Inbreuk op het burgerrecht

Het volgende mag gewoon niet kunnen plaatsvinden in een samenleving die pretendeert rechtstaat te zijn.

Waar haalt de overheid het recht vandaan om, ondanks art. 1 van de grondwet en het algemeen erkende recht op gelijke behandeling, te bepalen dat sommige burgers in een situatie zich maar een niet ergonomische uitvoering van de openbare weg moeten laten welgevallen terwijl andere burgers binnen precies diezelfde situatie wél een ergonomische uitvoering van deze openbare weg tot hun beschikking gesteld krijgen. Voorgaande heeft betrekking op het veelvuldig voorkomend fenomeen van een openbare route verdeeld in meerdere verplichte rijbanen of wegen met een onderling afwijkende verharding waardoor voor al deze over de rijbanen verdeelde burgers vanzelf sprekend een ongelijk gebruiksgenot ontstaat.
Een routedeelbaan uitgevoerd in klinkers of tegels is nimmer van de zelfde ergonomisch orde als die van een routedeelbaan uitgevoerd in asfalt.
Dit is een cultuur bij beheer van openbare ruimten waardoor nevenliggende rijbanen van een dualistische route vaak onderling blijven verschillen. Ondanks het grondrecht op gelijke behandeling blijft de overheid er gewoon mee weg kunnen komen de burger dit recht in voornoemde gevallen brutaalweg te ontzeggen.

Genoemde situatie is voor eenieder gelijk, namelijk:

1 Eenieder bevindt of verplaatst zich over een en dezelfde route of openbare weg.
2 Eenieder maakt aanspraak op de zelfde (gelijke) rechten.
3 Eenieder beschikt over een voertuig dat dezelfde baat heeft bij een zelfde route-uitvoering omdat zij allen een zelfde relatie (d.m.v. wielen) met het wegdek hebben.

Art. 1 GRONDWET
Allen die zich in Nederland bevinden , worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

In een rechtstaat met bovendien art. 1 van de Grondwet als referentie moet iedere situatie, dus ook een in verschillende componenten verdeelde openbare weg, door iedere hiervan gebruikmakende burger met gelijke ergonomie ervaren kunnen worden.
Dit is dus alleen mogelijk als ieder voor bepaalde gebruikers verplicht routedeel over een gelijke ergonomie beschikt.
Het is dus logisch dat als een van de verplichte rijbanen van een route of situatie gebruiksvriendelijk is de andere verplichte rijbaan van genoemde route dit ook moet zijn wil men geen ongelijkheid (dualisme) tussen de twee gebruikersgroepen introduceren.

De enige legitieme argumentatie tegen het voorgaande zou kunnen zijn indien er door een onafhankelijke rechter verklaart wordt dat er een wettelijke reden voor verschil in bejegening van burgers is omdat de ene weggebruiker zou bijdragen in de kosten van wegaanleg en de andere niet.
Bij mijn weten is er niet een dergelijke wet, iedere burger draagt naar vermogen bij aan de algemene belastingen.

“of op welke grond dan ook” is een deel van de hierboven genoemde grondwet en duidt onverhuld op het universele karakter van de gelijke behandeling. Dus niet alleen wanneer het de overheid van pas komt maar in iedere situatie waarin ongelijkheid in behandeling waargenomen of ervaren wordt.
Iedere burger heeft in een zelfde situatie het recht deze situatie met de zelfde ergonomie als iedere andere burger te ervaren.