Het vijfde ledemaat van de mens: De hond!

Het gesnuif en gedraaf dat ik achter mijn rug hoorde deed me verstijven. Alle alarmbellen gingen rinkelen: Hond in aantocht! En dat is niets minder dan een ramp als je op je gemak zit te lezen op een rustig plekje bij het water. Hond plus open water betekent dat het volgende scenario afgewerkt wordt: hond het water in, hond het water uit, hond schudt zich uit en verspreidt de liters water die zijn vacht heeft opgenomen over de wijde omgeving. Dat betekent dus een ongevraagde douche met niet bijzonder schoon water dat er door het contact met de hondenvacht kwalitatief niet op vooruit gaat. Mijn verwachting werd binnen de kortste keren werkelijkheid. Alleen door te vluchten wist ik te voorkomen de volle laag te krijgen.

Een hond maakt altijd deel uit van de twee-eenheid baasje-hond. Het komt nogal eens voor dat zo’n baasje bij de aanslagen op andermans levensvreugde door zijn alter ego, de handen in onschuld wast. Wat hij van deze aanslag dacht, vroeg ik het bijbehorende baasje dat al klaar stond om een stok in het water te gooien waarmee een herhaling onvermijdelijk werd. “Ist ganz normal, hunde machen das” Mijn dappere poging om in deze vreemde taal uit te leggen dat ik niet het gedrag van de hond maar de houding van het baasje bedoelde, bleek vruchteloos. Grijnzend hield hij zijn al dan niet voorgewende onbegrip vol. Ik had natuurlijk kunnen vragen of het beest, dat immers in staat is de verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden te dragen, in de “Heimat” soms ook “wahlrecht” heeft. Maar die vraag schoot me natuurlijk te laat te binnen. Niet dat het er iets toe doet. Baasjes en honden uit de Heimat zijn niet anders dan waar ook ter wereld.

Een hond doet alleen wat van het baasje mag. Daar is het baasje het baasje voor. Anders was de hond het baasje (en het baasje de hond). Honden weten vaak beter wat ze allemaal mogen dan het baasje zelf. Als een hond dingen doet die niet zoveel waardering oogsten laat het baasje het graag zo voorkomen alsof het beest op eigen houtje handelt zonder goedkeuring van het baasje. Maar dat is een misvatting. Honden kunnen de gedachten van baasjes lezen. Alles wat niet consequent verboden of onmogelijk gemaakt wordt door het baasje is in de praktijk toegestaan. Dus als een hondje stout is dan is eigenlijk het baasje stout. Honden die wildplassen of -poepen, in hardlopers- of fietserskuiten bijten (“hij bijt niet hoor”), janken, keffen, loeien en kwijlen doen dat met goedvinden van hun baasjes.

Een hond beschikt dus over fysieke mogelijkheden en een benijdenswaardige onbeschaamdheid waar mensen alleen maar van kunnen dromen. Misschien is dat het antwoord op de vraag waarom sommige baasjes zoveel goedvinden van hun trouwe viervoeter. Want misschien is het wel meer dan goedvinden. Bekijk een hond eens als een multifunctioneel vijfde ledemaat van het baasje. Met afstandsbediening. Die in handen is van het onderbewuste van zo’n baasje. En dus bediend wordt door de meest primaire drijfveren en gevoelens van dat baasje. Dat extra superledemaat is nog het best te vergelijken met die beruchte “handjes die nogal los zitten” waar impulsieve mensen over beschikken. Een hond is dus een uitkomst voor mensen die wat geremd zijn en zelf niet beschikken over losse handjes. Om die leemte op te vullen nemen ze dan een los(lopend) hondje. Zodat ze hun eigen handjes in onschuld kunnen wassen.