Hobbelweg.. Drempelweg… Gat-in-de-weg?

Ineens waren ze er, de borden in onze wijk. “Hier óók 30”. Eindelijk veiligheid, dachten we. Niets hoor, de borden werden glashard genegeerd door weggebruikers, behalve fietsers. Om de snelheid terug te dringen en de veiligheid te bevorderen, werden er drempels in de wijk aangelegd. Het zouden druppelvormige drempels worden want dat betekende een snelheidsbeperkende maatregel. Auto’s en motoren moesten immers afremmen, om daarmee zichzelf niet over de drempel heen te lanceren. De bus had er geen hinder van, mits met juiste snelheid. Onze straat werd “veilig verkeer voor iedereen” .

Toch had ik mijn twijfels. Vooral over de snelheidsbeperking van de streekbus. Die had ik nog nooit 30 km per uur zien rijden, ondanks waarschuwingsborden. Misschien heeft de chauffeur al die tijd dubbel gezien, die snelheid leek er meer op. Ik was voornamelijk bang dat er met de komst van de busdruppels een nieuwe sport zou ontstaan: Olympisch drempeldenderen.
Gelukkig hadden meer mensen dit bedacht, er werd veel bezwaar aangetekend. Het zou dus wel goed komen, dachten we. Het tegendeel was waar; ondanks vele bezwaren werden de drempels toch geplaatst.

In het begin leek het goed te gaan. Auto’s hielden netjes in, totdat ze in de gaten kregen dat ze hobbelvrij over de stoep konden. Dat die zone bedoeld was voor de veiligheid van voetgangers en dieren mocht de pret niet drukken. De bus had vanwege het karakter van de druppelvormige drempels geen trillingen hoeven veroorzaken. Doordat de bus meende de hogesnelheidslijn te moeten imiteren, werd het in de praktijk hopeloos butsen en hobbelen. De dienstregeling kende ik na een paar dagen uit mijn hoofd.

Perplex stond ik, toen ik amper twee weken later uit mijn werk naar huis fietste en zag dat de drempels alweer waren verwijderd. Op last van de omwonenden, want er was toch wel erg veel geklaagd over gerammel en gehobbel.
Nu de drempels weg zijn, is de weg natuurlijk verknoeid. Wat is overgebleven zijn enorme gaten, die zijn opgevuld met betonnen platen, klinkers en tegelstukken. Voor de bus is er niets veranderd, die dendert onverminderd door. Wij als omwonenden zitten met de schade maar vooral met veel vragen. Voornamelijk over hoe dit kon gebeuren en wie hiervoor verantwoordelijk is.

Sinds vorige week weet ik waar de drempels zijn gebleven. Ze zijn nooit uit de wijk weggeweest, eerder weggemoffeld. Ze liggen anoniem uit de schijnwerpers, oud en grijs te worden achter de plaatselijke hockeyvelden. Zullen ze ergens anders gebruikt worden, of liggen ze klaar voor een volgende ronde in het drempelgevecht? Er zijn verkiezingen geweest, dus het woord veiligheid wordt weer vaak genoemd. Veiligheid of aftrekpost? De tijd zal het leren.

Voorlopig wacht ik het af maar ik blijf strijden voor de fundering van mijn huis. Ik moet wel, wil ik geen nieuw ondergronds metrostation van de Noord Zuidlijn worden.