Ik, rechter en beul…

Ik ben een groot voorstander geworden van eigen rechter spelen. Als voorbeeld verwijs ik naar mijn column over mijn buurman die inmiddels 3 van onze katten heeft afgemaakt. Voordat het zóver kwam hebben we één van onze katten bij de achterdeur gevonden met een ijzeren strop om haar nek. Ik kan je verzekeren dat dat geen prettig gezicht is en een zware aanslag is op je gemoedstoestand. De politie doet dus niets (‘je bent mans genoeg, knap dit maar zelf op’). Inmiddels zijn we 3 dode poezen verder en de politie heeft een gesprek gehad met mijn buurman. Volgens deze zelfde politie kan ik niets bewijzen, zegt mijn buurman van niets te weten én mag mijn buurman in bepaalde gevallen op katten schieten én mag mijn buurman ook over straat lopen met zijn jachtgeweer. Let wel, deze buurman heeft al eens terecht gestaan wegens bedreiging met een vuurwapen!

Ik heb daarom eens met de dierenbescherming gebeld. Een medewerker van de N.I.D., tevens ex-politieman, legde uit dat onze gemeente het wel heel ruim neemt met bepaalde artikelen uit het wetboek van strafrecht en dat in een klacht moest indienen bij drie instanties. Dat heb ik gedaan. Een klacht over het nalatige optreden van de politie bij deze instanties heeft tot nog toe geresulteerd in het doorspelen van de klacht naar… de politie in mijn eigen gemeente. Dezelfde kaffers die eerst niets deden krijgen nu van hogerhand mijn klacht in behandeling. Daar ben ik dus mooi klaar mee…

Ik begrijp best dat er prioriteiten gesteld moeten worden. Maar in dit geval had de politie op zijn minst kunnen controlleren of er stroppen in de tuin van mijn buurklootzak lagen. De tijd die we nu in discussie zijn geweest was dan goed benut. Nu vrees ik iedere dag dat ook mijn honden er een keer aangaan. Of onze nieuwe poesjes als ze er zijn. Als de wet je niet kan bijstaan en je doodleuk verteld dat je het zelf moet opknappen, dan doe ik dat met veel plezier. Maar laat ze dan ook wegblijven als mijn buurman 112 belt met het verzoek om hulp.

Ander voorbeeld? Een vijftal skinheads ‘lunchte’ gedurende enkele weken in hun autootje vlak bij ons huis. De lunch bestaat uit blikken bier die, als ze leeg zijn, uit de auto gegooid worden en het roken van enkele pretsigaretten. De auto staat blauw van de rook en de straat ruikt naar wiet. Wanneer ik hen aanspreek op het buitengooien van hun vuilnis wordt ik bedreigd. Mijn vriendin komt’s middags even thuis lunchen en wordt door het vijftal voor van alles en nogwat uitgescholden, verteld zij mij later. Ik bel dus de politie en wat gebeurt er? Niets. Drank achter het stuur? Geen item. Drugs achter het stuur? Geen item. Bedreiging? Geen item. Sexuele intimidatie en beledigingen? Geen item.

Nog één. Een paar weken later knalt een jongen, zo’n honderd meter van ons huis, met zijn auto tegen een boom. Waarschijnlijk als gevolg van drugsgebruik. De dader/slachtoffer is pleite. Wel staan er drie surveillancewagens en zijn zes juten op de been om een formuliertje in te vullen. Ik knap uit mijn vel en begin een tirade over het karakter en plichtsbesef van aanwezige agentjes. Antwoord: ‘Als je iets te klagen hebt moet je bij mijn baas zijn…’ De discussie eindigde net niet met het in de boeien slaan van ondergetekende.

In Nederland wordt alles met twee maten gemeten. Kijk maar naar iets als wapenbezit. Jullie hebben geen idee hoeveel wapens hier in omloop zijn. Ook legaal. Alleen heet dat hier dan anders. Lid van een schietclub? In het bezit van een jachtakte? Hoppaaaah, je mag een wapen hebben. Jullie zouden schrikken hoeveel mensen in mijn straat alleen al op deze wijze over een vuurwapen beschikken. Wapen op zak of in huis? De cel in. Van de andere kant, inbreker in huis? Niks gezeik over zielige jeugd. Vette pech voor hem. Bij ons in ieder geval wel. Levend komt hij of zij er niet meer uit en niemand zal hem of haar ooit nog terug zien. Ik moet er niet aan denken. Je wordt ’s nachts door een inbreker verrast en slaat hem de deur uit. Volgende morgen staan de juten bij je aan de deur met een vette aanklacht wegens mishandeling. En voor je het weet staat je hele leven zwaar op zijn kop en ga je door een hel. Rot op! En dan wil ik er al helemaal niet over nadenken wat er met je gebeurt als je kinderen ergens slachtoffer van worden. Hulpverlening voor daders en levenslang voor het slachtoffer? Kanker toch op.

Je hoeft niet voor iedere scheet erop los te rossen maar ik vind wel dat het een recht moet zijn je eigen hebben en houden te verdedigen. Op mijn eigen stukje grond en in mijn eigen huis wil ik heer en meester zijn. Ik bepaal de grenzen en ik bepaal de wetten. Ik wil het recht hebben mijn hekwerk en deurklinken onder stroom te zetten. Ik wil het recht hebben een inbreker te overmeesteren, desnoods met grof geweld, zonder daarvoor verantwoording te hoeven afleggen. Als dit soort rechten er zouden zijn dan ligt het risico bij de inbreker. Risico van het vak. Of zoals Balkenende zo mooi zegt, ‘de burger moet zelf zijn verantwoordelijkheden nemen’…