Het Nederlands Elftal

Fantastisch toernooivoetbal gespeeld, maar o zo Duits. Wij Nederlanders blijven altijd kritisch, ondanks een onverwachte finaleplaats. Nederland stond altijd bekend om het oogverbluffende combinatiespel uit de jaren ’70. Onder leiding van grootheid Johan Cruijff en Willem ‘de Kromme’ van Hanegem werden alle tegenstanders vernederd en de rest van de wereld lag aan onze besmeurde voetbalschoenen. Maar elke keer ontbrak er één ding: de eindzege. In ’74 en ’78 was Nederland gedurende het toernooi de favoriet voor het winnen van de wereldbeker, maar in de finale tegen respectievelijk Duitsland en Argentinië ging het mis. Een WK-trauma was geboren. Helemaal terecht natuurlijk dat de huidige bondscoach, Bert van Marwijk, heeft besloten om het over een andere boeg te gooien. Met voetbal dat niet om aan te zien was, werd eigenlijk met twee vingers in de neus de finale gehaald. En die zouden we winnen. Het was een abc-tje. Duitsland won in het verleden drie WK-titels met sober spel, Nederland stierf tweemaal in schoonheid in de eindstrijd. Dit WK waren de rollen omgedraaid. Duitsland speelde aantrekkelijk voetbal en verpletterde tegenstanders als Engeland en Argentinië, maar kende een mindere dag tegen de Spanjaarden in de halve eindstrijd. Nederland daarentegen speelde het gehele toernooi slecht, maar stond wèl in de finale.

Het kon dus eigenlijk niet meer misgaan. De mannen van Bert blaakten van het zelfvertrouwen, de trauma’s van ’74 en ’78 zouden worden weggespoeld met een zegetocht door de Amsterdamse grachten met die felbegeerde cup. Mijn jongensdroom zou uitkomen, maar het mocht helaas niet zo zijn. Wéér verloren wij een WK-finale. Deze keer met een simpele reden: de Spanjaarden waren gewoon beter. Die verdomde octopus had weer gelijk. Het abc-tje die ik hierboven noemde kwam niet uit. De logica van een zeemonster met acht tentakels staat boven die van mij. *snik*