Huwelijk in Bali

Ik was even een biertje gaan drinken bij Mama Putu, een leuk cafeetje aan het strand van Sanur. Ik zat aan een tafeltje onder een grote parasol met mijn blote voeten in het zand. Van waar ik zat kon ik Jan herkennen. Hij zat met zijn rug naar mij op een handdoek op het strand naast een meisje. Het was drie uur in de namiddag en nog altijd bloedheet. Alleen gekken en toeristen zaten nu op het strand. Een toerist zoals Jan, die blijkbaar genoot van een lange vakantie, want ik had hem in dit cafeetje twee maanden geleden al eens ontmoet. Zeker van de kameraadschappelijkheid onder Europeanen omringd door de Derde Wereld, had hij mij pardoes aangesproken. Omdat hij mij Indonesisch hoorde praten met de cafébaas had hij juist geraden dat ik al lang in dit land woon en wilde hij even informatie inwinnen over verlenging van zijn toeristenvisum.

Nu draaide hij zich om, zoekend naar een dienster, en herkende mij. “Hoi!” riep hij en zwaaide. Het werd hem plots blijkbaar te heet op het zand want hij greep zijn handdoek en met zijn andere hand de arm van het meisje en kwam naar mijn tafeltje geslenterd.

Het was een mooi meisje, maar daar keek ik niet van op, want zo zijn er hier heel veel. Ik kende haar. Voor Jan aankwam in Indonesië slenterde zij aan de arm van een Australiër en zat zij met hem ook op een handdoek op het strand.

“Hoe gaat het met je, Rina”? vroeg ik haar in het Indonesisch, ?”Is hij een leuke vent”??
Rina giechelde en zei :”Jaja, hij is een goeie jongen”
“Wat zitten jullie daar te gniffelen?” vroeg Jan quasi-boos.
“Ze zegt dat je een fijne knul bent” zei ik.
“Ha!” lachte Jan, “Maar ik vind haar ook een heerlijk meisje. Zo lief. En ze spreekt redelijk goed Engels. Maar…euh, we zijn nou al een maand samen, en ik weet nog altijd niet wat voor soort werk ze doet. Daar doet ze heel onduidelijk over. Iets met schoonheidsprodukten geloof ik, maar ze schijnt nu haar jaarlijkse vakantie te hebben.”

Ik besloot het hem te zeggen. Jaarlijkse vakantie van meer dan een maand in Indonesië” Hoe kon een 35 jarige Nederlander zo naïef zijn?

“Jij bent haar job, jongen”
“Wat zeg je?” vroeg hij alsof hij het niet verstaan had.
“Zij heeft een leuk snoetje en ze heeft begrepen dat ze meer kan verdienen door met jou op stap te gaan dan met een job in een kantoor. Trouwens voor elke kantoorjob staan er duizend aan te schuiven, ze zou geen kans maken”
Jan keek ongelovig.
“Heb je onlangs betaald voor haar zus die dringend naar het ziekenhuis moest?” vroeg ik.
“Nee, voor haar moeder in Surabaya die heel ziek was” zei Jan langzaam.
“En vorige week het schoolgeld voor haar kleine zusje?”
“Ja, dat ook” zei Jan.
“Nou, en” “Speelt het een rol dat het allemaal niet waar is wat ze zegt? Je hebt toch plezier met haar, of niet soms? Doe nou maar rustig door met haar. Als je echt verliefd bent, kan je nog altijd met haar trouwen. Dat wil ze best. Over trouwen gesproken, vanavond trouwt Lia. Je vriendin en jij zijn ook uitgenodigd. Je zal zien dat Rina daar iedereen kent.”

Ik stond op en liet Jan met zijn Rina. Ik keek nog even om, en het leek allemaal wel mee te vallen. Als mijn onthullingen Jan geschokt zouden hebben bleek dit toch niet uit zijn houding. Ze zaten diep in elkaars ogen te kijken en allebei glimlachten ze.

In de vroege avond ontmoette ik Jan en Rina weer op het trouwfeest. Ze keken elkaar verliefd aan.

Lia, een Javaans meisje van losse zeden zoals Rina, had zich onlangs bekeerd tot een christelijke sekte. Zij trouwde nu met een Indonesische christelijke jongen die niets van haar verleden kende omdat hij afkomstig was van een ver eiland ten oosten van Bali. Ze hadden elkaar ontmoet toen Lia gedoopt werd op het strand van Sanur door een fundamentalistische eeuwig glimlachende Sumatraanse dominee.

De religieuze ceremonie en het trouwfeest ging door in de discotheek waar de avond tevoren nog hopen sexy geklede meisjes probeerden een toerist aan de haak te slaan. Bijna al die meisjes waren nu ook aanwezig, deftig aangekleed, en vroom kijkend in een geur van heiligheid. Sommigen hadden zelfs een islamitisch hoofddoekje op wat bewijst dat er meer tolerantie is onder de losse meiden dan de moskeegangers die er niet zouden aan denken een christelijke ceremonie bij te wonen.

Als enige toegeving aan het christelijk-fundamentalistisch karakter van de avond werd er geen alcohol geschonken maar de diensters waren maar al te blij om, mits een fooi, bier te bestellen bij het cafeetje naast de discotheek. Voor Indonesiërs is het voldoende dat er aan het formalisme wordt voldaan door een groot bord op te hangen dat vermeldt : “Hier wordt heden Geen Alcohol verstrekt?. Dat was dus inderdaad waar, want het bier werd binnengesmokkeld en niet ter plaatse verstrekt.

Dit verhaal heeft een einde zoals in de sprookjes. Lia en haar Indonesische echtgenoot leven nog steeds gelukkig samen, Jan is weer naar Nederland maar zal nog dit jaar terugkomen om met Rina te trouwen en haar dan mee te nemen naar Nederland. Weer een mooie meid weg uit Indonesië…