“Kankerhoer! Ik maak je dood!”
Ik scheur helemaal wakker van de klap die er op volgt. Daarna een korte stilte. Als hij kwaad is praat-ie harder. In trefwoorden.
“Kankerwijf. . . . . Doodziek . . . . Hoe. . . . . . . .godverdomme. . . . . . . . . . .godverdomme . . . . . . . . . . .ongelofelijk . . . . . . . Alles. . . . . . . . . álles. . . . . . . . . . . . bedankt. . . . . . . Ja?!! Godverdomme . . . . . . . . . . . . .teringtrut!!”
Weer een bonk.
Háár hoor ik niet. Maar ze moet er zijn. Ook in bed volgens mij, net als ik.
Hoe laat zou het zijn? Zo laat dat het weer vroeg is.
Ik kijk uit het raam. De gordijnen zijn niet gesloten. Ik hou van open. Ik kan de maan zien.
“Meisjes . . . . . . . . . . waar. . . . . . . . . Ik. . . . . . . . . . kikken!”
Zijn volume daalt. Hij smoest nu. De schelle lachjes zijn wel weer goed verstaanbaar.
Mijn ogen wennen aan het donker. Dit is mijn favoriete kamer. Mijn blik glijdt over het vele hout hier. De kast waar ik drie lagen verf vanaf heb geschuurd voordat het blote hout weer zichtbaar werd, de grillige vlakjesvloer, de beuken bedpootjes recht onder me. Hard hout gaat over in zacht hout gaat over in allerzachtst: het wollen kleed in het midden tussen mijn bed en de deur naar de gang, voor blote voeten.
Ze huilt. Met hoge gieren.
“Doe. . . . . . . . . . maar. . . . . .ga . . . . . . .weg . . . . . Ga weg . . . . . . . . rust!”
Ik knik. Tegen beter weten in.
Ik moet plassen. Nee, bij de deur ligt een kraakplank, en ik weet niet meer welke. Ik hou het wel in.
Van slapen komt nu niks meer.
Ik ga rechtop zitten. Sla mijn deken open. Zwaai mijn lichaam een kwartslag en zet mijn voeten op het kleed. Zo zacht mogelijk maak ik de overstap van bed naar mat en laat mezelf daar op zakken. Ik strek me uit, leunend op mijn ellebogen, en buig het eind van de rechthoek zorgvuldig naar me toe. Laat mijn schouders erop rusten. Keurig. Een messcherpe vouw.
Het oog in de vloer bedek ik met mijn eigen oog.
12 reacties
archangel · 7 december 2006 op 12:04
Hm. Ik hou best van mooi en ietwat origineel taalgebruik maar dit is me allemaal te geconstrueerd, en de staccato zinnetjes staan me ook niet aan 🙂 Nou begrijp ik best dat dat allemaal misschien wel ‘de bedoeling is’, om ‘een sfeer te creëren’ (misschien ook niet, wie zal het zeggen) maar ik vind er weinig aan. Ben benieuwd naar verdere reacties.
vanlidt · 7 december 2006 op 12:50
Alles staat in het teken van opbouw van de spanning. Prachtige dramatiek.
NB: er wordt nu wel een spannende verwachting gecreërd….
😉
Nana · 7 december 2006 op 15:22
Hout is nog steeds heel spannend.
Alleen de …in de dialoog… vind ik niet nodig…. 😉
pally · 7 december 2006 op 17:28
De aaneengesloten gedeelten vind ik mooi.
De fragmenten met al die puntjes vind ik
minder geslaagd. Het wekt een beetje irritatie op bij mij.
[quote]Hoe laat zou het zijn? Zo laat dat het weer vroeg is[/quote]
Mooi!
Groet , Pally
arta · 7 december 2006 op 18:39
Ik vind je schrijfstijl erg mooi, maar viel ook een beetje over de puntjes! Na hem nogmaals gelezen te hebben kreeg ik de neiging de puntjes “in te gaan vullen” en dat wekte toch weer nieuwsgierigheid op…
Ben benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen bij jouw benedenburen!
🙂
KawaSutra · 7 december 2006 op 21:41
Ze hebben wel een beetje een punt daar, Anne, want het punt is dat ik zelf ook al een beetje begon in te vullen, als een invuloefeningetje op school. Maar dat maakt het nu juist ook wel weer spannend natuurlijk, dus ik maak er geen punt van. 😛
Anne · 8 december 2006 op 00:37
Over puntjes en paaltjes….. 😛
Ik wist het zelf niet zo met die puntjes, na jullie eerlijke commentaren besef ik waarom.
Voor alle duidelijkheid: dit verhaal is ontstaan uit een eerder stukje, ook hierheen gestuurd, namelijk zeemeermin. Daarover was ik destijds al niet helemaal tevreden, realiseerde me dat er meer in zat en ben dat meer gaan uitschrijven.
Dat ik het in stukjes opgedeeld hierheen stuur is nou juist om commentaar te krijgen. Tegelijkertijd wordt het me duidelijk dat het gesneden karakter van al die losse stukjes misschien ook het gevoel voor samenhang en eenheid tijdens het lezen wegneemt. Maar ja, dat zij zo. Ik kan niet altijd alles hebben.
Hoe dan ook, bedankt voor jullie reakties.
pepe · 8 december 2006 op 09:01
En toch is het een prachtige column, na het lezen van het eerste deel sluit deze mooi aan.
Aangrijpend verhaal.
Over puntjes ga ik het niet hebben. 😛
Bitchy · 8 december 2006 op 16:12
Ben benieuwd naar het vervolg, jou kennende komt daar een “veelzeggend” einde op!
Trukie · 9 december 2006 op 01:20
De zinnen zijn nog mooier geconstrueerd dan in het eerste deel. Toen al riepen we om een vervolg.
Zij omlijsten een gruwelijk verhaal, waardoor het uitnodigt om toch tot het eind toe door te lezen.
Dat is me destijds bij “De zeemeemin niet gelukt, herinner ik me nu ik het weer op heb gezocht.
Dees · 9 december 2006 op 10:46
Je bent nogal een regisseuse in je laatste stukjes. Daardoor kijk ik niet mee, maar kijk ik volledig door jouw oog.
Anne · 9 december 2006 op 12:16
Lieve mensen, nogmaals bedankt voor de reakties.
Dees, je slaat de spijker op de kop. Ik word inderdaad steeds meer een regisseur van mijn stukjes. Hoe langer/hoe meer ik schrijf, hoe meer ik vanuit dezelfde drijfveren werk als toen ik nog sculpturen maakte. Bij beeldende kunst is dat pricipe nog veel nadrukkelijker dan bij het zoveel gedifferencieerdere schrijven; dat de kunstenaar middels zijn blik op de wereld de toeschouwer door een heel klein (sleutel)gat laat kijken. Waarna die wereld zich vervolgens, achter het deurtje, tot een hele nieuwe werkelijkheid uitvouwt.
Dit wijkt wellicht af van de verwachting en het genoegen waarmee de meeste mensen lezen, dan wel naar schilderijen en beelden kijken. Dat denk ik tenminste, vanuit mijn ervaringen met het zo ontzettend selecte karakter van de (beeldende) kunstwereld.
Blijkbaar kan ik mijn lot niet ontlopen.:-)