Het mutsje dat uit wand’len ging.

Geloof dit of niet, maar het is echt gebeurd. Nou ben ik al niet geloofwaardig maar zal het even uitleggen.
Toen ik door de chemo totaal kaal werd was het in de nachten erg koud op die kale plaat van mij, dus vrouwlief kwam met een gebreid mutsje voor de nacht. Dat scheelde een eind, wil je niet weten. Dus al die tijd gaat het goed met slapen en het mutsje als warmhouder voor mijn elke dag gepoetste plaat. Maar er is een ding dat ik helaas niet in de hand heb, vrouwlief ook niet. Dat is onze kater Charley. Wij doen altijd lepeltje lepeltje en aan de voorkant lepelt meneer Charley altijd mee. Niet voordat wij eerst in bed liggen, kussen rollen en opschudden, een heel ritueel, dan even knuf knuf en trustehhhh…en lepelen met die hap. Dan begint het feest der omgang.

Charley gaat eerst zeker vier keer langs de rand van het bed lopen om te kijken of iedereen goed ligt en of zijn plaats wel verzekerd is van vrije ruimte. Want het is een baasje hoor!!

Als iets hem niet beviel was hij zo vriendelijk om boven op mijn hoofd te gaan zitten alwaar ik naar lucht hapte, want die toges van meneer is zwaar hoor. Doch met een kaal hoofd dat naar kuiken voelt vond hij dat gelijk al niets aan, dus die rust had ik gewonnen: Dacht ik.

Vannacht werd ik wakker ( gelukkig toch?) een koude plaat, leek wel de vrieskast die wij hier boven hebben staan. Ik voelde en vond geen mutsje. Mutsje weg. Ik snel het nachtlampje aan en op mijn kussen kijken. Ja hoor, mutsje weg. Ik had me daar een kouwe kanis, daar is een dubbellikker niks bij echt niet!!

Ik keek onder het dekbed, op de grond, op het dekbed, kortom nergens mijn wollen opzetter nergens te vinden. Ik balen en werd steeds meer wakker, gevolg is altijd dat ik dan niet meer in slaap kan vallen, totdat ik Charley zijn hoofd op zag tillen door al dat gesjor en licht. Zie ik ineens dat mijn mutsje tussen zijn tengels ligt verstrengeld. Nou dat zou wat worden de komende minuten.

Ik het bed uit, lopende naar de kant van vrouwlief waar meneer lag te lepelen en probeerde zo zacht als het kon mijn muts te bevrijden uit zijn scherpe klauwen. Verkeerde move Lena, wat van Charley is, daar blijf je af. Ik wilde vrouwlief niet wakker maken en fluisterde streng “ Geef mijn muts terug engnek, die is van mij!”
Hij had natuurlijk zijn ronde gedaan, ik sliep al en hij bleef natuurlijk haken aan de lusjes en dacht, lekkere poef zo voor de nacht, heerlijke warme klauwen.

Het was een titanenstrijd in de nacht, mijn strijd om mijn eigen muts terug te herwinnen van een kater, moet je nog peulen???
Ik heb nageltje per nageltje losgepeuteterd en als winnaar uit de strijd gekomen.
Denk dat ik vanavond maar wat plakband onder het mutsje doe, want elke nacht knokken om mijn warmtebron te herwinnen is dus helemaal 1000 keer niets.