In de tuin

De mannen van de tuin zitten aan tafel. Ze wachten op koffie en draaien alvast een zware. Tuitjes. De toeter van tabak aan het ene uiteinde, het dunne trekdeel aan de andere kant. Ze verspillen geen kostbare rookwaar en de peuken gaan mee totdat ze hun vingers branden. Ze behandelen de pakjes shag als dierbare kleinoden. De zorgvuldigheid waarmee het afgerukte plukje in de baal wordt teruggedrukt, het plakkertje waarmee de dubbele flap wordt afgesloten, het pakketje dat met een liefkozend gebaar in een binnenzak van de werkjas verdwijnt. En dat alles zonder op of om te kijken. Nicotineveteranen.
Als 4 jarige stopper kijk ik likkebaardend toe.

Hun werkrelatie is een gedoogakkoord tussen twee mannen die dagelijks tot elkaar veroordeeld zijn. Ze maken er het beste van en bestoken elkaar met overbekende grappen waar ze zelf afloop en weerwoord feilloos van kennen. De een als aangever, de ander als afmaker maar net zo vaak andersom. Het is een doorlopende voorstelling in talloze variaties. Zo moet Toine het allemaal nog leren, is Carl eigenlijk via een subsidieregeling voor kanslozen in dienst en moeten we het maar niet te ingewikkeld voor hem maken.

We geven onze voortuin in hun handen en dus is er naast koffie ook appeltaart met slagroom. Dat was gisteren tijdens hun eerste bezoek half
begrapt en afgesproken want lange ervaring met werkmensen heeft ons geleerd dat een dergelijke geste het resultaat vaak ten goede komt.
Ze gebruiken hun consumptie met overgave, achterover geleund in de tuinstoelen als oude bekenden en wij lachen mee, zijn met opzet nooit leuker en veinzen verrassing over de bonmots die heen en weer vliegen.

Dan klinkt Bohemian Rapsody, de ringtone van Carl. Hij haalt zijn smatphone tevoorschijn, kijkt even naar het scherm en zegt tegen Toine:
‘Zie je wel, wat zei ik je ,van mijn meisje..Hou van je Xxx”.’
Nu de liefde eenmaal de werkvloer betreden heeft is er geen houden meer aan. Zo weet Toine te melden dat hij zijn geliefde die stage loopt
in Berlijn elke weekend achterna reist.
Het kost hem zijn volledige salaris, maar dat kan hem niets schelen. Carl denkt daaroverheen te kunnen met de mededeling dat hij dagelijks scabreuze briefjes tussen zijn boterhammen vindt.
‘ Weet je wel zeker dat je het goede trommeltje mee naar je werk neemt’, treitert Toine.
Ik zie mevrouw Pasquali een blik op mij werpen die suggereert dat ik ook weleens iets met haar boterhammen..en voordat intieme details ons deelachtig worden, sta ik op en zeg:
‘ Heren, de plicht roept.’
De mannen van de tuin doven hun peuken en komen in beweging.
‘ Even zien hoe jij de zaak nu weer gaat verprutsen’, zegt Toine.
‘ Op een dag vinden ze jou in een composthoop’, antwoordt Carl.
Schaduwboksend verdwijnen ze richting voortuin.