Het nimmer loslaten

Gillende sirenes, gegil, ambulancemedewerkers die zwetend hun werk doen. En ik, ik sta op afstand het tafereel te bekijken. Als verdooft. Flarden van je geboorte doemen op. Je donkere haartjes, die licht opkrulden in je nek, je amandelvormige ogen, waarvan de kleur nog niet te definiëren viel, je roze mondje, met een prachtige welving in de bovenlip. Je huilde niet, je keek verwonderd de wereld in. Ik huilde wel, om het wonder dat zich net had voltrokken. Je huilt ook nu niet. En van verwondering is geen sprake. Je ligt slap en weerloos op de grond en reageert op geen enkele beweging om je heen. Ik kan niet huilen. De angst heeft me in zijn greep. Een broeder vraagt wie er mee wil in de ambulance, richting het ziekenhuis en je vriend steekt zijn hand op. Ik wil bij je zijn, maar hij hoort bij je te zijn. Zo gaat dat. Ik zie een infuusnaald in je hand verdwijnen en een defibrilleerapparaat op je worden aangesloten en ik schreeuw diep vanbinnen. Je bent mijn kind, mijn bloed, mijn hart en ziel en ik kan niets voor je doen. De machteloosheid neemt steeds meer bezit van me en ik kan mijn daadkracht nergens vinden.

Je gaat voor het eerst naar school en ik breng je weg. Je zwaait naar me, als ik huilend buiten voor het raam sta. Ik breng je naar de discotheek en opnieuw zwaai je naar me, als ik in de auto met een brok in mijn keel naar je kijk. Je verlaat het ouderlijk huis en vrolijk zwaai je naar me, als je de laatste dozen in je autootje hebt gezet, terwijl ik mijn tranen niet langer kan verdoezelen. Steeds heb ik je een stukje moeten loslaten, maar nooit helemaal. Je zult altijd een deel van me blijven, zolang ik leef. Zolang jij leeft.

Je armen liggen slap naast je tengere lijf. Alle apparatuur die beschikbaar is op een IC, is op je aangesloten. Ik hoor termen die me nog meer angst inboezemen. GHB , allergische reactie, comateus, stokkende ademhaling, bloeddruk daalt, onderkoeling. Ik sta naast je en pak je hand. Ik ben je moeder en moet er voor je zijn. Je voelt ijskoud aan. Artsen lopen in en uit. Neuroloog, internist, de hele santenkraam. Ik knijp in je hand, in de hoop dat je terugknijpt.
“ We raken haar kwijt”
Met geweld duwt men iets in je borst. Je rochelt zwaar en ik knijp steeds harder in je hand. Je hoofd schokt en gaat alle kanten op. Ik pak het vast en houdt het stil. Je rochelt opnieuw en een vloedgolf van sappen stroomt over me heen. Je hele lijf schokt en je opent je ogen en kijkt me aan. Je bent terug en ik laat je nooit meer los.
Als ik, na drie dagen aan je bed te hebben gezeten, naar huis ga om bij te slapen, zie ik dat je naar me zwaait als ik bij de deur sta. En voor het eerst zwaai ik terug.