Ik vertrek

Bart en Christal Beydals vertrekken naar La Bourboule, een of ander gehucht in Frankrijk, waar ze een hotel overnemen van Nederlanders. De eind veertigers kwamen zonder baan te zitten en hoewel Christa een nieuwe baan vond bleef Bart thuis gedwongen overhemden strijken. Frankrijk bood een gemakkelijke uitweg, dachten ze.
In hun nieuwe onderkomen zouden ze een week worden ingewerkt door de oude eigenaren, ook Nederlanders. Na drie dagen nemen die echter de benen. Niet te vertrouwen, Hollanders in het buitenland. Bart blijft met koksmuts op zijn hoofd als een gebroken man achter. Hij zou leren koken maar niemand kwam naar het restaurant, dat bij het hotel hoort. Troosteloos staart hij in acht lege soepkommen. Hij pakt er eentje op en poetst wezenloos de randjes. Op de achtergrond hoor je de overladen auto van de vorige eigenaren nog het rubber verbranden.
Na een paar dagen blijken de stookkosten veel hoger dan belooft en blijkt hun koopcontract niet in orde. Na veel gesteggel en een zak geld armer kunnen ze eindelijk een hotel beginnen, al is dat hotel nu een goedkoop wegrestaurant/ motel geworden op een troosteloze locatie aan de Route Nationale. Zeg maar de Franse variant van een Van der Val aan de A2 maar dan met Coq au Vin in plaats van de varkenssaté. Bart loopt de hele tijd met een bepaalde blik in zijn ogen. Ik probeer de blik thuis te brengen. Dan weet ik het. Het is angst. De pure paniek van iemand die dacht in dat achterlijke Frankrijk met hun baguettes en chansons en croissants even een hotelletje te kunnen runnen. Gewoon met een baret op en drie kilo escargots onder je arm de hele dag over de Eiffeltoren lullen.
Fransen doorzien zoiets meteen. Is het niet de wietlucht dan wel het geld dat stinkt. Dit kan je zien als een metafoor maar je kan het ook letterlijk nemen. Fransen hebben een aantal manieren ontwikkeld over de jaren om dit Nederlanders betaald te zetten. De eerste is erg ingenieus vind ik zelf. Als je een restaurant koopt van Fransen dan koop je het personeel er bij. Daar ben je mooi klaar mee. Koop je een familierestaurant krijg je de twee mentaal zwakke dochters van Pierre of Jean-Jacques er bij. Stuur je ze naar de plaatselijke slager voor zes hazen, drie ganzen en een hangbuikzwijn, komen ze drie dagen later terug met veertig in olijfolie gedoopte stokbroden.
De tweede methode is financieel minder schadelijk maar laat waarschijnlijk een litteken achter op de ziel van de snel gekrenkte Nederlander. Voor deze list gaat de Fransman van het platteland helemaal naar de grote stad. Neem een grote stad, bijvoorbeeld Parijs. Hij zal daar voor een doos Pinot Blanc een zwerver op de kop tikken. De zwerver krijgt een goedkoop pak aangemeten en meldt zich bij het Nederlandse stel. Hier doet hij zich voor als burgemeester van het kut dorpje waar het hotel of restaurant staat. Dan legt hij de gewoontes uit. Zoiets als; de nieuwe inwoners moeten een jaar lang elke tweede zondag van de maand een zwangere geit van het hoogste gebouw in het dorp gooien.
Twee jaar later zit het stel er nog. Christa bekent geen hoogtepunten te kunnen opnoemen en hij, hij zoekt ondertussen angstvallig naar haar hand terwijl hij leeg in de camera staart. Overhemden strijken is zo erg nog niet.