het wel een stuk slordiger geschreven, dan jouw vorigen. (punten waar vraagtekens horen bijv.)
Qua inhoud had het voor mij ook boeiender gemogen, maar leuk dat je verschillende dingen uitprobeert!
🙂

adriaantje · 27 januari 2008 op 20:19

Dit was mijn eerste column ooit. Was benieuwd hoe het overkwam en inderdaad, deze site is prima om het een en ander uit te proberen!

lagarto · 27 januari 2008 op 20:31

Alls kan! Goed nadenken, insturen en leer van de reacties. Ik had persoonlijk niet veel met je onderwerp, gewoonweg omdat ik het gevoel dat je omschrijft niet herken. Ik let niet zo op zij en hun. Maar je stijl is wel lekker vlot, dat zie ik wel. Kom maar op met je volgende.
Adios Lagarto

KingArthur · 28 januari 2008 op 10:48

Je verstoppen in ellende uit angst voor geluk vind ik een interessante gedachtegang en je hebt een aardige poging gedaan om dat vorm te geven. Toch heb ik wat commentaren: In je inleiding al zit een herhaling die eruit kan: “in dit geval de rotte vis” in je eerste alinea kan je wegstrepen. Je had de vergelijking in je voorgaande zinnen gemaakt waardoor je, als lezer, dit impliciet in de gedachtengang al meeneemt en dus overbodig.

Soms haal je naar mijn gevoel te veel voorbeelden aan en gaat de tekst voor mij te langzaam (geeft een beperkte opsomming van de meest belangrijke voorbeelden). Op het einde echter lijken je gedachtensprongen weer te snel te gaan voor mij. In zijn totalitiet vind ik het ‘ritme’ van je tekst daarom niet helemaal lekker lopen. Neem een lezer stapje voor stapje mee in de wandeling van je gedachtengang. Nu komt het op mij over als rennen, stilstaan en weer rennen.

Grumpy-old · 28 januari 2008 op 19:51

Als eerste poging zeker niet slecht.

In de eerste zin had je me aan boord. Ik dacht ” ha een lekkere “grumpy” column. Maar al gauw kwam je vast te zitten en was de scherpte verdwenen. Ik kon mij als lezer niet vereenzelvigen met de column. Het werd een beetje klagerig en daardoor bleef ik op mijn honger zitten.
Vooral ook omdat er geen clou is . Geen punt waar je de lezer iets meegeeft om op verder te borduren.

Tja en nu zit ik met een oprispende maag, ik had net vis op vanavond 😀

Greetz
Grumpy

Shitonya · 29 januari 2008 op 01:14

Natuurlijk kan zoiets, alhoewel het meer wat is voor een weblog. Ik herken er enigzins wel wat van, maar dan iets anders en dan gooi ik het meestal op mijn blog. Als het iets meer structuur, variatie of iets heeft, dan stuur ik ze hier wel eens in. Persoonlijk zou ik een stukje als dit niet zo snel doen, omdat het teveel over één banaal iets is. En het is ook niet echt ‘opvallend’ of eigenzinnig of wat dan ook.
Maar goed, er zit potentie in. Ene brok tekst zou ik enkel in twee stukken snijden en ik zou meer mijn fantasie erop los laten gaan.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder