Hoe Oudkerk zich liet naaien door van Royen

Rob Oudkerk dacht dat hij een privégesprek met Heleen van Royen had. Hij had het haar nog zo gezegd. Dat ze niet mocht opschrijven dat hij pornosites bezoekt, cocaïne snuift en naar de hoeren gaat. Wat hij haar vertelde was exclusief tussen hem en Heleen. Hoe kon Rob Oudkerk zo’n inschattingsfout maken? Dat je iets exclusief met Heleen van Royen zou kunnen hebben. Dat heeft ze zelfs met haar man Ton niet. Ton vindt dat niet erg, volgens eigen zeggen. Voor Rob is het wel erg. Hij is zijn baantje kwijt. Wat kan het geweest zijn dat Oudkerk’s instinct dat hem feilloos de weg wees op het politieke pluche op een dwaalspoor bracht? Zou hij gedronken hebben, of gesnoven? Of zat een ander instinct hem dwars, rook hij seks? Met Heleen. Zag hij zichzelf al als opvolger van “Vulpen”? Die beroemde Nederlandse schrijver die er van alles voor over heeft Heleen tussen de lakens te krijgen. Of tegen een boom of in een parkeergarage. Wie Vulpen is dat geeft Heleen voor geen goud prijs. Rob moet gedacht hebben, wat zo’n pennenlikker voor elkaar krijgt kan ik ook, Heleen het zwijgen opleggen. Misschien had Oudkerk ook al een koosnaampje voor zichzelf in gedachten. De Terminator of Superman. Oudkerk had gewaarschuwd moeten zijn. Zelfs 20 jaar na dato kan niemand zich veilig wanen voor de klikdwang van Heleen. Zo lang zweeg zij over de identiteit van die bekende diskjockey met wie ze het ooit deed. Zij wachtte rustig op het moment dat de bekendmaking maximale impact zou hebben. Het moment dat zij wereldberoemd was geworden. In Nederland.

Maar misschien zit in Vulpens schrijverschap wel de verklaring van Heleens zeldzame betoon van discretie. Wat Heleen kan kan een beroemde schrijver als Vulpen natuurlijk ook. Met de pen een reputatie vernietigen. De enige reputatie die voor haar telt is haar eigen reputatie. Misschien is Vulpens vulpen nog wel scherper dan het toetsenbord van Heleen. Misschien ligt ergens in een kluis een manuscript dat dodelijk is voor Heleen. Misschien is het een boekje met de titel “1000 en 1 nachten met Heleen, het volledige verhaal”. Maar stel nu eens dat het niet een dikke spannende thriller zou zijn maar een flinterdun boekje, dan kon de “godin van de jacht” meteen terug naar de eeuwige Almeerse jachtvelden.

Maar misschien wist Oudkerk maar al te goed dat er geen betere bazuin van de geheimen van bekende Nederlanders is dan superpaparazzo Heleen van Royen. Ofwel het lek van Almere. In dat geval waren zijn ‘vertrouwelijke’ bekentenissen aan Heleen van Royen gewoon de snelste en meest effectieve manier om een missie te volbrengen. De emancipatie van porno, cocaïne en hoerenlopen. En dat is hoog tijd want zeg nu zelf, wie kijkt er tegenwoordig nooit naar porno, wie neemt er tegenwoordig nooit eens een snuifje, en hoeren zijn toch ook vrouwen? Nou dan. Als we dat dan met zijn allen vinden dan moeten we daar maar rond voor uitkomen. Misschien is het dat wat Rob Oudkerk dacht. Waarmee hij op een heel ander dwaalspoor zou zitten. En even vergeten was dat met 2 maten meten ook heel gewoon is. Met je broek op je enkels en je neus in het poeder op een pornosite of op een hoertje zitten daar zit een zekere logica in. Net zoals een zwembroek logisch is op het strand. Maar ik heb Oudkerk nooit horen opkomen voor het recht om in zijn zwembroek vergaderingen van het college van B&W bij te wonen. Het is dat het nu te laat is want anders had dat zijn volgende missie kunnen zijn.