Ik vind je lief

Ik vind je lief. Meer was er niet te horen op het bandje van haar telefoonbeantwoorder. Ze was dat niet meer gewend, iemand die dat tegen haar zei. Goed, toegegeven, de meneer sprak met een zwaar accent, je kon het amper Nederlands noemen. Maar hij zei het echt. Ik vind je lief. Ze was gewend om afgeschilderd te worden als een heks. Een mengeling van Eucalypta en Morticia Adams. In politieke spotprenten in de krant werd ze evenmin erg aantrekkelijk neergezet. Maar ze deed toch haar best? Haartjes mooi gekamd, jasje aan, de lippen rood gestift. Maar niemand zag haar goede, zachte kant. Ze was onlangs nog zo enorm aangepakt door de kamer, toen wat dossiers in verkeerde handen raakten. En het hele land had haar uitgelachen toen ze dacht dat er een kogel op het raam van haar werkkamer was afgevuurd.

Ik vind je lief. Een paar keer per dag luisterde ze naar het bandje. Wie zou dat toch zijn? Een stille aanbidder! Een spannend idee. Met opmerkelijk lichte tred liep ze door de gangen van het kamergebouw. In het restaurant van het ministerie gaf ze zelfs nu en dan een olijke knipoog aan de mooie knul die de soep opschepte. En als ze JP zag, keek ze vertederd op hem neer. Toe maar jochie, jij kunt er ook niets aan doen, dat je zo bent. Maar over anderhalf jaar komt het goed. Dan sta ik met Wouter Bos op het bordes bij de koningin.

Ik vind je lief. Dat stond op het kaartje, dat bij de enorme bos bloemen zat die haar secretaresse net op haar bureau had gezet. De afzender was niet bekend. Het boeket was afgegeven bij de portier. De bloemen gingen maar een kleine week mee, maar gelukkig was het kaartje in veiligheid gebracht. Het lag in haar bureau. Bovenste lade. Nu en dan streelde ze het. Ik vind je lief.

Zelfs op de stoep voor het ministerie had iemand die mooie woorden geschilderd. Ze ging slecht slapen. Verlangens verteerden haar lijf. Verlangens waarvan ze niet wist dat ze die nog had. Woelen. Linkerzij. Rechterzij. En mensen gingen het merken, dat er wat was. Ambtenaren deden wat onzeker als ze in de buurt kwam. Pijnlijke stiltes vielen soms. Maar ze had niets in de gaten, vanaf haar roze wolk.

Op een dag, eind maart, telefoon. Uit Iran. Een hoge geestelijke aan de lijn. Met een bekende stem. De stem waar ze zo naar had verlangd. Verbijsterd luisterde ze naar zijn verhaal: Dankjewel Rita. Je hebt nu voor elkaar dat wij voor homo’s niet meer als een gevaarlijk land worden beschouwd. Dankzij jouw optreden worden ze weer hierheen gestuurd. We zullen ze met plezier opgehangen. Ik zal je nooit vergeten. Ik vind je lief.