I can’t get no

De liefde kwam pas laat in hun leven. Hij was 45, zij 39. Op de valreep raakte ze zwanger, en zo verhuisden zij van hun etage boven een café naar het keurige rijtjeshuis naast mij. Hij was een stoere bonk van een vent, deed iets onderwaterlasserigs bij een pompbedrijf, zij werkte als receptioniste.
Er kwam veel volk langs; in leer gehulde motormuizen, kroegvrienden uit de stad. In de garage was buurman met grootse dingen bezig. Toen ik eens zuchtend met mijn figuurzaagje probeerde mijn fietsslot door te zagen (sleuteltje onherstelbaar kwijtgeraakt), vroeg hij: Wil ’t wat lukken buurvrouw? Nou, nee. Hij pakte een kettingzaag en had het slot er in vijf seconden af. Ziezo. En voortaan hulp vragen als je het nodig hebt. Ja buurman.
Ze kregen een blond dochtertje, waarmee hij rondliep als met een wit roosje op zijn arm.
En toen zag (noch hoorde) ik hem een tijdje niet. Op een gegeven moment trof ik buurvrouw op de oprit, ze had geen tijd want ze moest naar het ziekenhuis. Oh, wist ik dat nog niet?
Hij had een tumor in zijn hoofd. Hij was geopereerd.
Een paar weken later kwam hij thuis. Ik vloog naar buiten om hem te verwelkomen. “Nog even, buurvrouw, dan dartel ik weer als een hertje door de tuin.” Zijn humor was hij niet kwijt. Zijn kracht wel. Nog een paar keer zag ik hem schuifelen op straat. Toen midden in de nacht een ambulance. Toen de rouwkaart.
Het voorgeborgte van het crematorium stond vol met zwartgeklede binken en betraand vrouwvolk. Ik kende er niemand.
De deuren gingen open. Normaal wordt dan de zachte orgelmuziek ingestart die de rouwenden naar binnen begeleidt. Nu niet. Nu schalde knetterhard door het gebouw: I can’t get no satisfaction!
Het kind deed haar eerste klauteroefeningen op het podium onder pappa’s kist.