In alle eerlijkheid moet ik je bekennen dat het me meer spijt dan ik aan mezelf heb toegegeven. Ooit zat ik gevangen in mijn masker, en nu ben ik als een emmer vol gaten. Ik huil. Niet omdat ik prat ga op zelfmedelijden maar puur omdat ik niet anders meer kan. Het regent zodra ik op ben gestaan en het regent wanneer ik naar bed ga. Aan slapen kom ik nauwelijks meer toe; mijn nachten breng ik door met cryptogrammen en ik scheur krantenartikelen uit die ik toch nooit in zal plakken. Ik denk nog vaak terug aan ons. Mijn sentimentele kant zal waarschijnlijk nooit helemaal slijten. Maar ik geloof nu werkelijk dat ik dingen niet romantiseer. Ik geloof enkel dat wanneer ik terugkijk op ons verleden, we grotendeels een krankzinnig mooie tijd hebben beleefd, die ik, zelfs al zou ik dat willen, met geen mogelijkheid in het negatieve kan trekken en waarvan ik niet begrijp dat die tijd, voortvloeiend in het heden en in wat onze toekomst had kunnen zijn, nu zo plotseling tot een eind is gekomen.

Het spijt me dat dingen voorbij gaan. Dat zelfs een tweeling die, behalve in vlees en bloed, op iedere mogelijke manier met elkaar verbonden is, op een dag hun weg als twee gescheiden zielen vervolgen, en dat het in ons geval voor de een zelfs een bewuste keus is geweest om die band te breken. Het spijt me dat ik je ben kwijtgeraakt en dat ik niet weet waar het fout is gegaan. Rationeel gezien weet ik alleen dat ik nu vooruit moet kijken, en dat de vragen die me nu pijnigen op een dag geen vragen meer zullen zijn maar slechts vervelende oprispingen waar ik verder weinig aandacht meer aan zal besteden.

Misschien is juist dat hetgeen me kwelt. De wetenschap dat zelfs het diepste verdriet vergankelijk is en uiteindelijk alle betekenis zal verliezen.

Verwacht geen mooie woorden. Verwacht geen literair hoogstandje of een in neogotiek gedoopte pen. Ik schrijf nu zoals ik me voel. In alle eerlijkheid en zonder me te verschuilen. Heb ik al gezegd dat ik je mis? Dat ik soms, wanneer ik wakker word en iets zeldzaam moois heb gedroomd ik er even, heel even aan denk om je te bellen en die droom met je te delen? Heb ik al gezegd dat ik nog vaak terugdenk aan het zelfvertrouwen en de liefde die je me hebt gegeven en dat het me nu soms pijnlijk veel moeite kost om die in mezelf terug te vinden? Heb ik al gezegd dat ik de inspiratie mis die we in elkaar vonden en stimuleerden en dat ik het eindeloos zonde vind dat ik niet langer in je relativerende humor zal delen; dat ik je, soms betweterige wijsheden en adviezen, die ik destijds soms als kiespijn kon missen nu als geen ander nodig heb?

Weet je, het heeft me veel moeite gekost je deze brief te schrijven, en wetende dat je hem nooit zult beantwoorden zal ik in alle eerlijkheid nog lang betreuren.

Categorieën: Liefde

14 reacties

lisa-marie · 31 oktober 2007 op 22:25

Ik heb genoten 🙂

Deze zin sprak mij erg aan
[quote]Rationeel gezien weet ik alleen dat ik nu vooruit moet kijken, en dat de vragen die me nu pijnigen op een dag geen vragen meer zullen zijn maar slechts vervelende oprispingen waar ik verder weinig aandacht meer aan zal besteden. [/quote]
Waarschijnlijk omdat dit zo ontzettend waar is.

Li · 31 oktober 2007 op 22:38

[quote]dat ik je, soms betweterige wijsheden en adviezen, die ik destijds soms als kiespijn kon missen nu als geen ander nodig heb? [/quote]

Heimwee. Rusteloosheid. Verscheurdheid.
Halverwege de column had ik bovenstaande quote in gedachte als reactie.

In alle eerlijkheid vind ik het een mooie ‘monologue intérieur’.

Li

Student · 31 oktober 2007 op 23:59

Ook ik spartel dezer dagen als een drenkeling die van een gelijksoortige liefdeswolk viel… Inderdaad, hoe ga je niet kopje onder in zulk diep verdriet. Wat heb je dit toch heerlijk neergeschreven, Tijdens mijn leestocht streek je heel even gekrulde vraagtekens glat tot uitroeptekens. Jammer genoeg zijn leestekens elastisch 🙁
Veel sterkte!!

lagarto · 1 november 2007 op 07:32

Mooi Trooy.
Groeten Lagarto

arta · 1 november 2007 op 08:06

Erg mooi, maar ook erg intiem om het hier neer te zetten.
Stiekem hoop ik voor je dat dit echt fictie is, of iets uit een lang verleden…. 🙂

@Student: elastische leestekens, leuk gevonden!

SIMBA · 1 november 2007 op 08:42

Prachtig!

klapdoos · 1 november 2007 op 11:38

Mooi geschreven, en mag ik hopen dat het fictie is? Anders wens ik je heel veel sterkte toe.
Groet van leny

Troy · 2 november 2007 op 00:21

Om jullie vragen te beantwoorden, niet omdat het nu echt van belang is, maar puur uit eerlijkheid: deze column is een van de weinige die ik geschreven heb die geen fictie is. Het is inderdaad intiem, en daardoor ook een beetje eng om het aan het ‘grote publiek’ te laten lezen. Bedankt voor jullie reacties en steun.

Troy

DreamOn · 2 november 2007 op 00:40

Intriest om te lezen, helemaal nu ik weet dat het geen fictie is. Tegelijkertijd bewonder ik jouw vermogen om je gevoel zo treffend te verwoorden.

Prachtig opgeschreven,

DO.

Anne · 2 november 2007 op 10:51

Ik ken die rare tweesprong wel; de gevoelens zijn niet helemaal over, of misschien helemaal niet, en toch kun je niet verder. Breken is de enige opslossing. Maar raadsels zijn dat allerminst. Er zal een dag komen dat je begrijpt waarom het moest. Ik hoop dat je er dan weer over schrijft.

axelle · 2 november 2007 op 20:04

het vorige vriendje zal van jouw eerlijke brief genieten
echt waar, ik kon het niet beter zeggen

bert · 2 november 2007 op 22:43

Soms heb je zo van die gedachtes en gevoelens over dingen waar je geen kant mee op kan. Schrijven geeft vaak wel een mogelijkheid om de verwerkingsfase in te gaan. Schrijven kun je ook voor jezelf maar gelukkig ook voor CX.
Bedankt dat je jouw gevoelens met ons hebt willen delen.

Dees · 2 november 2007 op 22:54

Pijnlijk stukje Troy… De lucht in geschreven en zo landt het wellicht toch nog ergens. Dit zijn trouwens van die stukjes waarop niet echt een reactie past. Nou, toch geprobeerd..

Grtjs,

Dees

Prlwytskovsky · 2 november 2007 op 23:59

Hier hou ik nou van, van deze melancholische eerlijkheid.

Ooit was ik er ook zo eentje die huilde om het verlies. Maar nu denk ik er anders over, als zelfbescherming.
Één voorbeeld: vrouwen zijn als stadsbussen, na tien minuten komt er weer één. :oeps:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder