Zijn voetstappen echoën hol in de warme kamers van zijn geheugen. Alles is met grote zorg ingepakt en in dozen opgeslagen. Voordat hij voor de laatste keer de deur van zijn woning zou sluiten, liep hij nog één ronde door wat uiteindelijk zijn thuis weer geworden was. Het was liefde op het eerste gezicht, als de lentezon die kortstondig achter de wolken doorbreek om door het glas in lood een betoverend, kleurig perspectief op de muur te tekenen. Zo was het begonnen tenminste. Maar door een breuk in levenslijnen, heeft het een lange tijd geduurd voordat hij de ware schoonheid van zijn geluk weer in de ogen durfde te kijken.
Langzaam klauterde hij de trap op, om bij zijn voormalige slaapkamer aan te komen. Hij werpt nog eenmaal een weemoedige blik uit het raam. Ondanks het vlakke landschap dat hij aanschouwde, heeft hij hier toch hoogtepunten gezien en diepe dalen gekend…lief gedeeld…en leed gehad. Maar wat was het gewicht van dit alles? Zijn alle fragmenten niet slechts een vezel uit de rode draad die zijn leven volgt?
Na zijn visie op het verleden sluit hij het venster en loopt weer naar beneden. Hij staat met beide benen aan de grond en is blij omdat hij weet dat daarmee de wereld aan zijn voeten ligt. Het heeft hem misschien wel veel tijd gekost, om te kunnen zijn wie hij is, de tijd heeft hem rijkelijk terug betaald met grijze haren en wijsheid.
De kunst van het leven is niet: hoe iets behouden blijft, maar de manier waarop het los gelaten kan worden. De knop in zijn hoofd is om. Eindelijk zal hij de stap gaan zetten, waar hij zo lang naar uitgekeken heeft. Nog een laatste controle in de stoppenkast om daarna een boek van nostalgie te sluiten met het dichttrekken van de deur. Voor hem, een toekomst van avontuur in een nieuw land en een leven in zijn eigen roman.
6 reacties
Li · 15 april 2006 op 10:50
Mooi geschreven King en een bijzonder goed gekozen titel.
[quote]De kunst van het leven is niet: hoe iets behouden blijft, maar de manier waarop het los gelaten kan worden[/quote]
Zo is het maar net.
Afscheid nemen is een woord dat ik vaak aan elkaar schrijf.;-)
Li
Troy · 15 april 2006 op 11:55
Zo ken ik je weer. Een verhaal met mooie, vloeiende en goed overwogen zinnen. Het raakt me. Je beschrijft precies datgene waar ik moeite mee heb.
KawaSutra · 15 april 2006 op 14:03
Een echte King-column.
Vaak lastig om afscheid te nemen van het vertrouwde thuis. Daar moeten meerdere hoofdschakelaars voor omgezet worden. Knap om dat zo te beschrijven.
Mup · 15 april 2006 op 19:00
Li heeft de quote er al tussenuit, die ik ook had willen gebruiken, maar ik vind hem zo mooi, doe hem nog een keer
[quote]De kunst van het leven is niet: hoe iets behouden blijft, maar de manier waarop het los gelaten kan worden.[/quote]
Groet Mup.
WritersBlocq · 15 april 2006 op 22:05
Het zou een vervolg van ‘Niemand’ van Raindog kunnen zijn.
Wat ik vaak vergeet is om de titel te laten hangen en door Li’s reactie keek ik er nogmaals naar, en inderdaad, hij is perfect. En de 2 x aangehaalde quote is ook een topper. Groetje, Pauline.
KingArthur · 16 april 2006 op 13:33
Dank jullie voor de reactie.
@Li: Het is grappig dat het idee met deze titel had ik al een geruime tijd echter de aanvankelijke toon van het stuk was geheel anders (hilarisch). Uiteindelijk is het toch maar deze geworden. Waardoor de titel ook beter tot zijn recht komt.
@Troy: Dank je. Ik probeer mensen te raken dus dit is een groot compliment voor me. En vergeet niet, iets waar je moeite mee heb is ook leerzaam.
@Kawa: De geest is inderdaad een ingewikkelde stoppenkast met vele hoofdschakelaars.
@Mup: Het klinkt stom maar zelf vind ik hem ook mooi. Dus dank je voor deze bevestiging.
@WB: Ik ben nooit zo’n aanhanger van serie’s. Als ik namelijk een deel gemist heb, vind ik het zo moeilijk om de draad weer op te pakken. Aan de andere kant, je brengt me nu ook op een idee.