Ik krijg een zoon

Ik heb de zin al duizend keer gehoord, maar nooit deed het me iets.
Het is zo’n zin uit duizenden, maar het raakte me niet.
Maar sinds ik hem zelf zeg klinkt ie anders al alle andere keren hiervoor.
Ik krijg een zoon!.

Het is net of wat ik al bij haar vond ik een tweede keer weer ga vinden.
En wat allang begonnen was nu pas echt begint.
Alles lijkt ineens zoveel anders dan hiervoor.
Het klinkt ineens zo gewoon… Ik krijg een zoon!
In juli is het zover.

Zij houdt me nu hetzelfde vast zoals hij dat straks ook zal doen.
Zij zoekt mijn handen op de tast, zoals hij dat ook zal doen.

Ik wist niet dat iets wat zo klein is tegelijkertijd ook zo groot kan zijn.
Dat heb ik wel ontdekt bij mijn dochtertje.
Van alles wat mijn vrouw tegen mij zei, drong er nooit iets tot me door.
Maar nu wel.. Ik krijg een zoon.

Mijn vader kijkt mij vragend aan. En ik doe net alsof ik weet dat ik het niet ga doen zoals hij bij mij heeft gedaan.  Van al mijn zekerheden voert er één de boventoon.
Het lijkt zo gewoon, maar ik ben ook gewoon een zoon.