Ik ga en kom nooit meer terug!

Zit ik hier weer in de avonduurtjes achter mijn vertrouwde beeldscherm. Ik heb hier nogal wat tijd doorgebracht de laatste maanden. Ik had er nogal wat van. In een en dezelfde week was ik werkloos geworden, liep mijn toenmalige vriend de deur uit om nooit meer terug te keren en bleek mijn beste vriendin zelf zo diep in de sores te zitten dat ze eigenlijk geen tijd voor mij had. Tot overmaat van ramp besloot ik zelf impulsief de knoop door te hakken en afscheid te nemen van de liefste der liefsten, van hem die mij nooit in de steek zou laten, van mijn trouw-tot-in-de-vroegtijdige-dood vriend, de sigaret. Slechter kon het toch niet worden.

Geen zorg, ik zal niet gaan vervelen met verhalen over ontwenningsverschijnselen, over stoelgang, gebrek aan slaap, emotionele hoogstandjes en neurotransmitters in shock die tranendallen veroorzaakten waarvan ik de diepte nooit eerder had gekend. Ook zal ik niet euforisch verhalen over de extra zuurstof in mijn longen, het verdwijnen van tandaanslag en het zichtbaar jonger worden van de huid zonder aminofruithuidzuureigen avena cacaoboter.

Je zou er overigens wel bijna van gaan roken om weer te stoppen. Dat heus. Stoppen met roken doet wonderen voor je looks. Die extra kilo’s daargelaten, al zijn dat ook gezond blozende kilo’s zonder rimpels.

Mijn bondgenoot in de bittere strijd die nicotine-ontwenning heet was een waarvan ik het bestaan wel vermoedde, maar waarvan ik nooit had gedacht er gebruik van te zullen gaan maken. Een thematisch forum. Ik ontdekte dat forum terwijl ik tandhakkend op het net surfte tussen het gejubel van stoppenmetroken.nu: [i]na drie dagen is uw lijf vrij van nicotine[/i] en het calvinistische vingertje van stivoro.nl: [i]als u rookt bent u eigenlijk een moordenaar van onschuldige niet-rokers.[/i]

Daar was de vuurtoren, mijn latere baken, mijn rots in de branding, het forum… Ik kwam binnen tijdens een ruzie. Als volleerde junk met ontwenningsverschijnselen, wars van enig inlevingsvermogen, las ik drie berichten, vond dat het wel genoeg was met al die mensen die mij geen aandacht schonken en begon mijn forumleven met een verschrikkelijke aanval op de stupiditeit van de leden en hoe belachelijk het wel niet was dat zij op een NOTABENE stoppen-met-roken forum ruzie aan het maken waren, terwijl er mensen waren die het echt, heus waar, tien keer erger dan een ander, heel moeilijk hadden zoals ik.

Ik had verbaal gehakt van mij gemaakt in hun schoenen. Maar nee, ik kreeg zeker wel kritiek, maar ook een warm bad van begrip voor mijn veel te korte lontje. Want forum lifestyle; hier wilde iedereen anderen helpen. Er liep van alles rond. Van 18 t/m 80. Van ongeschoold tot opgeschoold. Een klassenloos stoppersutopia, in het virtuele. Psychische problemen en lichamelijke klachten werden doorgenomen tussen verhalen over digitale ontbijtjes en de voordelen van nicotinepleisters door. Moppen en depressies liepen daar hand in hand. Op alles werd gereageerd, voor iedereen was er wel een schouder. Voor elk wat wils, voor elke mood het juiste woordenbrijtje. Verveling hoefde nooit, er werd sneller gepost dan ik kon lezen.

Natuurlijk verschenen er soms wat barstjes in het beeld; lag er ineens tussen de kruimels van Klein Duimpje een korreltje anthrax. Bleek de ezel toch gewoon schijt te schijten. Bleek het glazen muiltje toch een botte bijl.

Daar had je de draaideurforummer, die onder luid geroep afscheid nemend van het forum, zich – kickend op de smeekbedes van ‘kom terug’ altijd weer liet vermurwen, ook al was er uiteindelijk misschien slechts 1 die riep om zijn terugkomst. De provocerende forummer, eentje van ‘hoe krijg ik dit hele forum over de zeik’. Altijd met succes. De vredestichtende forummer, want iedereen is hier welkom, ‘als ie maar z’n voeten veegt’. Het forumgeweten: Doen Wij Het Als Forum Wel Goed? De nostalgische forummer: vroeger was dit forum tenminste nog een echt forum. De afvallige forummer: forum maarikrookniet is veel beter dan dit klotenforum hier. De spreekbuis van het forum laatst, niet minst, met filosofische beschouwingen over het doen en laten, over groepsprocessen en eenmansacties.

En altijd weer de onvermoeibare harde kern die mens na mens en dip na dip opving met begrijpende, bemoedigende en soms ook kritische woorden weer een zetje in de juiste richting gevend om nog een dagje, weekje, leventje niet te roken.

Het is misschien bijna niet voor te stellen. Maar dit forum heeft veel voor me betekend de afgelopen maanden!

Nu is de magie wel aan het slijten. Ik merk dat mijn sarcastische natuur het wint van mijn meelevende ik. Dat ik bepaalde mensen virtueel wel spellen kan. Dat ik de draaideurders hartgrondig wegwens, toe dan ook, blijf dan verdomme ook eens weg. Ik merk dat ik patronen ga herkennen en niet meer altijd onbevangen reageren kan.

Ik merk boven alles dat ik het echte leven wat verwaarloosd heb en dat ik mijn nicotineverslaving te lang heb ingeruild voor een verslaving aan een stoppers only wereld op ut net.

Het wordt tijd om verder te gaan. Zonder al die namen, van dat bijzonder trouwe forum dat me door dun en vooral steeds dikker heeft bijgestaan. Het wordt tijd om echt af te vallen. Te gaan sporten. Mijn ogen open te zetten voor weer eens een leuke man, in plaats van voor een leuke avatar. Mijn energie in echte mensen steken, al heb ik echt genoten van de ene kleurige voorbijgaande niet roker na de ander. Het doet me zeker wat. En ik zal ze missen. Maar ik denk ik kan ik weet ik kan ik hoop, verwacht en gaervanuit ik kan het weer voor t echie.

Mijnforum, dijnforum…