Mijn vorige column ging over IJslandse vrouwen. Deze column gaat over IJslandse paarden. Is dat een groot verschil? Nee! Integendeel, er zijn veel overeenkomsten. Beide scheppingen leven in hetzelfde ongeëvenaard mooie land, beide zijn buitengewoon sierlijk, hebben mooie benen, hebben een heel vriendelijk karakter en zijn heel meegaand. Bij gebrek aan toestemming en moed, heb ik ter plaatse geen IJslandse vrouw van stal gehaald, maar wél het vaste plan ontwikkeld om een IJslands paard te gaan berijden. Dat was een opmerkelijk feit, want bij de nadering van een nobele viervoeter kies ik meestal het pad der hazen. IJsland is het meest opwindende land dat ik tot dusver heb bezocht. Fraaie landschappen, watervallen, ijskappen, ijsbergmeren en de geysirs, alle in de buurt van de rondweg om dit dunbevolkte land heen, maken een bezoek al onvergetelijk. In extase raakte ik echter door de onvoorstelbare woestheid, schoonheid en verlatenheid van het binnenland dat alleen met terreinwagens gedurende een maand of twee/drie kan worden doorreden. Alleen terreinwagens? Excuus, ik vergeet één van de eerste en belangrijkste ‘vervoermiddelen’ uit dit ongerept gebied: het IJslandse paard.

Een buurvrouw uit Woudsend vertelde mij van een lange tocht die zij vorig jaar per paard door het woeste binnenland van IJsland heeft gemaakt. Dat klonk allemaal erg aardig, maar ik dacht ‘het zal wel’. Vanuit het vierwiel aangedreven voertuig dat bijna kruipend het binnenland doorkruiste en rivieren doorwaadde, heb ik ze nu echter zelf gezien: de berijders van de kleine gezadelde IJslandse paarden, met daaromheen een los meelopende kudde soortgenoten. Vele tientallen dieren die met regelmaat de plaats van hun gezadelde soortgenoten overnemen. Het zien van zo’n kudde in het IJslandse landschap, beneemt je de adem. Het zal nóg mooier zijn als je zo’n paard kán en mag berijden tijdens een georganiseerde tocht door dit aards paradijs. Een ieder die dit leest en het paardrijden machtig is, raad ik aan om dit avontuur aan te gaan.

De avond dat ík aan de beurt was om ‘een uurtje IJslands paard te rijden’, brak aan. Na een slopende dag vol belevenissen en met lange wandelingen, verzamelden reisgroepsgenoten zich ’s avonds negen uur bij een IJslandse boerderij voor de ‘rit van mijn leven’. Terwijl iedereen na de vraag ‘enige ervaring?’een prachtige volbloed kreeg voorgeschoteld, was mijn ‘geen ervaring!’ en een blik op mijn postuur goed voor de presentatie van de meest sullige en versleten IJslandse veteraan. Ik keek het arme beest aan en de blik terug was vol wanhoop. ‘Weer zo’n 240-ponder op mijn zadel’. De groep vertrok met vijftien prachtige paarden en hun statige berijders. Een oude ezel bleef achter. Door ongepaste trots en gebrek aan moed ging dit evenement aan mijn neus voorbij.

Kom je in IJsland, zeg nooit ‘geen ervaring’, want zelfs een ‘vurig’ IJslands paard is een goedaardig, vriendelijk, heeft mooie benen en is heel meegaand. Nooit aan gedacht? Ga er dan heen!

Mijn houten hobbelpaard heette Gunnar, een Scandinavische naam. Hij had geen stamboom, maar zijn komaf werd gekenmerkt door een boomstam. Het was een schimmel en ik heb hem vele uren bereden. Een schrale troost.

Categorieën: Reisverhalen

7 reacties

lisa-marie · 17 augustus 2007 op 13:24

Ik zag de situatie al helemaal voor me en kon de lach niet onderdrukken. 😀
Met plezier gelezen.

SIMBA · 17 augustus 2007 op 14:41

Elk jaar is er in mijn woonplaats een happening rondom ijslandse paarden, dus wil je nog een keer proberen…dan laat ik je wel weten wanneer het volgend jaar plaatsvindt. 😀

arta · 17 augustus 2007 op 15:14

Deze Schoevers is in mijn ogen anders dan andere, maar ik kan er niet precies de vinger op leggen waar dat aan ligt!
Wel weer met veel plezier gelezen!
🙂

Quinn · 17 augustus 2007 op 15:53

Paardrijden in IJsland klinkt als een machtige ervaring! Leuke, prima geschreven column.

Avalon · 17 augustus 2007 op 18:25

Houden lesbische IJslandse paarden dan ook niet van winterpenen?

Prlwytskovsky · 17 augustus 2007 op 18:36

Mijn buurvrouw is ook een paard. Maar ja, natuurlijk niet één overeenkomst met Ijsland.

WritersBlocq · 17 augustus 2007 op 19:09

IJsland, ik wil er zó graag heen. Ja, paardrijden daar, echt walhalla…

[quote]Mijn houten hobbelpaard heette Gunnar, een Scandinavische naam. Hij had geen stamboom, maar zijn komaf werd gekenmerkt door een boomstam.[/quote]
Gaaf!!

@ Arta: ik vind dat ook, en heb het gevoel dat het in 1 x geschreven is, zonder over te lezen. Zo hoort het ook vind ik, bij een reisverslag.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder