Hokken

Ik wil verdomme niet in een hokje.
Iedereen heeft vooroordelen. Per definitie. Een ieder die zegt dat dat niet zo is, heeft een vooroordeel over zichzelf. Iedereen. Het komt omdat we als mens in een oog opslag moeten kunnen beoordelen of iemand een geschikte partner is. Los van het feit of vooroordelen terecht of onterecht zijn, we beoordelen mensen op hun eerste gezicht. Het kan zeer goed dat het vooroordeel in positieve zin doorbroken wordt. Maar hoe dan ook zullen we mensen in een hokje plaatsen, op het moment dat wij hen voor het eerst zien.

De eerste indruk die wij van iemand krijgen, gebeurt door middel van beelden die we al kennen. De zogenaamde stereotypen. Het oppervlakkige beeld dat ons gepresenteerd wordt, koppelen wij aan een stereotype. Dit zijn hokjes. Of zoals ze dat vroeger noemden: zuilen.
Hoewel onze huidige maatschappij een manifestatie is van de ontzuiling die na de oorlog heeft plaatsgevonden, bestaan ze nog steeds. Misschien niet meer in de vorm zoals ze toen waren, maar in de stereotypen die we nu kennen. Man. Vrouw. Macho. Homo. Voetballende vrouw of pot. Fundamentalist. Skater. Gabber. Bralstudent.

Ook ik. Ik ontken niet dat ik mensen in hokjes plaats. Echter ben ik ervan overtuigd dat ik gemakkelijk van mijn beeld van een persoon af kan stappen, zowel in positieven, als in negatieve zin. Maar het grootste probleem heb ik met de hokjes waar ik in geplaatst wordt. Althans waar ik van denk dat ik in geplaatst wordt. Ik vind het verschrikkelijk dat de ketel zwart ziet. Maar ik hoor in geen bestaand hokje thuis. Ik wil mijn eigen hokje.

Net begonnen aan een nieuwe studie en dus net nieuwe mensen leren kennen, die mij in hokjes plaatsen. Ik kreeg een groot compliment van een medestudent. Volgens haar voldoe ik niet aan het beeld dat van mij verwacht zou worden. Ik weet niet aan welk beeld ik zou voldoen, maar ik ben blij dat ik er niet aan voldoe. Ik wil mijn eigen hokje.

In reacties die ik krijg, op mijn columns die ik plaats op ColumnX.nl, voel ik onbegrip. Dit komt omdat ik een hokje wordt geplaatst door de mensen die mij lezen. Ik moet net zo leuk, mooi en inhoudelijk schrijven als alle andere verhalen die een ander al geschreven heeft. Opzich geen probleem, want ik zou mij best ondergeschikt kunnen maken aan de gemiddelde lezer of columnist. Hoewel ik het zou kunnen, doe ik het niet.
Het is geen algemene ColumnX wens, dat ik mijn columns zo schrijf dat ColumnX het ermee eens is. Nee, de negatieve kritiek die ik krijg komt van andere columnisten die vinden dat iedereen moet schijven zoals zij schrijven.
Het wil niet zeggen dat ik onwaarheid spreek, het zegt alleen dat ik niet begrepen wordt. Zelfs roepen dat ik niet begrepen wordt, wordt niet begrepen. Harder schreeuwen heeft dus geen zin. Luisteren doen ze niet. Slecht horen. Horen wat zij willen horen.

Ik begrijp de kritiek. Ik wordt in een hokje gestopt waar ik niet in hoor. En vervolgens zegt men dat ik niet in het hokje pas. En tot nog toe heeft niemand mij in een hokje kunnen plaatsten waar ik in thuis hoor. Of mij in ieder geval thuis voel. Het wordt tijd dat ik mijn eigen hokje word.

[i]Cor Jan van Zwol, 02-02-‘06[/i]