Houdbaarheidsdatum

Vanavond zag ik ze weer. Na jaren. Het vriendinnenclubje Suus, Martha en Wendy. Suus was mijn hartsvriendin. Martha hoorde er ook bij, maar op een iets andere manier. Martha was de jongensgek van ons drie. Die maakte nog wel eens een ‘uitstapje.’ Suus en ik waren de Travolta-aanhangers. We zaten samen bij Mittelmeijer op stijldansen. We gingen uit en konden laat weg blijven als we bij mij sliepen. Sliepen we bij Suus, dan moesten we om 23.30 uur thuis zijn. En dat waren we dan ook, om vijftien minuten later weer vanuit de slaapkamer via de tuin de bus terug te pakken naar de stad. We zijn niets veranderd. Hoogstens zijn de nekjes wat minder strak. Martha en Suus wonen in hetzelfde dorp en gaan nauw met elkaar om. Ze hebben allebei een zaak. De ene een kapperszaak, de ander een café. Dat hebben ze al twintig jaar lang. We hebben alledrie twee kinderen; jongens. De verhalen. Ze zijn nieuw, maar die van mij zijn toch wel het nieuwste of in ieder geval de meest opzienbarende. Dat is ook niet zo gek want alles wat ik deed in mijn verleden duurde niet langer dan een paar jaar. Of het nou een relatie was of het soort werk. Twintig jaar lang hetzelfde iets doen of zijn, is niet aan mij besteed.

Maar wat leuk om je oude vriendinnen weer te ontmoeten. En wat ontzettend fijn om te horen dat ze hun draai hebben gevonden zowel in hun relatie als in hun werk. Maar hoe tegengesteld heb ik geleefd en wat ben ik in vergelijking met hen toch een raar kuiken. Ik wil maar steeds het wiel opnieuw uitvinden. Zoveel prikkels als ik nodig heb.

Dit keer wordt het België, de Ardennen.

Ik ga voor zeven maanden een groep animeerders coordineren op een camping. Zeven maanden lang van huis in shirt en korte broek. Wonen in een caravan als Adriaan en soms als Bassie. Normaal wil je dit werk doen als je twintig bent, maar ik leid mijn leven blijkbaar achterstevoren. Wat was ik jong toen ik trouwde en kinderen kreeg, wat was ik jong toen ik scheidde. Wat was ik oud toen ik eindelijk eens kennismaakte met het uitgaansleven. Wat was ik oud toen ik minirokjes wilde dragen. En dan de grote klapper, ik loop tegen de vijftig, maar ik ga me dus nu in het animatieleven storten. Oké, het is dan niet als enthousiast jong hondje de hele dag lopen opspringen tegen de gasten, maar meer het organiseren met hier en daar wat bijspringen.

Had ik niet, nu mijn volwassen jongens bijna de deur uit zijn, moeten ‘hangen’ in mijn mildheid, in rust en wijsheid? Godverdomme, houdt het nou nooit op bij mij. Waarom wil ik toch altijd anders zijn? Waarom heb ik toch zoveel uitdaging nodig en kan ik niet tevreden zijn met een overzichtelijk leven? Voor mijn naasten is het ook niet echt makkelijk. Die rare ideeën ook altijd.

Maar ik zweef. Ik zweef van hoop en verwachting. De adrenaline giert door mijn lijf. Want ik mag theater doen. Entertainen, organiseren, beslissingen nemen, bedenken, ambitieus zijn. Heerlijk! Ik ben niet twintig jaar houdbaar, ik ben niet twintig jaar lief, leuk of betrouwbaar. Misschien, heel misschien kom ik na die zeven maanden terug in Nederland, in mijn huisje en heb dan het ‘licht’ gezien. Is dat ‘anders willen zijn’ over en kan ik overmatig genieten van een vaas met daarin een bos Amaryllis.