Hout (vervolg 4)

Vanavond heb ik zin. Ik zal mezelf eens gaan verwennen.
Vanochtend heb ik de voorbereidingen al getroffen. Een partijtje moet je plannen, niet waar? Zelfs eentje voor jezelf. Of misschien voorál als je het enige feestvarken bent.
Alles staat al aan de kant, en koud. Witte wijn in de ijskast en hapjes voor erbij.
Oesters heb ik gehaald en walnoten in hun houten jas. Eerst maar even douchen. Ik sta altijd er altijd lekker lang onder, daarmee doe ik niemand verdriet.
Heerlijk heet is het; ik word altijd helemaal rood. Ik vraag me telkens af hoeveel koud ik nog kan wegdraaien. Als ik maar lang genoeg in de badkamer blijf is het vast helemaal donker als ik klaar ben. Ja, donker.
Snel de deur weer dicht, nog een beetje van het licht snoepen, om me af te drogen.

Uitstellen is leuk dit keer.
Alvast één oestertje. Ik steel hem weg uit het koelkastlicht.
Je kunt de ijskast nooit betrappen op donker. Het lichtje springt altijd net op tijd in je gezicht. Als de oester op de juiste manier in mijn linkerhand ligt weet ik zijn zwakke plek net onder mijn pink. Ik steek mijn mes daar resoluut tussen de twee helften en wrik een beetje. En een beetje meer. De ontspanning trekt als een beweging door de schelp heen, naar mijn hand. De verlamming eigenlijk.
Ik klap de bovenste helft open, als de deksel van een doosje, voorzichtig, om niks van het kostbare zoute vocht dat als een sjaal om de vrucht heen ligt, te morsen. Breng het schuitje naar mijn mond en slurp. Hmmm… Van de wreedheid proef ik zelf niks.

Hoe laat is het? Laat genoeg. Tijd zelfs.
De oesters mogen nog even leven. De noten ga ik uit hun huizen kraken.
Koude fles wijn en glas neem ik bij de halzen, notenmand draag ik in de andere hand, en loop naar de woonkamer. Ik ga zitten, open de wijn, plóp, en schenk mezelf in. Het feest mag beginnen.