Howdy Karen!

Dat uitroepteken heb ik er maar bij verzonnen, het leek me zo toepasselijk bij zo’n kreet. Het betekent zoiets als ‘hallo’ of doet denken aan een verbastering van ‘how do you do’. In elk geval iets wat over komt als een amicale, een beetje Australische, Flying Doctors-achtige in de bush begroeting.

Soort ‘hoe is ‘ie?’ in het Nederlands. Een vraag die menigmaal gesteld wordt en waarop het verwachte antwoord ‘goed’ is (al dan niet met uitroepteken).

Ik ben er zo eentje, die altijd roept dat het goed gaat, ook al gaat het soms wat minder. Ik kan er niks aan doen, mijn spreekwoordelijke glas is altijd half vol. De laatste tijd gooi ik het nog wel eens op een experimentje (1 van de laatste tips van de psycholoog), en dan is mijn wedervraag: ‘Op welk vlak? Fysiek? Mentaal? Met de kinderen? Met m’n ex of met m’n nieuwe vlam? Of met mijn werk misschien? Of het een beetje vlot met de goede voornemens (nee)?’

En dan komt het, de waaier van retorische vragenstellers ontvouwt zich: de achteruitdeinzers ( ja maar dat was de bedoeling niet, nou komt de ellende), de stamelaars (‘ehhh, nou eehh, doe de nieuwe vlam maar’) en de verbaasd-blikkenden (oh kut hier heb ik geen tijd voor en hoe kom ik hier weg). Meestal verlos ik ze snel uit hun lijden en vertel ze dat het overall best goed gaat. I can take a hint.

En dat is ook zo, ik heb zeker niet te klagen. Het was even zoeken, de afgelopen jaren. Dat wel. Wat begon met een aanrijding en een belletje naar mijn baas dat ik er morgen weer zou zijn, maar dat de auto naar de garage moest, liep uit op een gevalletje UWV. Gedeeltelijk arbeidsongeschikt. Een magazine wat nu 1 x in de paar maanden op mat valt van de whiplash-stichting (sinds kort want ik wilde niet bij het clubje horen), elke dag zoeken naar balans (wat doe ik, wat laat ik) zodat ik niet weer de 2 dagen er na fysiek naar de kloten ben, alles vergeet, een kind vergeet op te halen, het eten aan laat branden en aardappels met groenten en vlees bereiden toch zeker een uur duurt voordat het op tafel staat. Feestjes skippen, geen uren meer kunnen verdwijnen in een boek omdat ik na 10 bladzijden het spoor al bijster ben, het weg leg, en dus de volgende dag maar weer op pagina 1 (en als ik mazzel heb op pagina 7) begin.

Het was een behoorlijke ommezwaai, van 4 dagen werken in de week, een gezinsleven, talloze borrels en etentjes met vrienden, beetje sporten, heel veel ‘ja, tuurlijk doen we’, floep naar dit en even gauw dat en go with the flow, naar terug naar af.

Het lijkt een bak ellende maar het heeft me ook veel gebracht.  Ik heb de tandarts zover dat hij me belt een uurtje van tevoren, om mij te herinneren aan mijn afspraak die ik anders glad vergeet. Om maar wat te noemen. Mijn zelfbeeld is veranderd, van easy-going-flexibeler-als-ik-zijn-ze-er-niet naar control freak, ambitieus en wispelturig en last but not least: eigengereid. Allemaal te danken aan de sessies met de psycholoog, die vaak niet eens iets hoefde te zeggen en alleen maar op een knopje hoefde te drukken voor het kwartje viel.

Ik heb haar wel vervloekt, op de terugweg in de auto, maar ook zo vaak stilletjes bedankt voor het vernieuwde inzicht dat ik weer had opgedaan.

En weet je wat het mooiste is? Toen ik de balans een beetje terug vond, en al googlend uitkwam op een online cursus columns schrijven (lekker in mijn eigen tempo en op een tijdstip op de dag dat het me uitkwam), kwam ik er voor het eerst achter dat ik best een beetje kan schrijven. Ik leer met vallen en opstaan maar ik vind het geweldig, ik wil beter en meer, ambitieus als ik ben. En dat heeft het me dus óók gebracht, het ontdekken van een passie (kotswoord). En zonder die aanrijding van toen schreef ik nu waarschijnlijk nog steeds alleen maar pittige mailtjes en rake What’s  Appjes.

Dus, als je vraagt hoe gaat het met me? Dan is het antwoord nu ‘Pretty good mate!’