Ik vind je lief

“Ik vind je lief” staat er met gekleurde stoepkrijtletters voor me op de boulevard. Met een blauw kleurtje zijn er handjes en voetjes rondom de woorden getekend als op de Hall of Fame in Hollywood. Jaren geleden probeerde ik daar mijn kleine voetjes en handjes te meten met die van de groten van het filmdoek. Ik wilde er ook bij horen, maar er matchte er geen een. Weer probeer ik mijn voet op het blauwe krijtvoetje. Maar hoe ik mijn tenen ook intrek, het matched weer niet. Terugkijkend op alle voetsporen die ik probeerde te volgen lijkt het wel of ik een unieke poot onder aan mijn loopstaven heb hangen. Ik ga het trapje af naar het strand. In een loodrechte lijn kluun ik met een noordooster wind door het mulle zand. Mijn haren wapperen alle kanten uit. Nietsziende blind gaan mijn gedachten ook alle kanten op. Eens zijn die magische stoepkrijtwoorden tegen me gezegd op de plek waar ze nu staan uitgeschreven. Die plotselinge ongecoördineerde zoen bovenaan dat trapje naar het strand. Ik kon geen kant op en moest me aan hem vastklemmen om niet naar beneden te vallen. Kalverliefdes.Maar net zo plotseling had hij ook een andere vriendin en verdween hij voorgoed uit mijn leven. Dacht ik.

Ik zat uitnodigingen te schrijven voor ons 2-jarig samenwoonfeest. Mijn trapzoenvriendje was het beslist niet geworden. Al schrijvend zat ik wat in mijn maag met die afspraak met Joop van de Ende die op mijn voicemail stond. Uitverkoren voor een figurantenrol in the Phantom of te Opera. In de buurt van het Circustheater kwam ik Joop geregeld tegen. Weggedoken in de kraag van een lange donkerblauwe wollen jas. Ik groette altijd en automatisch knikte hij terug zonder zijn gedachten te onderbreken. Wat haalt die vent zich in het hoofd? Was ik uitverkoren tot hulpspookje of zo. Whooohaaaa oefenend ging ik op weg naar die rare plek des afspraaks om zijn oren te wassen. Het trapje bij het strand. Ik zag geen Joop. Wel een zwarte poedel met een plankje aan een kettinkje om zijn nek. “Ik vind je lief” stond er op. Getekend door JvdE. Plotsklaps voelde ik een heleboel nattigheid. De laatste die ik tegen wilde komen was mijn trapzoenvriendje van weleer.

En dan nu weer diezelfde tekst in stoepkrijt, Weer bij datzelfde trapje. Het blijft maar door mijn leven spoken. Hoe heette dat joch ook al weer. Joop geloof ik. Maar dat is alles wat ik nog weet. De wind striemt nog steeds in mijn gezicht en daar komt die donkerblauwe hoge kraag figuur weer aanwaaien. “Hallo Catherine. Is mijn kop al grijs genoeg om bij jou en Max op bezoek te mogen komen?”. In plaats van de verlegen groet roep ik – nu mijn geheugen verlost is van het strandspook – hinnikend tegen de poedel- en stoepkrijtgrappenmaker:”Soon, ik vind je lief”.