Het Spel der Liefde

Spelletjes, de kast thuis staat er vol mee. Ik kan mezelf wel betitelen als spelletjesliefhebber. Al moet ik dat nuanceren want in alle eerlijkheid dien ik te zeggen dat ik vooral een liefhebber ben van het winnen van spelletjes. Een spel dat ik maar niet kan winnen belandt bij mij geruisloos onder een flinke laag stof. Een spel is geslaagd als je er een haat/liefde-verhouding mee aan kunt gaan. Neem nu bijvoorbeeld Mens-erger-je-niet, een prachtig voorbeeld van een spel dat ik vroeger intens kon haten of waar ik juist heerlijk van kon genieten. Sadistische gevoelens werden gevoed bij het van het bord knikkeren van de laatste pion van mijn zus. Er is natuurlijk niets mooiers dan je grote zus dwars zitten. Des te vervelender is het als de laatste van jouw vier pionnen in het zicht van een permanente verblijfsvergunning door zuslief zonder enige vorm van medeleven buiten de grenzen van het spel wordt gedeporteerd. Geen generaal pardon. Vervolgens is het aan jou om tot RSI aan toe te dobbelen totdat je zes gooit. Pas op dat moment mag je pion het uitzetcentrum verlaten om wederom op jacht te gaan naar drie feestende pionnen die vol ongeduld op de overwinning staan te wachten. De dobbelsteen bepaalt je lot en iemand die hoge ogen gooit is nu eenmaal kansrijker.

Het spel der liefde doet niet veel onder voor de spelletjes die in de winkels liggen, afgezien dan van het feit dat het spel der liefde niet te koop is. Over dat laatste zijn de meningen wellicht verdeeld, maar de Amsterdamse Wallen is voor Cupido toch echt een no-go area. Op de zijkant van spelletjesdozen staan meestal icoontjes die aangeven voor hoeveel spelers het spel is, voor welke leeftijdsklasse en hoe lang het duurt. Op de doos van het spel der liefde zou dan staan: geschikt voor 2 (monogame) personen, vanaf +/- 16 jaar en een onbepaalde speelduur. Het is echter puur hypothetisch want er is geen doos voor het spel der liefde, geen doos en geen inhoud. Er is immers geen speelbord, want het speelbord wordt gevormd door de wereld om ons heen. Er zijn geen dobbelstenen en pionnen, de enige pion die je mag verzetten ben je zelf. Ook geld speelt geen rol bij het spel der liefde. En spelregels zijn er al helemaal niet, tenminste die krijg je pas voor je neus nadat je wat verkeerd hebt gedaan. Vals spelen is fataal. Een spel zonder pionnen, dobbelstenen, kaartjes, speelbord en spelregels maar wel met een doel.

Het doel van het spel der liefde laat zich nog het best vergelijken met Stratego. Het doel is om tussen alle verraderlijke bommen en een leger aan concurrenten het vaandel te vinden. Bij Stratego heb je dan al gewonnen. Het spel der liefde daarentegen begint dan pas echt. Daarna moet je namelijk het vaandel stevig in handen zien te houden in datzelfde onbegrensde veld vol verleiding en jaloezie. Hoe lang? Voor onbepaalde tijd dus. Dat zou best wel eens kunnen gaan vervelen op den duur. Kon je het Mens-erger-je-niet speelbord in dat geval nog uit woede van tafel vegen, bij het speelbord van het spel der liefde is dat geen optie. Echte spelregels zijn er dan wel niet maar er is ook nog zoiets als wetgeving die het niet toestaat ongewenste medepionnen van het speelbord te liquideren. Typisch gevalletje van: “Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs af, u ontvangt geen F.200,-” Al zijn er natuurlijk altijd weer van die geluksvogels die het kanskaartje “Verlaat de gevangenis zonder te betalen” in de schoot geworpen krijgen. Hoe dan ook, van het speelbord blijf je af, het moet wel een spelletje blijven! Een beetje verliezen hoort er nu eenmaal bij, maar winnen ook.

Maar wanneer heb je dan gewonnen? Iedere keer dat je je vaandel weet in te ruilen voor een jonger en gestreken exemplaar? Iedere keer dag je ’s morgen tevreden wakker wordt naast je geliefde pion, je veroverde continent naar keuze? Bij ieder vakje op het speelbord dat je verder komt? Bij iedere bom die je onschadelijk maakt? Of win je pas als je noodgedwongen jouw vale, gekreukte en beweegloze vaandel naar zijn laatste rustplaats brengt en al huilend denkt: “ik mis iets?” Pas nu ik mezelf al deze vragen stel, kom ik tot het inzicht dat je het spel der liefde eigenlijk alleen maar kunt verliezen door het niet te spelen. Voorzichtig blaas ik de stoflaag weg die, vanwege mijn angst om weer te verliezen, zich op de doos had gevormd. Misschien toch maar weer eens een potje spelen?