Je leest het zo vaak in de krant. Plotseling, totaal onverwacht, is van ons heengegaan. Onze geliefde …… Het kan iedereen overkomen. Maar niet jou. Dat past niet binnen jouw scenario. Wel in dat van mensen in de krant, niet in het jouwe.
Tot die dag, dat het je wel overkomt. Zomaar. Van de ene minuut op de andere moet je afscheid nemen. Word je met je neus op de feiten gedrukt.
Je wilt er niet aan. Natuurlijk wil je er niet aan. Je probeert het weg te drukken. Ver weg.
En dan komen de herinneringen.
Eerst de liefdevolle, de mooie herinneringen, die langzaam plaatsmaken voor de minder mooie momenten die je samen hebt beleefd.
De nachten dat ik tegen je aanhing. Glas witte wijn in mijn ene hand, toastje met brie in de andere. Schijnbaar troosteloos. Of met een bak ijs. Midden in de nacht. Een grote bak met stroopwafelijs. En heel soms met een glas pure wodka. Dat waren de nachten dat ik het echt niet meer zag zitten. Diep in de put zat. Een put waar niemand mij uit kon halen.
Behalve jij.
Je was er altijd voor me. Een soort huwelijk. In goede en slechte tijden. Altijd stond je voor me klaar. We hebben gelachen en we hebben gehuild.
Urenlang. Dagenlang.
We hebben zo ontzettend veel meegemaakt samen. Je hebt de kinderen geboren zien worden. Alle vier mijn mannen ken je. Soms denk ik dat je ze beter kent dan ik. Je weet alles van ze. Kent hun diepste verlangens, hun meeste vreemde behoeftes.
Nooit heb je me veroordeeld. Steeds weer een goed advies. Met raad en daad stond je me bij. Waarbij de daad dan meestal uit een goed glas witte wijn bestond. De raad liet je uit mezelf komen. En nu moet ik je missen.
Vanmiddag word je opgehaald. Om vijf uur. Nog een paar uur heb ik de tijd om tegen je aan te praten.
Om vijf uur vanmiddag staat er op jouw plaats een nieuw exemplaar. Met ijsblokjesmachine. Om de wodka, die ik vanaf nu met je plaatsvervangster moet gaan drinken, op te sieren. Om het verdriet een beetje te verzachten.
Dag mevrouw Philips, dag lieve trouwe koelkast. Het ga je goed.
6 reacties
LouisP · 23 april 2010 op 21:20
Ingrid,
beetje saai..weinig gevoel behalve de zin…
‘We hebben zo ontzettend veel meegemaakt samen. Je hebt de kinderen geboren zien worden. Alle vier mijn mannen ken je. Soms denk ik dat je ze beter kent dan ik. Je weet alles van ze. Kent hun diepste verlangens, hun meeste vreemde behoeftes.’
die meteen bij het vreemde einde van het stuk zijn glans verloor….en juist een tegengesteld gevoel aan me gaf. Omdat ik de redelijke gevoeligheid van die zin niet kan rijmen met een koelkast die de geest geeft.
Of de opzet van het stuk daardoor is geslaagd, het verkeerde pad en zo…’k weet het niet….
groet,
Louis
trawant · 23 april 2010 op 21:32
Tja, het zoveelste stukje in de categorie gepersonifieerde gebruiksvoorwerpen.
Vul maar in, m’n schoenen, m’n zakdoek, de stofzuiger…
En dan je zie de witz al van mijlenver aankomen.
En dat niet alleen, ook in deze soort zou ik met Henk Gemser willen zeggen; Dat kan béter!
Minder clichés, meer details, minder je en men, gewoon eens wat meer eigens..
Schrijf eens voor het ‘echie’..Duik eens het diepe in.
Een troost: Gelezen; Geert doet het voor Henk en jou:
http://www.telegraaf.nl/binnenland/6585702/__PVV_doet_het_voor_Henk_en_Ingrid__.html?p=20,2
pally · 23 april 2010 op 23:00
Helaas al iets te veel toegepast, deze procedure. 🙁
Ma3anne · 24 april 2010 op 09:13
Ik weet niet hoe je het voor elkaar krijgt zo consequent de plank mis te slaan.
Ook deze keer weer. Oke, je vindt het grappig om de lezer op een verkeerd been te zetten. Soit.
Maar als je eerst je lezer meeneemt naar het gevoel een dierbare te verliezen en je vergelijkt dat met jouw koelkast die het begeeft, ben je mij een brug te ver gegaan.
Ik kan hier niet om lachen. 🙁
Fem · 24 april 2010 op 09:43
Na het lezen van je voorganger, voelt dit bijna als een anti-climax. Dat is natuurlijk ongelukkige pech voor jou, maar los daarvan vraag ik me wel een beetje af hoe je omgaat met echt verdriet, als dit je reactie is op het “overlijden” van een koelkast…
DreamOn · 25 april 2010 op 20:09
Op zich vind ik ze vaak wel grappig, de op-het-verkeerde-been-zet-columns.
Maar nu voelde ik me een beetje genaaid, eerlijk gezegd. Toen ik begon te lezen voelde ik een soort van medelijden opkomen, zo van: “O, wat erg, Ingrid is iemand verloren die heel dierbaar voor haar was.” En dan voelt het wel lullig om erachter te komen, dat het om een koelkast gaat.
Bovendien kloppen er een aantal zaken niet. Áls je al zo’n column schrijft, dan moet het ook kloppen. En een koelkast ‘die jouw kinderen geboren heeft zien worden’, ‘we hebben gelachen en we hebben gehuild’, dan dicht je een apparaat menselijke gevoelens toe, en dat is natuurlijk wel een beetje gek.
Ik ben het verder eens met alle reacties die onder deze column staan.
Ik hoop echt binnenkort eens een column van je te lezen waar ik helemaal enthousiast over ben. Volgens mij kan je best goed schrijven, en bedoel je het ook goed, maar toch sla je de plank vaak mis.
Onder je vorige column stond een reactie van Dees waar ik het helemaal mee eens was, misschien moet je gewoon eens proberen om alle adviezen (die óók opbouwend bedoeld zijn) op te volgen.
Groetjes, DO.