Ik heb er geen zin an

“Ik vond hem vorig jaar beter” zijn de woorden die mijn zwager komende tweede kerstdag ongetwijfeld tot me gaat spreken. Hij refereert dan aan de conference die de avond voor kerst uitgezonden zal worden. Refereert hij namelijk elk jaar aan. Ik heb aan veel dingen een hekel rond de jaarlijkse feestdagen, maar hij spant de kroon. De kwal. Rechtstreeks weggelopen uit een reclame voor de Leidse onderwijsinstellingen. Hij heet Charles en geen Wouter, maar verder gaat de vergelijking helemaal op. Drie kinderen heeft meneer. Als je ze ziet word je spontaan voorstander van abortus met terugwerkende kracht. Ze brillen alle drie, spelen harp, hockey en zitten op ballet. De klik mijn kinderen is er altijd meteen. Terwijl de oudste van hem de foto’s laat zien van haar laatste balletuitvoering, roep mijn jongste net heel hard shit omdat hij, door een in zijn ogen oneerlijke actie bij het spel Risk, zes legers verliest en het land Kamtsjatka op moet geven. “Dat kan wel wat minder Michel”, roep ik mijn zoon gespeeld streng toe. Ik ben namelijk de laatste die de feestvreugde wil bederven op zo’n fijne familiedag.
Al vaker heb ik aan mijn vrouw voorgesteld om op het laatste moment af te bellen en lekker thuis te blijven. Ik heb genoeg doorleefde ledematen die het simuleren van een ziekte nog enigszins geloofwaardig zouden maken ook, maar ja, dat doe je niet voor je ouders.
T’is niks voor mij. Elk jaar bekruipt me hetzelfde gevoel. Het liefst zou ik een paar weken spoorloos zijn en begin januari gewoon weer aan het werk gaan. Als ik eind november bij de Xenos en de HEMA al over de eerste kerstballen struikel beginnen de jaarlijks terugkerende symptomen zich te manifesteren. Beetje nukkig, licht geïrriteerd en steeds van plan om het eens anders te doen. Ik ga morgen het reisbureau bellen.
Ik heb geen zin in die voorspelbare weken. Ik ben niet benieuwd naar de kersttoespraak van Hare Majesteit. De Radetzkymars door de Wiener Philharmoniker als afsluiting van het nieuwjaarsconcert kan ik dromen. Alleen de aankondiging al van het schansspringen in Garmisch-Partenkirchen bezorgd me een verhoogde druk op de sluitspier en Bohemian Rhapsody van Queen staat dit jaar ongetwijfeld weer op nummer een in de top 2000.
Ik ga het dit jaar anders doen, leuk reisje of zo.
Ik hoef niet te weten wie sportman en sportvrouw van het jaar geworden zijn. Giel Beelen vermaakt zich toch wel met zijn Serious Request in het glazen huis, en ik verwacht dat Erwin Krol opnieuw gaat vertellen dat het helaas geen witte kerst zal worden. We worden hoogst waarschijnlijk getrakteerd op een special van Frans Bauer in de sneeuw en als klap op de vuurpijl de tekenfilm “als je begrijpt wat ik bedoel”, met Olivier B. Bommel en Tom Poes, of een driedelige serie over Sissi, Keizerin van Oostenrijk. Om dan nog rustig te blijven zal ik een greep in mijn pillendoos moeten doen om één exemplaar onmiddellijk onder de tong te leggen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Nee, dit jaar niet voor mij. Ik ga het anders doen. Geen boswandeling op tweede kerstdag. Geen potje rummikub met vervelende familieleden terwijl de eerste gourmetstellen op tafel geplaatst worden. Geen Youp van ’t Hek, Matthijs van Nieuwkerk of Philip Freriks.
Ik heb er ff geen zin an. Denk dat ik lekker weg ga.
(Tien minuten later..)
Hoewel………… Zal er nog eens met mijn vrouw over praten. Mijn ouders vinden het natuurlijk toch wel erg gezellig als iedereen er is. Praat ik gewoon wat minder met Wouter, uh, Charles bedoel ik.