Het is een druilerige maandagochtend. Met een slaapdronken lijf stap ik onder de douche. Het liefst zou ik de hele dag onder de warme straal van de douche blijven staan, maar om niet de hele dag als een krent over straat te lopen droog ik me toch maar af. De vraag waarom ik op dit onmenselijke tijdstip op moet staan spookt door mijn hoofd. Het antwoord kwispelt bij de voordeur. Ik doe de hond aan de lijn en loop met frisse tegenzin naar buiten. Er staat een kille wind, en ik kan met moeite het zebrapad vinden door de dichte mist. De weg is bezaaid met natte bladeren. Ik probeer mijn handen warm te blazen, en tel de minuten tot we weer naar huis kunnen. De nasleep van een dagenlange verkoudheid slaat toe, en ik blaf de hele buurt wakker. De hond springt tegen me op, omdat hij geen concurrentie duldt op dat gebied. Met een broek vol modderige pootafdrukken, en met kramp in mijn ribben door mijn spontane luchtalarm loop ik verder.
Nog een paar minuten te gaan en we zijn thuis. De hond neemt een sprint. Zijn oog is gevallen op een, in zijn ogen, heerlijke traktatie. Een verse hondendrol speciaal voor hem. Hij neemt een duik en springt in de tuin van de buren. De anders zo mooi onderhouden tuin is een slagveld geworden. Met alle kracht die ik nog in mijn bevroren handen heb probeer ik de hond uit de tuin te krijgen. De buit is binnen. Met een vacht vol bloemenblaadjes loopt de hond triomfantelijk verder. Hij kijkt me trots aan, alsof hij de eerste prijs bij de bloemencorso heeft gewonnen.
Thuis aangekomen gooi ik mijn natte, besmeurde kleren in de was. Zo kan ik niet naar mijn werk. Volgens mijn taakomschrijving ben ik het visitekaartje van het bedrijf. Op dit moment zie ik er uit als een reden om faillissement aan te vragen. “Het gaat niet zo goed met het bedrijf. Kijk maar naar het visitekaartje.”
Tijd om een ontbijtje in elkaar te flansen. De mislukte lijnpoging van maart tot en met oktober lonkt naar me vanuit de koelkast. Halfvolle melk, halvarine en dieetdrankjes staren naar me. Ik probeer in de kastjes nog iets eetbaars te vinden, en stuit op een stuk marsepein. Met een aardappelschilmesje snijd ik de marsepein in stukken. Goed voor de lijn? Nee. Ach, die extra rollen zijn nu gemakkelijk te verbergen onder mijn dikke winterjas. Bovendien was ik niet van plan om de komende maanden mijn lichaam aan wie dan ook te laten zien. Mijn tempel is verboden terrein, totdat de verbouwing klaar is. Ik schat dat dit ergens rond 2015 zal zijn. Als Sonja Bakker al niet meer in zichzelf gelooft, dan wachten we trouw op de volgende goeroe die gouden bergen belooft. Gouden bergen op gewenste plaatsen welteverstaan. Geen plotselinge wildgroei aan de zijkant van mijn lijf, daar zit al meer dan genoeg.
Het is nog donker tegen de tijd dat ik naar mijn werk ga. De missie om mijn haar nog fatsoenlijk te krijgen na al die mist bleek impossible te zijn.
Er ligt al een stapel werk op me te wachten als ik arriveer. Alle motivatie om wat te doen is verdwenen als ik zie dat het buiten nog steeds donker is. Een uur verstrijkt, twee uren verstrijken. Plotseling staat er een ongelooflijk enthousiaste collega voor me. Het irriteert me al dat ze zo vrolijk is, terwijl daar absoluut geen reden voor is, maar wat ze in haar handen heeft irriteert me nog veel meer. Ze staat klaar met haar camera om een foto voor het smoelenboek te maken. Helemaal vergeten! Met haar als Don King, en uitgelopen mascara door die verdomde mist probeer ik enigszins normaal op de foto te komen. Vooral niet als een soort psychopaat. Mislukt!
De werkdag zit eindelijk op. Ik kijk naar buiten en het is alweer donker. Heerlijk dat najaar. Het daglicht wat zo belangrijk zou zijn voor je humeur is compleet aan me voorbij gegaan. Gelukkig was mijn humeur al beroerd, anders hadden al die professoren hun theorie over het daglicht moeten herzien. Dus eigenlijk is mijn beroerde humeur een positief gegeven!
Thuis aangekomen staat de hond alweer kwispelend klaar. Op naar de volgende ronde zeiknatte, smerige kleren. De avond die volgens Piet Paulusma lichtbewolkt zou zijn, heeft plaatsgemaakt voor de avond met hevige regenbuien. Had het kunnen weten. Piet is niet te vertrouwen!
Natgeregend strompel ik naar binnen. Het is eindelijk zover. Ik mag mijn warme bed in! Ik kom er pas weer uit als ik een barbecue ruik of als mijn foto voor het smoelenboek op magische wijze verdwijnt. Tot die tijd: Maak een slapende hond, en zijn baasje, niet wakker!

Categorieën: Thema column

12 reacties

lisa-marie · 25 november 2009 op 09:30

Ik vind hem “depressief” leuk 😀
Vooral dat visitekaartje vind ik goed gevonden.

Quinn · 25 november 2009 op 09:43

Een aardige poging. Ik denk dat hij nog net 10% sterker zou zijn als je hem iets in zou strakken. Bijvoorbeeld:

[quote]Met een slaapdronken lijf stap ik onder de douche. Het liefst zou ik de hele dag onder de warme straal van de douche blijven staan, maar om niet de hele dag als een krent over straat te lopen droog ik me toch maar af.[/quote]

Je herhaalt de douche en de hele dag kort na elkaar. Less = more soms –> “Het liefst zou ik de hele dag onder de warme straal blijven staan, maar om niet als een krent over straat te lopen, droog ik me toch maar af.”

Je hebt wel een aantal hele leuke vondsten:

[quote]Het antwoord kwispelt bij de voordeur.[/quote] (waarna je wat mij betreft niet meer hoeft uit te spreken dat het een hond is)

[quote]ik blaf de hele buurt wakker[/quote] Leuk dat jij blaft i.p.v. de hond!

Welkom op CX 😀

Avalanche · 25 november 2009 op 11:02

Ik sluit me bij Quinn aan. Leuke column, maar hij had iets compacter gemogen. En een witregel hier en daar laat je lezer even op adem komen.

pally · 25 november 2009 op 13:05

Heel leuk geschreven, al beaam ook ik dat korter hier beslist krachtiger was geweest.
De depressiviteit druipt er beslist wel lekker af.

groet van Pally

Emiliever · 25 november 2009 op 13:41

Als je in zo’n dip zit…kan het niet lang genoeg duren. Ik ben ook gauw lang van stof, dus kan de lengte wel waarderen. Zeker over dit soort onderwerpen. Ik vind het een uitermate geslaagde column en de verplichte woorden zijn subliem verwerkt! Voor een ‘eerste keer’ meer dan veelbelovend!

Blabla · 25 november 2009 op 19:57

Bedankt voor de complimenten! Ook voor de tips! 😀

Ben het helemaal eens met de suggesties.
Normaal gesproken lees ik het verhaal nog even een paar keer over, om te kijken of het allemaal soepel loopt/leest. Ditmaal zag ik de opdracht net voor deadline.
Dit was het resultaat van een uurtje denken en snel schrijven, om toch nog mee te doen.

Lang leve Google, anders was ik hier nooit terecht gekomen.
Het viel me wel meteen op dat hier schrijvers met een enorm talent zitten, dus hoopte eigenlijk een beetje dat mijn column niet geplaatst werd. Was er eigenlijk niet zo tevreden mee (story of my life 😉 ).

Sue

DreamOn · 25 november 2009 op 20:13

Goed gedaan hoor, met plezier gelezen!

En welkom om op cx, en nou blijven hè! :hammer:

Ma3anne · 25 november 2009 op 22:21

Je gebruikt veel korte zinnen.
Dat geeft een houterig ritme.
Ik heb me door deze tekst geklompendanst.
En ik ben niet zo goed in klompendansen.
Mis ook de witregels.
Inhoudelijk een grappig verhaal.
Dat dan weer wel.
Meer zwier in je schrijfstijl zou wonderen doen.

KawaSutra · 26 november 2009 op 01:34

Er zitten inderdaad wat overlaps in deze drama-column maar de basis is sterk. Zo’n smoelenboek, hoe herkenbaar, komt altijd op het verkeerde moment.

Chantalle · 26 november 2009 op 07:47

Erg humoristisch. Ik heb het met plezier gelezen en de verplichte woorden eigenlijk niet eens opgemerkt.

Mien · 26 november 2009 op 11:34

Leuk debuut, en dat nog wel in een themaronde. Beloofd wat voor de toekomst.
Dit najaarsspel heeft reeds aardig wat vruchten en blaadjes afgeworpen.
Verrassende verzinsels van oudgedienden en mooie debuten van nieuwkomers.
En natuurlijk alles wat daar tussenin zit.

Mien

Shitonya · 27 november 2009 op 01:41

De titel had wel wat amusanter gekund, maar op zich leest je verhaal lekker weg. Een goed ontbijt, ik ben benieuwd naar de rest van de maaltijden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder