Om een toekomstige ex een reeds zinkend schip te doen verlaten is weinig aanmoediging nodig. Aan de andere kant van de haveloze, uit het lood staande, schutting lijkt het gras namelijk altijd groener. De goede buur aantrekkelijker en …… het huisdier fraaier. Kortom; alles beter dan de eentonige, passieloze thuisbasis. Waar emotioneel explosiegevaar een reële optie is. De praktische afhandeling van het opzouten van de een óf de ander is problematischer. Een verwarmde plek, voorzien van jacuzzi, keukeneiland, loshangende toiletpot, waterbed en creatief aangelegde tuin, inruilen voor een vochtige caravan met beschimmelde matras valt nog niet mee. Vooral als er daarnaast een hond, goudvissen, cavia’s of wurgslangen (…) in het spel zijn. Je hecht je aan zulke monsters, zoals gezonden van geest zich hechten aan een frisse dennengeur in de woon-, maar vóóral slaapvertrekken. Forse hechting, zeker wanneer je in je jeugd liefde tekort bent gekomen. En degene waarmee je, tegen beter weten in, een ‘relatie’ in stand probeerde te houden, niets compenseerde. Die speelde met alles (plasser en gleuf), behalve met jou. Maar wel weer met je gevoelens! Trouwens, een beetje toonbare rashond of oogverblindende tropische vis kost een vermogen. Die geef je niet zomaar willoos uit handen wanneer “ikkuh, ikkuh, ikkuh” altijd vertrekpunt is geweest. Velen behouden daarnaast liever hun fantasieloze troebelaquarium of verhuisbare parketvloer dan hun achterlijke beschadigde nakomelingen. Die staan door het harmonieuze sfeertje nagelbijtend stijf van de stress. Ook geen plezante inbreng bij een komende troostrelatie.

Kortom, je verklaart elkaar de oorlog en haalt zonder moeite het slechtste in jezelf naar boven. Kwestie van je ware ik! Sterke gelijkenis met je thuisvee krijgt meteen pijnlijk vorm. Die vreten je ook op als ze geen karakter hebben. De vraag wie de doorgefokte pitbull, goudgele kanarie, praatpapegaai of rimpelrat mag houden is bron van echtelijke ergernis tussen toekomstige ex-partners. Tot voor kort waren kinderen + tic, torenhoge schulden, fantasieloze inboedel of het uitgewoonde huis reden tot chemische oorlogsvoering. Tegenwoordig ontwikkelt die rol zich door het vertroeteldier. Moet de overwerkte rechterlijke macht zich bezig houden met deze geestvervuiling. Ken je alle wetboeken uit je harses moet je aan de (katten)bak voor een uitspraak over waar het huisdier zich écht thuis mag voelen. En emotioneel het minst beschadigd zal raken. Net als bij kinderen, zijn het ook bij thuisdieren, vrouwen die het vaakst aan het langste eind trekken. Zij blij. In meer dan 59 procent van de gevallen krijgen ze als enige zeggenschap over het ongedierte. Onbarmhartig. Terwijl mannen slechts in 4 procent, na de opsplitsing, hun trouwe lieveling blijvend in de armen mogen sluiten. Wat een onrecht. Heren, draag je lot echter manhaftig: de gestrekte middelvinger! Steek de Heineken-vlag uit, haal ranzig HEMA-gebak in huis en stel je in verbinding met een escortbureau. Zo’n meisje maakt je vochtigste dromen waar en laat zich tenminste zelf uit.

Steek je minnares in extreem geile Livera-latex-lingerie. Flikker die stinkende hondenbrokken over de tuinafscheiding en donder die geurende, tot de rand gevulde, schijtbak, bij je ex op haar nieuwe deurmat. Leeg een liter gloor in het aquarium en ontdoe Flappie van zijn vachtje. Weg met die kolere beesten. De krankzinnige uitsmijter: 37% van het gescheiden schorriemorrie krijgt van de rechter co-huisdierschap in de schoot geworpen. Gedeelde verantwoordelijkheid is ernstig. Je blijft het beest waar je een gezamenlijke huishouding mee voerde op regelmatige basis zien. Veel hatelijk, irritant overleg. Grommend blaffen wordt dan makkelijk: “De schildpad zit al een half uur op je te wachten; je bent weer te laat!” Bij een boedelscheiding waren lelijke nakomelingen altijd al het kind van de rekening. Nu dus ook de levende have. Een beetje hond/kat of goudvis wordt stapelmesjokke van dat gezeul van hot naar haar. Altijd weer op de achterbank. Tussendoor vaak ook nog een pensionnetje of dartelende uitlaatservice. Dan wil dat kwispelstaarten en spinnen wel eens abrupt stoppen. Dierenvrienden met het hart op de billijke plaats haasten zich daarom richting dierenarts zonder gewetensbezwaren. Om hond/kat/ex én seniel oudje pijnloos om te leggen!


2 reacties

LouisP · 31 oktober 2010 op 10:16

Bouwjaar 54,
‘k vind het slot veel beter dan deel 1.
Wat een bijzndere stijl heb je toch…
Ik zou nog iets meer alinea’s gebruiken. Ik weet niet, dan komt het stuk bij het lezen niet zo op je af.

louis

sylvia1 · 31 oktober 2010 op 12:07

Wat een grappig stuk. Heb ‘m helemaal uitgelezen, af en toe verbaasd over de huisdierenproblematiek bij echtscheidingen (’t zal toch niet…)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder