Het vuur moet blijven branden

We houden het al vijf dagen vol, hij en ik, met én voor elkaar.
En als je ’t mij vraagt is dat een behoorlijke karwei. De namen van onze twee eerste nakomelingen –Gabriel en Ekram- zijn inmiddels al geregeld, evenals de werkverdeling (“you: professor, me: no work”) en de tuin (als het van hem afhangt: “only grass”)

Als het maar allemaal zo simpel was…

Zo heb ik bijvoorbeeld af en toe mijn twijfels over zijn betrouwbaarheidsgehalte.

Aanleiding daarvan zijn onder andere:
a) zijn “19 jaar” -hij ziet er minstens 21 uit; b)de overvloed aan vrouwelijke “collega’s” in zijn gsm -hij is werkloos;
c) zijn verjaardag -als ik hem mag geloven dan verjaart hij iedere maand [i]minstens[/i] een keertje
d) zijn “sigarettenoponthoud” – “schat, mag ik je zakmes eens uit je broek… hé, Marlboro?!”
e) zijn afkomst – een bril om te zien dat hij geen Rus is zoals hij bij hoog en laag beweert, heb ik niet nodig

En toch…

Aan plezier hebben we geen gebrek. Integendeel zelfs. Neem nu gistermorgen tussen de potten en pannen. Hij: Robbie Williams, ik: Lily Allen op [i]Bongo bongo…je ne t’aime plus[/i] We zaten net aan [i]they say I am a clown making too much dirty sound[/i] toen Brossir “zijn (geeuw) jullie hélemaal (geeuw) gek geworden (geeuw)?” de keuken kwam binnenstrompelen.

Mijn vriendje vond het slaperige gezicht van zijn vriend behoorlijk grappig. Aan zijn plezier kwam echter een einde toen hij zag dat Brossir [i]zijn Armani-shirt(!) [/i] droeg. “Me wear it today, [i]idzja[/i]!” Misters ogen spuwen vuur. Brossir mompelt een “sorry” en “you wear my green Armani today.”

Een vijftal minuten later is alles weer koek en ei. Mijn vriendje draagt Brossirs [i]green Armani, [/i] Brossir draagt nog steeds Misters [i]red Armani[/i].
“You like it?” vraagt Fotomodel met een glimlach die geen “nee” duldt. “I like you.”
De twee jongens schaterlachen, voor het eerst vandaag.