Het weer zit me op de kop, en nu heb ik nekpijn.

In de trein zat ik. Op een kleine 5 minuten afstand van mijn reisdoel.
Het regende hard buiten. Ik hoopte dat de regen zou inzien wat een slechte invloed zij had op mijn humeur zodat ze zichzelf zou doen verdwijnen. 5 minuten later bleek wat een verschrikkelijke egoist de regen wel niet was. Daar stond ik dan. Nat tot op het bot, dat het vlees ervan af weekte, en ook nog eens te laat.
‘Wat een achterlijk gat is dit toch’, zei ik iets te hard tegen mijzelf, waarna een boze zwijndrechtenaar mij destructief aankeek. Wat een achterlijke inteeltkop had die vent! Dit verzweeg ik dit maal echter veilig.

Ik pakte mijn vouwfiets en begaf me naar mijn bestemming. Wat voor een belachelijke kotsplekken van architectuur ik onderweg te bekijken had is alleen te beschrijven aan mensen die de oorlog hebben meegemaakt.Die weten wel wat lijden is.
Met een vrij grote zekerheid kon ik vaststellen dat mijn humeur niet op zijn allerbest was deze dag. Waardoor het precies kwam wist ik even niet, maar toch had ik het flauw vermoeden dat het iets te maken had met het feit dat mijn leven dat op alle mogelijke manieren mis was gegaan. Niet dat dat de beste niet kan overkomen natuurlijk!
Nouja, genoeg gedacht. Dat stompt zo af.

Eenmaal aangekomen bij mijn bestemming, stapt ik af.
IK stond voor een klein doodgewoon rijtjeshuis in een doodgewone straat in een doodgewone buurt.
Vooral het ‘dood’ in doodgewoon kwam voor het gevoel hierbij naar voren.

Ik liep naar de deur en belde langdurig aan.
na even wachten hoorde ik gestommel op de gang en nog iets later ging de deur open.
Een oud vrouwtje stond onwennig in de deuropening.
Ze was zich zichtbaar aan het afvragen hoe lang het al niet geleden was geweest dat ze bezoek had gehad. Licht hoopvol keek ze naar mij op. Ik trok echter mijn sombere gezicht en zei tegen haar; ‘Ik kom u het slechte nieuw brengen, mevrouw’.
Ze trok ietswat bleek wegen vroeg mij huiverig: ‘wat is er gebeurd..?’
Onmiddelijk stompte ik haar hard in het gezicht, en schreeuwde ik al spuwend tegen het lichaampje dat hard tegen de grond ging:
‘SLECHT WEER STEMT MIJ ONGUNSTIG BIJ HET BELLETJE TREKKEN!!!!’

Het was even stil.

Mijn optreden had de dood van het oude vrouwtje betekend.Ik streepte haar adres van mijn lijstje af.

Je kunt veel van mij zeggen, maar mijn hobbies neem ik serieus.