Ik ben negen en wil dood!

Ik zit aan tafel mijn vader wil iets belangrijks zeggen, zei hij net. We zitten allemaal aan tafel, mijn zusje ook en mijn moeder. Ik kijk naar mijn moeder, ze ziet grauw en oud. Heeft ze nou gehuild? Ik kan het niet zo goed zien, daarvoor loop ik ook in het ziekenhuis. Ik kan niet goed zien. Ik voel me bang, heel bang. Mijn lijf trilt, mijn handen trillen. Mijn zus kijkt me aan en probeert te glimlachen, zij is ook bang. Mijn vader begint te praten en ook te huilen. Hij verteld dat hij verliefd is. Verliefd wat is dat op wie? Ik begrijp het niet. Hij gaat verder met praten, ik volg het niet. Hij heeft het over kaarsjes die uitgaan en dan over andere vlammen.

Mijn adem stokt ik kijk mijn moeder aan. Mijn ogen vullen zich met tranen, het zweet breekt me uit. Ik kijk naar mijn zus, die is als bevroren. Haar ogen kijken zo raar. Mijn vader slaat een arm om me heen en zoekt troost bij mij. Dat wil ik niet. Ik begrijp het niet. Lieverd zeg iets, zegt mijn vader tegen mijn zus. Ze kan niet praten. Hij loopt van tafel en laat ons alleen.
Mijn zus stapt op van de tafel en zegt ‘klootzak’. Mijn moeder huilt en probeert ons gerust te stellen. Ze zegt dat het tussen hun gewoon was geworden en dat mijn vader de spanning zocht. Er was een andere vrouw, die hem leuk vond en aardig voor hem is geweest. Ze zegt ook dat ze niet wil scheiden en wil proberen bij elkaar te blijven. Ik ben bang. Mijn zus gaat naar boven, leren ze heeft morgen een proefwerk Frans. Ik ga op mijn bed liggen als een baby en huil. Het houdt niet meer op.

Er spookt van alles door mijn hoofd. Mijn Opa en Oma zijn wel samen, al heel lang. Die lachen samen en knuffelen samen. Ik begrijp het niet. Ik moet plassen en ben te laat. Mijn hele bed is nat. Ik loop naar beneden en sta te trillen te schokken met mijn lijf. Mama geeft me een schoon bedje, ze is niet boos. Mijn vader is weg, even naar zijn vriendin zei hij. Volgende week is het Sinterklaas he mam, zeg ik. Dan is papa er toch nog? Ja, zegt mama, natuurlijk is papa er dan nog. ’s Avonds val ik huilend in slaap. Hoe ik de week ben doorgekomen weet ik niet. Ik moest alleen naar school, dat weet ik wel. Mijn zus had voor haar proefwerk een zes gehaald. En mijn vader was boos daarover, hij zei, de volgende keer een zeven. Ik heb mijn vader een paar dagen niet gezien, als hij in de kamer staat. We hebben het over Sinterklaas. Mama zegt, dat ze het wil vieren voor ons. Mijn vader kijkt mijn moeder aan en zegt ‘er valt niets te vieren’. Mijn moeder probeert nog te zeggen van wel. Ik zit op de grond met mijn autootjes en hoor het gesprek. Ik pak mijn vader bij zijn broekspijp en zeg ‘Papa, papa, maar voor ons valt er wel wat te vieren’, ‘wij zijn kinderen en willen Sinterklaas vieren’. Ik kijk hem hoopvol aan.

Mijn vader is groot en kijkt naar beneden, hij zegt ‘Ik denk dat het nu beter is dat ik mijn vriendin beter leer kennen’ en ‘er valt niets te vieren’. Ik kijk hem met open mond aan. ‘Ik ben je kind’ roep ik nog! Hij glimlacht en geeft een aai over mijn bol. ‘Later als je groot bent zul je het begrijpen’ zegt hij. Ik neem het besluit dat ik nooit groot wil worden. Ik wil het niet kunnen begrijpen. In bed vertel ik mijn moeder, dat ik niet ouder wil worden. Ik zeg haar dat ik dood wil en vraag haar hoe ik dat moet doen.