In woon en leef al 32 jaar in Zeeland en met de dood van een dierbaar familielid sta ik praktisch alleen als het gaat om familie. Dit zowel een verlies als de kans om nieuwe mogelijkheden te ontdekken. Zoals de vraag is Zeeland na 32 jaar nog wel de plek voor mij?
Richard Bach zei ooit terecht: De band die je ware familie verbindt is er niet een van bloed, maar van respect en vreugde in elkaars leven. Deze column vertelt over hoe ik mijn familie zie. En dan voornamelijk die ik zelf heb gevonden!
Mijn oma, iedereen noemt zijn of haar oma speciaal. De mijne was er eentje die van gewone komaf was en die stierf zonder rijkdom, behalve die van de liefde in haar hart. Ze was een vrouw met rotsvaste overtuigingen, maar ook iemand die de test van de tijd heeft doorstaan. 88 jaar heeft ze mogen worden, waarvan ik 29 jaar mee heb kunnen lachen, huilen, soms boos op haar was en soms extreem gelukkig. Dit is mijn hommage aan oma!
Voorzichtig schoof hij zijn benen over de rand van het bed. Moeizaam kwam hij overeind, en taste met zijn tenen naar zijn sloffen. Voordat hij opstond bleef hij even op de bedrand zitten. Zoals elke ochtend kraakten zijn gewrichten, artrose verstijfde ze tijdens de nachtelijke rust.Het was koud in de Lees verder…
Een ode aan mijn moeder en tevens mijn laatste column van kalenderjaar 2018
