Nee, nee. Kauwen, kauwen en nog eens kauwen. Alleen het speeksel mag je doorslikken, niet de paddestoelen. In gedachten herhaal ik keer op keer het advies van de dealer die ons de ‘’psilocybine’’ zoals hij dat noemde heeft verkocht. Verbaasd zie ik hoe handig en vlot Jan, die naast me zit, met zijn handen draait aan een groot rond wiel, soms naar links en dan weer naar rechts. Hij trapt met zijn voeten op pedalen. Als een volleerd dragline machinist trekt en duwt hij aan allerlei knoppen en handels en loodst de auto over de met onze koplampen verlichte binnenwegen. Ik heb geen flauw idee waar we ons bevinden. Ik wil de radio aan en een sjekkie draaien. ,,Jan, mag het licht even aan?’’ vraag ik naar links. Boven onze hoofden schuift hij een knopje opzij. In het spaarzame licht zie ik in mijn handen een blauw papieren zakje. ‘’Samson’’ staat er in witte letters op gedrukt. Er zit een tweede papieren zakje omheen, eentje waar ik dwars doorheen kan kijken. ,,Dat is gek’’ grinnik ik met een snuivend geluid door mijn neus. ,,Alles goed?’’ Vraagt Jan, terwijl hij me met een korte blik onderzoekend aankijkt. ,,Yep’’ zeg ik ,,ik merk nog helemaal niks van die paddo’s.’’ Gelukkig heeft Jan zijn portie bewaard en hij weet feilloos de weg naar huis te vinden.

Heerlijk, ik geniet van het warme water. Grote druppels landen als glinsterende UFO’s op mijn lijf. Anderen zweven langzaam langs mij heen en maken onverwacht een prachtig kletterend geluid op de douchevloer. Met de knop van de kraan draai ik het geluid nog wat harder. Even later loop ik met de handdoek over mijn schouder de huiskamer in en ik strijk mijn nog natte haar naar achter. Ik ril, koude druppels rollen over mijn half naakte lichaam omlaag waar ze worden opgewacht door de dorstige rand van mijn broek. ,,Hé Jan, hoe doe je dat?’’ ,,Wattte’’ antwoordt hij, terwijl hij twee glazen dikke doorzichtige yoghurt inschenkt. ,,Je hoofd, je hoofd is net een banaan’’ zeg ik, en maak ter verduidelijking langgerekte gebaren met mijn handen. Hij reikt mij één van de twee glazen aan en antwoord: ,,weet ik veel, hier drink op, appelsap.’’

Als een stuiterballetje kets ik van de ene in de andere waarheid, die even daarna plotseling weer heel anders of zelfs niet waar lijkt te zijn. Wat is nu eigenlijk werkelijk waar? Dat wat ik zie, of dat wat jij denkt te zien? Wie heeft er gelijk, of denken we allemaal naast elkaar ons eigen gelijk te zien?

Categorieën: Fictie

8 reacties

Mosje · 9 juni 2007 op 14:37

Leuk stukje, geeft aardig de sfeer weer van wat een gebruiker ervaart. Kauw maar eens vaker op paddo’s zou ik zeggen.

KawaSutra · 10 juni 2007 op 01:10

Interessante beschrijving van de beleving en het effect van paddo’s. Je zendt het in als fictie dus ik vraag me af in hoeverre dit de werkelijkheid benadert. Maar ook als aanname heel overtuigend.

lagarto · 10 juni 2007 op 07:33

Beste Kawa,
de samson, dikke yoghurt (appelsap) en de banaan waren waar. Maar de Ufo’s, dat was fictie, vandaar. 😆

Ma3anne · 10 juni 2007 op 08:15

Goede vraag: welke en wie zijn werkelijkheid is de ware?
Geestig hoe je je kennelijke toestand beschrijft en zegt dat je niets voelt van de paddo’s.

Je schrijft echt lekker.

lagarto · 10 juni 2007 op 08:29

Ma3anne,
Ik vind het lekker als jij mijn schrijfsels lekker noemt. Thankxx. Ik ga er snel weer een maken. Het is niet ongewoon dat je de eerste keer als enige zelfs niets merkt, en iedereen om je heen om je moet lachen. Dat komt omdat het zo werkelijk niet echt is.(snappie) groeten.

arta · 10 juni 2007 op 11:16

Je hebt een lekkere schrijfstijl!
Origineel onderwerp, goed geschreven!
🙂

WritersBlocq · 10 juni 2007 op 18:45

Ik hoef het niet te proberen want weet nu al: mijn leven is één grote paddo! Héérlijk!
Leuk geschreven, groetje, WB

Mup · 11 juni 2007 op 22:18

WB was me voor 🙂 Alleen heb ik niets in pacht. Je hebt je stuk heel goed overgebracht, gezien de vragen over fictie of non-fictie,

Groet Mup.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder