Wellicht hebt u de documentaire “The Queen of Versailles” gezien. Hij was onlangs op de buis te bewonderen. De documentaire vertelt het verhaal van David Siegel, eigenaar van het grootste timesharing bedrijf ter wereld en miljardair. Of eigenlijk: ex-miljardair. De documentaire beoogde inzage te geven in het leven van een puissant rijk gezin. De waanzin van deze rijkdom was geculmineerd in de bouw van het nieuwe optrekje van de familie Siegel: een huis dat een kopie zou moeten worden van het paleis van Versailles en daarmee het grootste woonhuis van de Verenigde Staten. De docu-soap kreeg een onverwachte wending toen de crisis op de financiële markten de kop op stak en de kredietkraan voor Siegel werd dichtgedraaid. De ineenstorting van Siegels imperium werd een feit en wat een sprookje zou moeten worden over de verwezenlijking van the Amercian Dream werd nu een griezelverhaal van “richess to rags”, van miljonair tot krantenjongen. Het huis kon niet worden afgebouwd en staat nu – in de steigers – te koop voor zo’n $100 miljoen. Een disproportioneel groot huis, dat voor te veel te koop staat. Ik noem het een “Versailles-tje”.

Nederland kent tegenwoordig ook zijn “Versailles-tjes”. Iedere stad of buurt heeft er wel een. Een woning die veel duurder is dan de huizen in de omgeving. Omdat er veel aan is verbouwd, of, omdat het de grootste of enige vrijstaande woning is. Ik loop dagelijks langs een “Versailles-tje”, op weg naar het strand. Door mijn buurt, waar voor een doorzonwoning, die in Veendam zo’n 100.000,= zou kosten en in een willekeurige Vinexwijk het dubbele, gretig 500.000,= wordt betaald. Of ik moet misschien zeggen, werd betaald, want er staan er verdacht veel te koop de laatste tijd.

Maar je hebt natuurlijk altijd “baas boven baas”. Er is een vrijstaand huis, op de hoek van de Fuutlaan, die zeker twee maal zoveel woonoppervlak heeft als alle huizen in de buurt. Een “Versailles-tje”. Zo’n 7 jaar geleden is dit huis van eigenaar verwisseld en er is bijna een jaar aan het huis verbouwd. Volgens mij zijn alleen de originele muren blijven staan, de rest is allemaal vernieuwd. Ik had de nieuwe bewoners nog niet gezien, maar geruchten staken al snel de kop op. Ze zouden bijvoorbeeld de hoofdprijs van een of andere loterij hebben gewonnen. Maar al snel was de consensus dat er van “fout” geld sprake was. Criminelen in de Vogelwijk!

De verlichting rondom en zichtbare beveiligingscamera’s voedden deze berichten extra. Er kwam nu ook informatie over de indeling van het huis. Met ondermeer een overdekt zwembad en een sauna. Voor de gemiddelde villa in Wassenaar is dit wellicht geen overbodige luxe, maar in een – weliswaar gegoede – woonwijk in Den Haag een unicum.

Nadat de bewoners hun intrek hadden genomen werd de carport opgeleukt met een Volkswage Phaeton (een soort Passat, maar op het prijskaartje prijkt het vijfvoudige) en een Landrover en af en toe een Carrera. Allemaal vonkelnieuw.

Sinds 2010 staat het huis te koop. En onlangs is het ook daadwerkelijk verkocht. Dat wil zeggen, ik heb begrepen, de bank heeft het geveild, opbrengst 1,4 miljoen. “Da’s mooi,” hoor ik u denken. Nou, dat valt nog te bezien. De voormalige eigenaar zit opgescheept met een restschuld van 800.000,= Kunt u het zich voorstellen? 800.000,=!! Schuld!! Aan de bank!! Dat betekent de rest van je leven in de schuldsanering. En dat is niet zo gezellig als het opgewekte Telfortmannetje van de tv-reclame je zou doen geloven.

“Eigen schuld, dikke bult,” gonst het in de buurt. “Hij deugde niet. Had ie maar beter met zijn geld om moeten gaan.” Ik vind het niet zo aardig om zo te praten over mensen die – understatement – zwaar in de shit zitten. En daarbij, is dat wel zo? Is het wel de schuld van de bewoners, dat ze de rest van hun leven op een houtje moeten bijten?

Begrijp mij goed, ik realiseer mij terdege dat mensen in beginsel verantwoordelijk zijn voor hetgeen hen overkomt. Of beter gezegd, voor de manier waarop ze omgaan met datgene dat op hun pad komt. Ik gebruik overigens zelden de term “schuld”, want daar kleeft een negatieve, passieve, lijdende, energie aan.

Maar de ex-bewoners zijn niet de enige verantwoordelijken – schuldigen – voor de situatie waarin zij uiteindelijk terecht zijn gekomen. Ik acht het verdorven systeem van fractioneel bankieren, ons opgeblazen belastingstelsel en het perverse concept van bezit (ook wel kapitalisme genoemd) zeker medeverantwoordelijk voor de situatie waarin deze mensen – en met hen vele anderen – terecht zijn gekomen. Systemen die wij onbewust hebben geaccepteerd als universele waarheden en waarvan de gevolgen, nu ze lijken te klappen, op de schouders van ons, de individuele burgers, neerkomen.


Chris

Chris den Daas

3 reacties

Libelle · 23 december 2012 op 11:14

Verder springen dan je polsstok lang is.
Ik kan niet nalaten soms even te gniffelen, louter omdat ik denk dat ik het beter gedaan heb.
Ben benieuwd naar het vervolg.

Meralixe · 23 december 2012 op 12:48

Ofwel is deel 2 al geschreven en is het al te laat, ofwel moet het nog geschreven worden en kunnen onze commentaren U misschien nog beïnvloeden, we zien wel!!! 😉

Mijn mening tot nu toe; een niet zo interessante omschrijving van problemen die de mijne niet zijn.
Het is toch simpel; “zaaien naar de zak en content zijn met wat je hebt.“ Zo kom je naar mijn bescheiden mening al een stuk verder.
Toch nog benieuwd naar deel twee.

Mien · 23 december 2012 op 13:18

Ben erg benieuwd naar deel 2.
Welke cliffhangers zullen er dit keer in voorkomen?
Zou de dochter op het vliegveld vragen naar de naam van de chauffeur van haar huur-auto?
En zullen de kleine kinderen vragen hoe het komt dat er zoveel mensen in hun vliegtuig zitten?
Wie zal het zeggen.
Altijd leuk die ouderwetse soaps.
Zeker in de herhaling.

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder