Mijn oude vadertje is eenzaam in het verzorgingshuis waar hij sinds twee maanden zit. Hij kan geen aansluiting vinden met andere mensen en zit enkel in zijn uppie in zijn kamer de godganse dag. Ik kom een paar keer per week en neem hem soms even mee met de auto ergens heen. Meer kan ik ook niet doen. Heb sinds de dood van mijn moeder vorig jaar mijn hele hebben en houden erin gestoken om het nog een beetje fijn voor hem te maken, maar dat kostte me bijna mijn eigen gezondheid. Ik leefde zijn leven en niet het mijne.
Hij heeft nog nooit op eigen benen gestaan en moet dat nu nog leren. Kan dat nog wel als je 88 bent?
Ik vond vanmorgen dit gedichtje van Toon Hermans en dat tekent zijn situatie helemaal.
Ik wou, dat hij zijn eigen leven op zou kunnen pakken en het niet zo aan anderen over zou laten er iets van te maken. Maar of dat mogelijk is, als je zo oud bent, weet ik niet. We moeten het aan hemzelf overlaten.
En dan schieten me de woorden weer te binnen die mijn begeleider van de Dela (een engel die man!) vorig jaar bij het overlijden van mijn moeder tegen me zei: “Probeer hem niet zijn verdriet en eenzaamheid af te pakken. Dat kun je niet, en dat mag je niet. Het is ZIJN verdriet.”
Ik geloof, dat ik die woorden nu pas begrijp…..
[i]Impasse
de man was moe, hij zag het leven niet meer zitten
hij zag zichzelf alleen maar zitten op z’n stoel
hij had geen kracht meer om z’n tuintje om te spitten
en kreeg een grenzeloos, vereenzaamd, leeg gevoel
toen heeft hij heel lang aan zijn kamerraam gezeten
alsof hij wachtte op een teken, een geluid
van buitenaf, dat hem weer nieuwe kracht zou geven
maar tevergeefs keek hij er elke dag naar uit
zo heeft hij héél lang aan dat stille raam gezeten
de tuin werd groen en toen weer grijs en toen weer groen
totdat hij godzijdank ten slotte heeft begrepen
dat er geen teken kwam … dat hij het zelf moest doen
uit: ‘Fluiten naar de overkant’ van Toon Hermans [/i]
17 reacties
Eddy Kielema · 15 november 2006 op 20:51
Hartverscheurend verhaal.
pally · 15 november 2006 op 20:58
Het rouwproces van je vader heel mooi met weinig woorden weergegeven.
pally
SIMBA · 15 november 2006 op 21:03
Prachtig!
Estrella · 15 november 2006 op 21:45
Zowel het gedicht van Toon Hermans als de woorden van de “Dela” man zijn in mijn ogen helemaal wààr.
Mooi kort doch duidelijk omschreven, jullie beider proces…
Li · 15 november 2006 op 22:38
Dank je dat je dit gedicht met ons deelt Ma3.
De tekst is me uit het hart gegrepen. Je weet wel wat ik hiermee bedoel 😉
Li
DriekOplopers · 15 november 2006 op 22:41
Mooi opgeschreven, Ma3. Ik leef met je mee, dat weet je!
Liefs,
Driek
KawaSutra · 15 november 2006 op 23:19
Een wijze les Ma3, maar hoe moeilijk is het die in praktijk te brengen. Voor jou en voor hem.
Ook dit soort uitgangspunten lenen zich heel goed voor een compromis: vasthouden en loslaten, steeds opnieuw.
WritersBlocq · 16 november 2006 op 00:05
[quote]Ik wou, dat hij zijn eigen leven op zou kunnen pakken en het niet zo aan anderen over zou laten er iets van te maken.[/quote]
Pakt hij het niet op júist door het aan anderen over te laten? (Ik weet het niet. Eén ding weet ik, en dat is dat als je in zo’n situatie zit, je steeds minder lijkt te weten. Je weet wel ;-)).[quote]We moeten het aan hemzelf overlaten. [/quote]
Sterkte en dikke kus, WeetBeetje :kiss:
Nana · 16 november 2006 op 09:13
Wat een column, wat een citaat, wat ontroerend mooi en verdrietig en wijs
KingArthur · 16 november 2006 op 09:47
Mooi weer Ma3. Maar ook fijn dat er gedichten zijn als deze, die er zomaar ineens zijn alsof het voor de situatie geschreven is.
Een lastige weg. Maar de keuze ligt bij je vader. Het enige dat je kan doen is zijn keuze respecteren, hoe dat ook uitpakt. En daar hoef je jezelf niets bij te verwijten.
Ik weet niet of het gepast is maar ik geef hier toch een klein puntje kritiek. In de laatste zin van de 2e alinea lees ik vaak “nog”, dat vond ik minder mooi.
Mup · 16 november 2006 op 13:24
Hetzelfde gevoel als WB, maar voor mij weer makkelijk praten als buitenstaander. Wel weer heel, heel sterk verwoord, sterkte Ma3,
Groet Mup.
senahponex · 16 november 2006 op 14:59
Ab imo pectore, Verba volant, scripta manent.
Uit het diepst van het hart, woorden vervliegen, het geschrevene blijft.
Uitzonderlijk mooi en herkenbaar
bedankt
arta · 16 november 2006 op 15:41
Zo mooi, zo eenvoudig, zo wáár!
Ik werd er even stil van!
Bitchy · 16 november 2006 op 17:12
Het bracht mij terug naar een tijd die ik wilde vergeten, maar eigenlijk niet zou mogen vergeten, dank je wel!
Prlwytskovsky · 16 november 2006 op 18:37
Dit geld voor ieder mens maar je hebt het grandioos onder woorden gebracht. :kiss:
Ma3anne · 17 november 2006 op 19:30
Dank voor alle hartverwarmende reacties.
King, je hebt gelijk. Foutje. Is erdoor geglipt. 😉
pepe · 17 november 2006 op 20:42
Weer bijzonder mooi geschreven.
Ik kan alleen maar zeggen dat hij een mooie man is en dat ik graag een potje zou willen schaken met hem 😉
knuf voor jou en hem