In de dipmodus

Dat je klieren ontzettend klierig kunnen wezen na een borstoperatie, dat was mij bekend voordat zij gingen snijden. Dat je klieren veel vocht af zouden scheiden en in je oksel zouden blijven kleven omdat het daar zo gezellig zou zijn ook dat was bekend, maar nu gaat het mij wel vervelen na vier keer te zijn leeggezogen omdat zelfs de buurvrouw van 80 dacht dat ik een rugbybal onder mijn T-shirt had zitten…Ik bedoel maar, dik???? Vrouwlief heeft niet gewacht tot half vier ( elke dag kun je het leeg laten zuigen zo nodig) maar ik mocht om half 12 al komen omdat ik in de ochtend al nuchter bloed moest laten prikken voor mijn suiker, nieren, astma, enz voordat ik mijn eerste chemo kreeg.

Voor de rest gaat het goed dank u. Maar de cake is nu even op. Mijn suiker is ontzettend hoog door die twee té snelle operaties achter elkaar, maar kon niet anders, dus dan voel je jezelf ook een lamlendig poppenkastfiguur ( dat ik normaal al ben) Met twee handen weer tikken is heerlijk om de toetsen te voelen maar de inspiratie ontbreekt mij nu even, temeer als je in een dag te horen krijgt dat er drie gezellige Hyvers ( de oudste was 45) overleden zijn aan borstkanker. Daar wordt je ontzettend vrolijk van ( niet dus) Ik ga morgen gewoon mijn dag verdelen met luieren, niet op de pc ( doe ik zelden in de weekends trouwens) en gewoon lekker op visite bij een lieve vrouw die mij altijd aan het lachen kan maken, ze gaat heerlijk koken voor ons en de modus gaat even op helemaal niks, lekker gewoon relaxen.

Ik heb het even helemaal gehad met Leny Kruis, heb het ook even gehad met mijn haaruitval dat wel heel snel gaat, mijn vrouw heeft genoeg voor haar kiezen gehad, we hoorden net in de auto het lievelingsnummer van mijn jongste zus en ineens zaten wij samen gezellig te snikken. Het verdriet zit er dus nog, dan kom ik er nog eens tussendoor, waarom ook niet, ik zit toch overal tussen met mijn grote neus. Het is ineens teveel wat er allemaal op onze weg is gekomen, te snel en zeker te vlug in een korte tijd. Nu valt het kwartje pas, de dagen van het niet kunnen slapen gaan zijn vruchten afwerpen, de angst is niet mijn wakker blijven maar de toekomst juist. Heb ik die nog? Word ik nog oud met mijn grote liefde? Blijft dat kolerevocht echt 6 tot 8 weken of maanden zelfs terugkomen zo niet erger? Heerlijk vooruitzicht maar niet heus. Lachen vergaat mij even, leuk zijn is er even niet bij, de sterke meid is een slappe doos geworden, het karton eromheen is slap van het water dat ze gehuild heeft. Je kan haar bijeenknijpen en opvouwen en er een klein doosje van maken.

Ik heb zeker geen zelfmedelijden, in het ziekenhuis zie ik mensen die er erger aan toe zijn dan ik die nog moet beginnen met mijn lange weg. Dus wie ben ik eigenlijk om te klagen? Juist niemand, maar dat komt gewoon omdat ik even in een dipmodus zit en dan mag dat van mezelf…Heeft de dokter zelf gezegd, wat zij zegt telt….Dank u dokter.

Mijn hoofd voelt aan als de tekening van ESCHER die ergens begint en het einde is zoek. Maar geldt dat niet voor het hele leven? Niet zeuren, maar gewoon de volgende chemo nemen en een sjaal uitzoeken voor je kale plaat. Koud man!!