Ik heb geen slecht humeur, verdomme!

Het is een druilerige maandagochtend. Met een slaapdronken lijf stap ik onder de douche. Het liefst zou ik de hele dag onder de warme straal van de douche blijven staan, maar om niet de hele dag als een krent over straat te lopen droog ik me toch maar af. De vraag waarom ik op dit onmenselijke tijdstip op moet staan spookt door mijn hoofd. Het antwoord kwispelt bij de voordeur. Ik doe de hond aan de lijn en loop met frisse tegenzin naar buiten. Er staat een kille wind, en ik kan met moeite het zebrapad vinden door de dichte mist. De weg is bezaaid met natte bladeren. Ik probeer mijn handen warm te blazen, en tel de minuten tot we weer naar huis kunnen. De nasleep van een dagenlange verkoudheid slaat toe, en ik blaf de hele buurt wakker. De hond springt tegen me op, omdat hij geen concurrentie duldt op dat gebied. Met een broek vol modderige pootafdrukken, en met kramp in mijn ribben door mijn spontane luchtalarm loop ik verder.
Nog een paar minuten te gaan en we zijn thuis. De hond neemt een sprint. Zijn oog is gevallen op een, in zijn ogen, heerlijke traktatie. Een verse hondendrol speciaal voor hem. Hij neemt een duik en springt in de tuin van de buren. De anders zo mooi onderhouden tuin is een slagveld geworden. Met alle kracht die ik nog in mijn bevroren handen heb probeer ik de hond uit de tuin te krijgen. De buit is binnen. Met een vacht vol bloemenblaadjes loopt de hond triomfantelijk verder. Hij kijkt me trots aan, alsof hij de eerste prijs bij de bloemencorso heeft gewonnen.
Thuis aangekomen gooi ik mijn natte, besmeurde kleren in de was. Zo kan ik niet naar mijn werk. Volgens mijn taakomschrijving ben ik het visitekaartje van het bedrijf. Op dit moment zie ik er uit als een reden om faillissement aan te vragen. “Het gaat niet zo goed met het bedrijf. Kijk maar naar het visitekaartje.”
Tijd om een ontbijtje in elkaar te flansen. De mislukte lijnpoging van maart tot en met oktober lonkt naar me vanuit de koelkast. Halfvolle melk, halvarine en dieetdrankjes staren naar me. Ik probeer in de kastjes nog iets eetbaars te vinden, en stuit op een stuk marsepein. Met een aardappelschilmesje snijd ik de marsepein in stukken. Goed voor de lijn? Nee. Ach, die extra rollen zijn nu gemakkelijk te verbergen onder mijn dikke winterjas. Bovendien was ik niet van plan om de komende maanden mijn lichaam aan wie dan ook te laten zien. Mijn tempel is verboden terrein, totdat de verbouwing klaar is. Ik schat dat dit ergens rond 2015 zal zijn. Als Sonja Bakker al niet meer in zichzelf gelooft, dan wachten we trouw op de volgende goeroe die gouden bergen belooft. Gouden bergen op gewenste plaatsen welteverstaan. Geen plotselinge wildgroei aan de zijkant van mijn lijf, daar zit al meer dan genoeg.
Het is nog donker tegen de tijd dat ik naar mijn werk ga. De missie om mijn haar nog fatsoenlijk te krijgen na al die mist bleek impossible te zijn.
Er ligt al een stapel werk op me te wachten als ik arriveer. Alle motivatie om wat te doen is verdwenen als ik zie dat het buiten nog steeds donker is. Een uur verstrijkt, twee uren verstrijken. Plotseling staat er een ongelooflijk enthousiaste collega voor me. Het irriteert me al dat ze zo vrolijk is, terwijl daar absoluut geen reden voor is, maar wat ze in haar handen heeft irriteert me nog veel meer. Ze staat klaar met haar camera om een foto voor het smoelenboek te maken. Helemaal vergeten! Met haar als Don King, en uitgelopen mascara door die verdomde mist probeer ik enigszins normaal op de foto te komen. Vooral niet als een soort psychopaat. Mislukt!
De werkdag zit eindelijk op. Ik kijk naar buiten en het is alweer donker. Heerlijk dat najaar. Het daglicht wat zo belangrijk zou zijn voor je humeur is compleet aan me voorbij gegaan. Gelukkig was mijn humeur al beroerd, anders hadden al die professoren hun theorie over het daglicht moeten herzien. Dus eigenlijk is mijn beroerde humeur een positief gegeven!
Thuis aangekomen staat de hond alweer kwispelend klaar. Op naar de volgende ronde zeiknatte, smerige kleren. De avond die volgens Piet Paulusma lichtbewolkt zou zijn, heeft plaatsgemaakt voor de avond met hevige regenbuien. Had het kunnen weten. Piet is niet te vertrouwen!
Natgeregend strompel ik naar binnen. Het is eindelijk zover. Ik mag mijn warme bed in! Ik kom er pas weer uit als ik een barbecue ruik of als mijn foto voor het smoelenboek op magische wijze verdwijnt. Tot die tijd: Maak een slapende hond, en zijn baasje, niet wakker!