HomoGENIE

Verstrikte vlinders woelend in een draaikolk. Onthutsende tornado’s, swingend van genot. Jij, pure homogenie, ontketent natuurrampen als een God. Je invloed is onverantwoord, maar ik noem het liever avontuurlijk, speels. Al speel je het spel soms vals. Als heerser van mijn Monopoly heb je immers alle macht. Toen ik je laatst een blijk van je daden gaf, reageerde je nogal apathisch, wat trouwens onverschillig betekent, maar dat klinkt ietwat negatief, vind je niet? Ik bevrijdde toen de vlinders, vuurde ze op jou af en op de kop toe trachtte ik je mee te sleuren in een wervelwind der waarachtigheid. Ik legde mijn hart op mijn tong. En ja, je deed mijn mond voorzichtig open en keek er in. Een moment van de waarheid: helen of breken, verscheuren of ontroeren.

Geen van beiden besloot je te doen. Je doorboorde echter mijn tong en snoerde me de mond, sprak noch van kansen, noch van spijt. Waarom ontwijk je een gesprek over gevoelens, mijn lief? Soms, heel soms, als ik verdrietig ben, als ik eigenlijk ronduit een lastpost ben – en op dat moment vaak ook ongesteld ben – dan klaag ik tegen mijn vriendinnen dat je een beetje een eikel bent. Een heus understatement, volgens hen. Je bent een ongevoelige klootzak, daar zijn ze het unaniem over eens. Ik zie het liever allemaal niet zo somber in. Jij bent nu eenmaal een prachtwezen dat niet thuishoort in deze lelijke wereld. Groot gelijk dat je af en toe, laat ons zeggen, wat minder aangenaam bent. Als ik dit niet zou begrijpen, was ik domweg intolerant. En dat ben ik op verscheidene momenten, dat geef ik grif toe. Toen je het vuur van een woedebui aan mijn schenen legde, bluste ik het met overvloedige waterlanders. Achteraf bekeken was dat overdreven. Vergeef mij, mijn lief, dat ik niet zo perfect ben als jij.

Toen ik voor het eerst jouw aura zag schemeren, werd er een rupsje in mijn onderbuik geboren. Eerste stemgeluid, het ontstaan van vlinders. Eerste aanraking, het klapwieken van vleugels. Laatste kus, storm. Elke glimp van de werkelijkheid is een donderslag bij heldere hemel. Ik vrees de dag waarop verkropte gevoelens hun weg zullen vinden naar een andere bestemming, die van de armen. Ik wil niet geloven dat jij imperfect bent. Je bent mijn droom, mijn levensdoel, althans dat hou ik mezelf voor. Misschien moet ik de schijnwerkelijkheid doordringen, de vlinders verpulveren en de tornado’s doven. Ik wil je niet kwetsen, ik kwets liever mezelf. Mijn leerkracht Godsdienst zei vandaag nog: “Let op met illusies, je raakt er ooit in teleurgesteld en dan kan je verwijtend of zelfs agressief worden!” Dat ondervond ik nog gisteren. Toen sloeg ik mijn hersenpan tegen de muur, tot je uit mijn voorhoofd droop, en dat onder het motto: Love hurts.