Het is nog niet lang geleden sinds het laatste familielid is gestorven, die dichtbij mij stond en van mij hield. Ik ben een paar dagen na het definitieve afscheid begonnen de bezem door mijn leven te halen. Ik heb een groep mensen voorgoed aan de kant gezet, want ik heb jarenlang op mijn tong moeten bijten. Maar al ben ik een jong veulen, ik wil niet verder gaan in mijn leven met mensen die mij liever dood hadden gehad (abortus) in 1986. En nu dat niemand meer pijn zal doen, heb ik afscheid van de kliek van farizeeërs genomen. En dan verder?
Ik heb een idee over een koers als het gaat om familie. Ik ga via sociale media mensen bijeenbrengen om te vertellen: ik hoop dat jullie deel willen zijn van mijn nieuwe familie. Ik zie het als een soort Ik zie het als een soort maffia huisstijl familie zoals je ziet in films als in de Godfather om een voorbeeld te noemen. Je hoeft niet bloed te delen, maar wel wil ik graag dat mensen deel uitmaken van het nieuwe huis van Traas. Ik ga niet iedereen kiezen. Een select clubje mag zichzelf mijn familie noemen als die personen dat willen, als ze handelen naar een aantal spelregels. Als ze handelen naar eer en geweten. Zo kan ik nog wel meer voorbeelden noemen, maar er is meer.
Want over een nieuwe toekomst, in het dagelijkse leven, heb ik een beetje in twijfel gezeten. 32 jaar woon ik al in Zeeland. Ik ben geboren in Goes, heb een aantal jaren in Wemeldinge gewoond, daarna in Heinkenszand en als ik een paar maanden erbij mag tellen woon ik 9 jaar in Kwadendame. En Zeeland is een hele mooie provincie. Maar ik vraag mijzelf wel eens af: is dit alles? En ik zou liegen als in Nederland nieuwe plekken niet trekken. Maar de boel hier achter te laten valt mij buitengewoon zwaar. Want ik ben gehecht geraakt aan mijn huisje, ik ben ook gehecht geraakt aan vrienden en zo kan ik eindeloze lijst opnoemen.
De komende tijd, zeker voor het nieuwe jaar, wil kijken wat de toekomst mij kan brengen! Ik kan namelijk ook een thuisstudie doen, ik kan ook meer doen dan schrijven en zo blijven de opties open. Ik ben een gewoontedier, maar met de wind in mijn rug weet ik zelf dat ik ver zou komen. Gesteund door mijn vrienden, maar ook door gezond verstand. Ik geloof niet dat ik eeuwig in Zeeland blijf, maar ik hoef nu nog niet weg. Ik kan ook dingen leren, dus of dat volgend jaar of over vijf jaar is… de opties zijn eindeloos, zolang je maar open staat voor nieuwe kansen.
Een onbeschreven blad is het begin van een nieuw boek.
Bert Schierbeek
Nederlands schrijver 1918-1996
0 reacties